တရာမင္းေ၀ ဧ။္ ကဗ်ာမ်ားစုစည္းမွဳ.

ဆရာတာရာမင္းေ၀၏ကဗ်ာမ်ား၊စာမ်ားကိုတစုတစည္းတည္းဖတ္ရႈႏိုင္ၾကေစရန္စုေဆာင္းတင္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

က်ေနာ္တင္ျပထားသည္မ်ားအျပင္အျခားေသာဘေလာ့ဂ္မ်ားစြာမွတဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ထိုသက္ဆိုင္ရာဘေလာ့ဂ္အမည္မ်ားအားျပန္လည္မေဖာ္ျပႏိုင္သည္ကိုနားလည္ခြင့္လႊတ္ေပးေစခ်င္ပါသည္။

ေဗဒင္ေဟာသည္

ေဒါက္ခနဲ ဓားေပါက္သံအဆံုးမွာ

ကံၾကမၼာက ကားယားႀကီးက်လာတယ္

သူ႕ကို ႀကိဳးနဲ႔ကူတပ္ေပးပါ

ခုခ်ိန္ကစၿပီး က်ဳပ္ ေဗဒင္ဆရာလုပ္မယ္

ကံၾကမၼာမရွိတဲ့ ေဗဒင္ဆရာ

ျမင္း႐ိုင္းကိုစီးၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္ထဲ၀င္လာမယ္။

တာရာမင္းေ၀

——————————————————————————-

ေ၀းသူ

စကားတစ္ခြန္းႏွစ္ခြန္း စြတ္စို႐ံုေလာက္နဲ႔

ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကို မြန္းတည့္ေစမလား

ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ျဖစ္ခဲ့တယ္

အိုဒက္ဆာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေၾကး႐ုပ္နံေဘးမွာျဖစ္ခဲ့တယ္

ဒါဟာ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

လ၀န္းက်ကြဲသံေတြၾကားမွေတာ့

ဘာကိုမွ မလြမ္းဆြတ္ေတာ့ပါဘူး

ခ်ဳပ္ပလိုင္းထဲက ငါ ေမွ်ာ္ရည္ေငးလင့္

တစ္ေန႔ေတာ့ဆိုတာ

ဘယ္ေတာ့ပြင့္မလဲလို႔။

တာရာမင္းေ၀

——————————————————-

တန္ရာတန္ေၾကး

နတ္ထြင္းတဲ့ခံတြင္းဆိုေပမယ့္

ဘယ္သူကမွ ထမင္းခဲကိုက္ၿပီး ေမြးလာတာမဟုတ္ဘူး

အဲဒါေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕စံုနံ႔သာၿမိဳင္ပတ္ပ်ဳိးမွာ

ေစာင္းႀကိဳးတစ္ခ်က္ ေလွ်ာ့ခဲ့တယ္။

အႏုပညာဆိုတာ

ေမွာ္ဆရာတိုင္း ကလို႔ရတဲ့ ဓားပညာမဟုတ္ဘူး

ေနညိဳခ်ိန္ တိမ္ပြင့္အေမ်ာေလးပါဆိုေတာ့လည္း

ေျပာသူကို မယံုၾကည္ခ်င္ၾကဘူး

ၾကည့္ပါ

ဒီျမွားကို ငါပစ္ျပပါ့မယ္။

ပစ္မွတ္ကို လြယ္လြယ္နဲ႔မွန္ရင္ေတာ့

အဲဒီသူေယာင္နတ္သမီးကို

တို႔ေတြ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးလိုက္ၾကတာေပါ့။

တာရာမင္းေ၀

————————————————————————————–

သင္းကြဲသူမ်ား (၁)

