ေတာင္းပန္ေနျပီး ပိုက္ဆံမရမခ်င္းအနားမွ မခြာေတာ႔…။
ေစ်းအနီးတ၀ုိက္မွာလည္း သူ႔လို အလားတူပံုစံမ်ဳိးေတြ။ ကေလးေလးမ်ား၊ ဒုကၡိတ လူလတ္ပိုင္းမ်ား၊ မ်က္မျမင္ အမယ္ၾကီးမ်ား၊ ေျခေထာက္မရွိေတာ့သည့္ အဖိုးအို၊ ေယာဂီ၀တ္စံုႏွင့္ အမ်ဳိးသမီး။ သူတို႔အားလံုး ေတာင္းရမ္းသည့္ အလုပ္ကို သဲၾကီးမဲၾကီး လုပ္ကိုင္ေနပါသည္။ ေစ်းသြားေစ်းလာ ေတြကလည္း သူတို႔ကို မနည္းျဖတ္ေက်ာ္သြားေနရသည္။
ရုတ္တရက္ သူက က်မ အနားေရာက္လာျပီး ပိုက္ဆံေတာင္းပါေတာ့သည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲ လက္ႏႈိက္ျပီးမွ၊ ပိုက္ဆံေပးမည့္အစား မုန္႔၀ယ္ေကြ်းလိုက္မည္ဟု စိတ္ကူးတမ်ဳိး ေပါက္သြားသည္။
"သမီး မုန္႔စားပါလား… မမ ၀ယ္ေကြ်းမယ္ေလ" ဟု ေျပာေတာ႔၊ ကေလးမေလးက ေခါင္းရမ္းသည္။
"ထမင္းစားမလား… ထမင္းမဆာဘူးလား" ေမးေတာ႔ ေခါင္းရမ္းျပသည္။
ခုမွ ေသခ်ာၾကည့္မိပါသည္။ ညစ္ေပေနသည့္ ဂါ၀န္စုတ္ေလးကို ၀တ္ထားေသာ္လည္း သူ႔မ်က္ႏွာေလးမွာ ပကတိ အျပစ္ကင္းစင္ေနသည္။ ရိုးပံုကေပၚေနသည္။ သို႔ေသာ္ ပိုက္ဆံမရမခ်င္း က်မ အနားက ခြာမည့္ပံု မေပၚ…။
"သမီး ေက်ာင္းမေနဘူးလား" ဟု က်မက မေနႏိုင္ဘဲ စပ္စုေတာ႔..၊ ေျဖရန္ တြန္႔ဆုတ္ေနျပီးမွ..
"ေနေတာ့ဘူး" တဲ႔။
တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ႏွင္႔… "ရြာမွာ ၂ တန္းေနဖူးတယ္" ဟု တုံုးတိတိ ေျဖသည္။
"ေက်ာင္းမေနခ်င္ဘူးလား"
"မေနခ်င္ပါဘူး"
"ဘာလို႔လဲ" ေခါင္းရမ္း ျပျပန္သည္။
"အရင္ ေက်ာင္းေနတုန္းက ေက်ာင္းမွာေပ်ာ္လား"
"ေပ်ာ္တယ္"
"အခု ေက်ာင္းထားေပးရင္ ေနမလား"
"မေနဖူး… ပိုက္ဆံပဲေတာင္းမယ္"
"ေတာင္းလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြ ဘာလုပ္လဲ"
"အေမကိုေပးတယ္"
"အေမကဘာလုပ္လဲ"
"အေမက ကေလးေမြးတယ္၊ ဖဲရိုက္တယ္"
"အေမနဲ႔ ကြဲသြားျပီ"
"သမီးတေယာက္ထဲ ဒီေစ်းကို လာတာလား"
"မဟုတ္ဘူး… အမရွိတယ္၊ အမက ဟိုဖက္ဆိုင္မွာ ေတာင္းေနတယ္"
"ဒါျဖင့္ ခု မုန္႔လဲမစားခ်င္ဘူး၊ ေက်ာင္းလည္း မေနခ်င္ဘူးဆိုေတာ႔..၊ ပိုက္ဆံပဲ ေတာင္းခ်င္တာလား"
ေခါင္းျငိမ့္ျပီးေတာ႔…
"ဟုတ္၊ ခု အေမကို ေပးဖို႔ ပိုက္ဆံပဲ ရခ်င္တာ"
က်မ ပိုက္ဆံ ၅ ဘတ္ ထုတ္ေပးလိုက္ေတာ႔မွ သူကေလး ထြက္သြားပါသည္။
ဒါနဲ႔ က်မ ၀ယ္ေနတဲ႔ အသုပ္ဆုိင္မွ ဦးေလးၾကီးက ဆက္ေျပာပါေတာ႔သည္။
"အဲဒါပဲ တူမေရ…၊ ဟိုးဖက္က ေျခေထာက္ျပတ္ေနတဲ့ သူေတာင္းစားဆိုရင္… ကားတာယာကြင္းၾကီး စြပ္ျပီး ဖင္တရြတ္ဆြဲလာတဲ့လူၾကီးေလ…၊ သူေတာင္းတာ တစ္ရက္ကို ဘတ္ေငြ သံုးေထာင္ေလာက္ ရတယ္…" ဟု ေျပာေတာ႔ က်မ အံ႔ဩသြားသည္။
ဘတ္ေငြ သံုးေထာင္ဆိုတာ အားပါးပါး နည္းမွမနည္းတာေကာ…၊ သူေတာင္းစား တစ္ေန႔၀င္ေငြက ဘတ္ သံုးေထာင္တဲပလား၊ ကိုယ္႔နားေတာင္ ကိုယ္မယံု..။
"ဦးေလး… တကယ္ေျပာတာလား"
"တကယ္… တကယ္… ဦးေလးက ဒီဖက္မွာ ေရာင္းမေကာင္းလို႔ ကမ္းနားသြားေရာင္းရင္း ေတြ႔ခဲ့တာ… ဒီလူက မိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ယူထားတယ္…။ ဒီ မဲေဆာက္ေစ်းကေန ဟိုဘက္ ျမ၀တီဘက္ကမ္း ျပန္ရင္ ေျခေထာက္အတု ျပန္စြပ္လို႔… ေရႊဆြဲၾကိဳးနဲ႔… သူ႔မိန္းမေတြကလည္း လက္ေကာက္ေတြနဲ႔…"