ဒီဆံမွ်င္မွာ

ႏွင္းဆီေတြမွ မဖူးပြင့္ေတာ့ဘဲ

ေမ့ထားလိုက္ပါေတာ့ ကေလးရယ္

အလကၤာေတြကိုလည္း ကိုယ္ကပဲ မႈတ္ၿငိမ္းစားလိုက္ပါ့မယ္

တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ရဲ႕အလင္းျဖစ္ခ်င္ၾက

တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ရဲ႕ မီးအိမ္ျဖစ္ခ်င္ၾက

အခုေတာ့လည္း အားလံုး ဆံုးလ်သြားပါၿပီ

သြားေတာ့ ေဘဘီ

ဟိုးမွာ

ညေနခင္းကေတာင္ ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕ေနၿပီ။

တာရာမင္းေ၀

————————————————————–

ျဖစ္စဥ္

တစ္ခါတေလမွာေတာ့လည္း ေတြးၾကည့္မိပါတယ္

နက္ျဖန္ခါ ေသသြားရင္ ဘာျဖစ္မလဲလို႔။

လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ

(မလုပ္ရေသးတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး)

ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီ

(မျဖစ္ရေသးတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး)

နက္ျဖန္ခါမွာလို႔ စဥ္းစားလိုက္ျပန္ေတာ့

နက္ျဖန္ခါေတြကလည္း အမ်ားႀကီး

ဒီလိုနဲ႔ပဲ

ဘ၀မွာ ေနေပ်ာ္ရတာပါပဲ ကေလးရယ္။

တာရာမင္းေ၀

—————————————————————————————–

ေန

ၾကယ္ကေလးေတြ စိုးစီစိုးစီနဲ႔ပဲ

ငါ ႏိုးခဲ့ရ။

ေမွာ္ဆရာရဲ႕ လြယ္အိတ္ထဲက

လြတ္ထြက္လာတဲ့ေနလံုးလို

တစ္ေတာင္ၿပီးတစ္ေတာင္ နီလဲ့ခဲ့ရ

ငါ ေပ်ာ္တယ္ ငါ့ဘာသာလည္း ေပ်ာ္တယ္

ငါေၾကာင့္ သူမ်ားေတြေပ်ာ္တာကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့လည္း

ငါ ေပ်ာ္တယ္။

ငါဟာ

ဘယ္ေတာ့မွ တစ္ကိုယ္ေတာ္ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူးကြယ္။

တာရာမင္းေ၀

———————————————————————

သင္းကြဲသူမ်ား(၂)

ႏႈတ္ဆက္ၾကရေအာင္ အခ်စ္ရယ္

တို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚက လင္းညိဳခဲ့ၿပီမို႔လား

ေက်ာခိုင္းသြားၾကရတယ္ဆိုေပမယ့္

တကယ္ေတာ့ တစ္လမ္းတည္းပါပဲ

(အဲဒါေၾကာင့္ ပိုေ၀းတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ၾကရရဲ႕)

ကိုယ့္ကို သတိရရင္ ကဗ်ာေလးေတြ ေရးပါ

စိတ္အလ်င္နဲ႔ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြက

မင္းကို စုန္းမီးေတာက္ျပပါလိမ့္မယ္

ခုေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း

ေအးေလ မင္းလည္း တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ

ကဲ ခြဲၾကစို႔

ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ အခ်စ္ရယ္။

တာရာမင္းေ၀

————————————————————————————–

ေႏြခံစားမႈ

အေငြ႔တေထာင္းထေအာင္ပူရဲ႕

လူတစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေႏြလံုးျဖစ္ရတယ္

ဒီ႐ိုးျပတ္ကိုေက်ာ္ရင္ေရာက္ပါၿပီတဲ့…။

ပတ္ၾကားအက္ထဲကလူကအသံကုန္ေအာ္တယ္…။

မိုးနတ္မင္းၾကီးရယ္….

ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚကို မိုးတစ္ပံု႔ႏွစ္ပံု႔ရြာေပးပါ…

ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြက

မုတ္သုန္ကို ဆာေလာင္မြတ္သိပ္လြန္းလို႔ပါ။

တာရာမင္းေ၀

——————————————————————————————————

သက္ျပင္းေလာင္းသံ

ငါ…… ေၾကကြဲေနၿပီ

ရင္ဘက္မွာလည္း ၀ိဥာဥ္ေက်ာက္သားေတြအက္ကြဲလို႔…

ငါ….ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ

ပိတ္ထားတဲ့ ပန္းပြင့္ကိုေကာ

ဘယ္လိုအလင္းနဲ႕နမ္းမလဲ

အေငြ႔ျပယ္ၿပီး ေပ်ာက္သြားရင္လည္းၿပီးေရာ…

တကယ္ဆို

ေကာင္းကင္တိုက္ပြဲအသစ္ေတြနဲ႕သာေန/ေသခ်င္ေတာ့တယ္….

တာရာမင္းေ၀

————————————————————————————-

ပင္လယ္ေရးတဲ့စာ

ေရတံခြန္ႀကီးတစ္ခုလို ခုန္ခ်လိုက္ခ်င္တယ္

ျမင္းမိုရ္ေတာင္ကိုလည္း မိုးၾကိဳးးပစ္ခ်လိုက္ခ်င္ရဲ႕။

ေက်ာက္ျမင္း႐ုပ္ႀကီးလိုပဒပ္ရပ္ထခ်င္တယ္

ပင္လယ္ကဗီးပင္ေတြလိုလည္းတ႐ွဲ႐ွဲေအာ္လိုက္ခ်င္တယ္။

ခုေတာ့….ဘယ္ျဖစ္ေတာ့မွာလဲ

သူမက

ငါ႔ကို

ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးပဲ

လက္ပိုက္ရပ္ေနတဲ့….။

တာရာမင္းေ၀

——————————————————————————————

တစ္ခြန္းစကား

ရနံကိုေတာ့ရတယ္

ဒါေပမယ့္….ငါ႔ကိုေမႊးတာမဟုတ္ဘူး ။

ဒီေတာအုပ္္ဒီေက်ာက္သားက

ရင္အံု႔ေမာက္ေမာက္နဲ႔ျပားေနလိုက္တာ ။

ဘာျဖစ္လဲ

ငါဟာ….သိန္းငွက္တစ္ေကာင္

ကိုယ့္ေလးၫိႈ႕ကိုယ္ဆြဲၿပီးထြက္ခဲ့တယ္…။

တာရာမင္းေ၀

—————————————————————————————

ကႀကီး

အေဖ့ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ

အဂၤေတအက္ကြဲရာ အေျမာင္းေျမာင္းနဲ႔

အေဖ့ရဲ႕အ႐ိုးေငါေငါ လက္အစံုမွာလည္း

ဘယ္ဆီကူးမယ္မွန္းမသိတဲ့ ၀တ္မႈန္ေတြလည္းပ်ံ႕သင္းလို႔

အေဖ့ရဲ႕စိတ္အာ႐ံုထဲ ငါ၀င္ၾကည့္ေတာ့

ေလာကဓံ႐ွစ္ပါးနဲ႔ပိတယ္။

အေဖရယ္……

ေက်ာသက္သက္ကိုခင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္၀င္ထမ္းေပးပါ႔မယ္