“တခ်ဳိ႕ကေလးေလးေတြဆိုရင္ သူတို႔အေမေတြ အရက္ေသာက္ဖို႔ ဖဲရိုက္ဖို႔ ပိုက္ဆံ လာေတာင္းေနၾကတာေပါ့…"
"ဟိုမွာ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ လာေနတဲ့ မ်က္မျမင္အဖြားၾကီးကေတာ့ မ်က္စိ တကယ္ပ်က္ေနတာ… သူ႔အေၾကာင္းေတာ့ ဦးေလး မသိလို႔၊ သူေတာင္းစား အစစ္လားအတုလား မေျပာႏုိင္ဖူး…"
သူေျပာတာ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ အသုပ္သည္က သူေတာင္းစားကို မနာလို၍ မေကာင္းသတင္း ေျပာမည့္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ် အလြန္နည္းပါသည္။
က်မ အေမကလည္း သူ႔အေတြ႔အၾကံဳ ေျပာဖူးပါသည္။
"သမီးရယ္… ေတာင္းစားတဲ့ ကေလးခ်င္းခ်င္းေတာင္ ဘယ္လိုေျပာသလဲဆို… အမ အမတဲ့… ဟိုေကာင္မေလးကို ပိုက္ဆံမေပးနဲ႔ က်ေနာ့္ကိုေပးတဲ့… ဘာလို႔လဲဆို အဲ့ေကာင္မေလး အိမ္မွာ ေရႊေတြနဲ႔တဲ့…"
မိခင္က မိခင္စိတ္မရွိေတာ့ဘဲ ကေလးေတြကို ေတာင္းခိုင္းေနသည့္ ကိစၥ၊ ကေလးေတြက ေငြသာလွ်င္ တန္ဖိုးရွိသည္ ထင္သည့္ကိစၥ၊ ေတာင္းရမ္းျခင္းက အိမ္ေထာင့္စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတစ္ခု ျဖစ္လာသည့္ကိစၥေတြကို ျမန္မာျပည္သားတုိင္းက တတ္ႏုိင္သမွ် ပေပ်ာက္သြားေအာင္ ၀ိုင္း၀န္းေျဖရွင္းၾကရေတာ႔မည္ ျဖစ္သည္။
ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေသာ ကိစၥသည္ အစိုးရ၊ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ အစရွိသည္တို႔က အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းမ်ား ဖန္တီးေပးနုိင္မႈ အားနည္းျခင္းႏွင့္၊ လူ႔တန္ဖိုးဆိုေသာ အသိတရားကို ပညာေပးမႈ အားနည္းျခင္းတို႔ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္ဟု ထင္မိပါသည္။
ထိုင္းႏုိင္ငံတြင္ ဘုရင္႔မိသားစုႏွင္႔ အစိုးရက ဒုကၡိတမ်ားအား တရား၀င္ အစိုးရထီေရာင္းခြင့္ လုိင္စင္မ်ား ေပးထားသည္။ လခေပးထားသည္။ ေရာင္းရေငြထဲမွ ျပန္၍ ခ်ီးျမွင့္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္လည္း အလားတူ အလုပ္အကိုင္မ်ားရွိလွ်င္၊ အသိပညာမ်ားကို စနစ္တက်ေပးႏုိင္လွ်င္ ယခုျပသနာမ်ားကို အနည္းနဲ႔အမ်ား ေျဖရွင္းႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔မဟုတ္ဘဲ အနာဂတ္ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားတြင္ ပေရာဖက္ရွင္နယ္ က်က် နည္းမ်ဳိးစံု ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူမ်ား ပိုမိုမ်ားျပားလာပါက လူသားရဲ႕ အသိဥာဏ္ႏွင္႔တန္ဖိုး၊ လူ႔ဂုဏ္ျဒပ္ႏွင္႔ အမ်ဳိးဂုဏ္သိကၡာ ဆိုသည္မွာ ဘယ္မွာ ရွိပါေတာ႔မလဲ။ လူေတြက တိရိစာၦန္ေတြလို အစာစားရဖုိိ႔ ေတာင္းစားရသည့္ အဆင္႔ဆိုလွ်င္၊ တိုင္းျပည္ႏွင္႔ လူမ်ဳိးမ်က္ႏွာ ဘယ္လို ျပၾကရပါ႔မလဲ။ မဲေဆက္ေစ်းထဲက အျဖစ္မ်ဳိးေတြ တစ္တိုင္းျပည္လံုး မပ်ံ႕ႏွံပါေစႏွင္႔ဟုသာ က်မ ဆုေတာင္းေနမိသည္။
ေခ်ာအိႏြယ္
No comments:
Post a Comment