အေဖ့အတြက္ ႏိုင္ရာ၀န္ကို ကူမေပးရင္း

အဲ့ဒီလို…..ကၾကီးမ်ိဳးေတာ့

ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ်င္ပါေသးတယ္။

တာရာမင္းေ၀

——————————————————————————————

နဂါးေခ်ာ့ေတး

ကလူ ….. ကလူ လို႔

ငါ႔ကိုဘယ္သူေခ်ာ့ရဲသလဲ

တကယ္ေတာ့ ေခ်ာ့တယ္ဆိုတာ

ေပ်ာ့ေျပာင္းေစလို႐ံုတင္ မကပါဘူး

ေျဖသိမ့္ေပးတဲ့ သေဘာလဲပါတယ္

ခ႐ူး…ခ႐ူး တဲ့

မရဏမင္းက

ႏွာမႈတ္သံနဲ႔ ငါ႔ကိုေခ်ာ့ၿပီ

ေျခာက္ျခားထိတ္လန္႔စြာ….ငါ….ေက်းဇူးတင္ပါတယ္

သူ႔ကိုမွ ခြင့္လႊတ္နားလည္ ႏုိင္ေသးရင္

က်န္တဲ့သူေတြကုိ ဘာမွေၿပာစရာမရွိဘူး မဟုတ္လား

နဂါးေခ်ာ့ ေတးသြားက

နည္းနည္းေတာ့ခါးတာေပါ့ေလ။

တာရာမင္းေ၀

စာေရ းဆရာ ၊ ကဗ်ာဆရာ တာရာမင္းေ၀

မီးေတာက္ရစ္သမ္

(၁)
အခုလို…
လွပေအးစက္ေနတဲ့ ညမွာပဲ
ငါ….ပ်ိဳးထားတဲ့ ၿမႏွင္းဆီဟာ
ႀကယ္တစ္ရာ ၿခံရံၿပီး ေႀကြက်သြားခဲ့တယ္။
တိမ္လႊာမ်ဥ္းေကာက္ေတြကလည္း
ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရဲ့ မီးအိပ္မက္မွာ
ေရႊမ်က္ရည္ေတြ စိုလက္လာၿပီလို့
မိွဳင္းညိဳ့ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးကို
တီးတိုးေၿပာလိုက္ႀကတယ္။
‘ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာ’…..ဟာ
ေမွာ္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ့နိဂံုးလို
ေနာက္ဆံုးမွာ…
မီးခိုးလံုးမ်ားၿဖစ္သြားေရာ့မလား….လို့
ႏွဳတ္ခမ္းကိုက္ၿပီး ငါစဥ္းစားဖူးတယ္။
လူငယ္တစ္ေယာက္ကိုၿပဳစားဖို့
နင့္လက္ေတြၿဖန့္ကာေတာင္းခံခဲ့သလား…..
ငါ့ရာဇ၀င္ ခပ္က်ဲက်ဲကို
ငရဲမီးထဲ တြန္းခ်လိုက္ခ်င္တယ္
သံေယာဇဥ္ ဆိုတာ
အေရာ၀င္လို့မေကာင္းတဲ့ေခြးကေလးပါပဲ…..
ေလာကဓံဦးတုန္းက
အလြန္အႀကဴးေသာက္ခဲ့တဲ့ အရက္တစ္ခြက္
ခုမွ စံပယ္ရြက္ေပၚမူးလဲ
အသည္းကဲြတယ္ ဆိုတာ
သီခ်င္းေလးေတြ တိုးတိုးညည္းရင္းက
ထိရွခဲ့တဲ့ ေသြးမဲ့ဒဏ္ရာတစ္ခ်က္ပါ
သိုးေက်ာင္းသားရဲ့ ခံႏိုင္ရည္နဲ့
နတ္ဘီလူးေတြရဲ့ သတိရၿခင္းမ်ိဳးက
ငါ့ကို စီးမိုးထားတယ္။
စက္ရုပ္ကိုဒူးေထာက္က်ေစတဲ့
နင့္ရဲ့ မ်က္၀န္းစိမ္းလဲ့မွာ
ငါ ဘယ္လိုမွေမ့မရတဲ့
မဟာလကၤာ တစ္ပိုင္းတစ္စ ရိွေနေလရဲ့။
အဲဒီလိုနဲ့ပဲ
ငါၿပန္လည္ ခ်ည္ေႏွာင္ခဲ့ပါမယ္
ခ်စ္ေသာဖဲႀကိဳး၀ါကေလးရယ္
(လက္နက္မပါဘဲ စစ္၀ကၤပါမွာ ငါ….မတိုက္ရဲဘူး)
ညံ့တယ္လို့ဘဲ
လက္ညိွဳးထိုးၿပီးေၿပာလုိက္ပါေတာ့။
(၂)
အေရွ့ေလေတြတိုက္တုန္းက
ခါးကုန္းေနတဲ့ ငါတို့ရဲ့ ၿမရာပင္အိုႀကီးဟာ
တုန္ယင္ခ်ည့္နဲ့စြာ ယိမ္းထိုးေနေတာ့တယ္။
ေက်ာင္းေတာ္ရဲ့စည္းအၿပင္
ေႏွာင္းရိ္ပ္ေတြ တစ္လြင္လြင္နဲ့
ထင္ေယာင္ထင္မွား
လမ္းေပၚမွာ ငါစဥ္းစားတာ
နင့္အေႀကာင္းေခါင္းစဥ္မ်ားစြာပါပဲ။
ထိပ္ထားရယ္….
အီဂ်စ္ ၿပကၡဒိန္ထဲက
မိုးတိမ္ေတြရြာမယ့္ေန့
နင္နဲ့ငါၿပန္လည္ဆံုေတြ့ႀကရင္
ဒီအေႀကာင္းေတြ ေၿပာၿပခ်င္ပါေသးတယ္..။
ငါကဆပ္ၿပာပူေဖာင္းကို ခိုစီးၿပီး
ၿမင့္မိုရ္ေတာင္ႀကီးနဲ့ တို္က္မိမွာ
စိုးရိမ္ရွာသူ မဟုတ္ခဲ့..
ဒါေပမဲ့
ေလေပြလမ္းေႀကာင္းမ်ားမွ
တုန္၀ါးေဖ်ာ့ေအး
‘သစၥာ’ ကိုပဲ့တင္သံနဲ့ပဲၿပန္ေပးႏိုင္ခဲ့သူ..။
ငါ့ကိုသတ္…ငါ့ရင္ဘတ္ကိုထိုးခဲြေဖာက္လွန္ႀကည့္
ငါ့လက္သီးထဲမွာက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့
သုညတစ္လံုးပဲရိွလိမ့္မယ္…။
၀ိုင္ယာႀကိဳးေတြ
‘ေထာင္း’ ခနဲ မီးပြင့္ၿပတ္ေတာက္သြားၿပီး
ရုတ္ခ်ည္းေမွာင္အတိက်သြားတဲ့
‘အႏၶ’ တို့ရဲ့အိမ္အိုမွာ
ေတေလပီသစြာ…ငါေနတယ္…။
တိတ္ဆိတ္…ၿပာလဲ့ေနတဲ့ည..
ေရတြင္းထဲ ေခါင္းငံု့ၿပီး..
‘….’ ကို ခ်စ္တယ္..လို့
ဘယ္ဆီဘယ္၀ယ္..ဟစ္ေအာ္တမ္းတရတာ..
ဘာေႀကာင့္ပါလဲ…။
‘အံု့ပုန္းခ်စ္’ သီခ်င္းကို
မဆိုခ်င္ဘဲဆိုရတာ
ေရႊရည္စိမ္ထားတဲ့ လက္ပစ္ဗံုးကို
ကိုက္မ်ိဳရသလိုပါပဲ..လို့
အက္ကဲြေနတဲ့ မယ္ဒလင္ႀကီးက
ငါ့ကိုေၿပာၿပတယ္။
အဲဒီလိုနဲ့..
မိုးကိုဆန့္ေၿမွာက္ထားတဲ့
မမီွႏိုင္ေသာ ကမ္းလက္ေတြဟာ
ဟိုး………..တုန္းကလိုပဲ
ငါ့ဆီမွာ ေၿမမွဳန္ေတြစြန္းထင္လ်က္ပါပဲေလ…။
(၃)
‘လူ’ ဆိုတာ..
လင္းေ၀စိမ္းၿမတဲ့ ပန္းညမ်ားစြာထက္
သရဲေၿခာက္ရာ ညတစ္ညကို ပိုသတိရတတ္တယ္…။
ငါေသသြားခဲ့လို့ရိွရင္
ငါ့ရဲ့ သခ်ၤဳိင္းဂူမွာ …
ႀကက္ေၿခခတ္တစ္ခုကိုသာ
မွတ္တိုင္အၿဖစ္ စိုက္ေပးထားပါ။
တကယ္ေတာ့..အဲဒါဟာ
ငါသိသမွ် ေလာကဓမၼကို
အႀကြင္းမဲ့ ေဖာ္ၿပသြားၿခင္းပဲ ၿဖစ္လိမ့္မယ္။
ဟိုး..ငယ္ငယ္..ေက်ာင္းမေၿပးတတ္ခင္တုန္းက
ခေရပြင့္ၿပထားတဲ့ သခ်ၤာတစ္ပုဒ္
ငါ့အေပၚခုန္အုပ္ၿပီး
မင္နီေတြ ရဲခနဲ သုတ္သြားဖူးတယ္။
ငါ … သတၱိေကာင္းကင္မွာ….နီလြင္ထစ္ခ်ဳန္း
တစ္..ႏွစ္..သံုး
အနက္ရိွဳင္းဆံုး ထိုးက်ပစ္လိုက္တယ္။
ထူးလွတယ္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ….
ေႀကာက္မက္ဖြယ္ရာ လူေတြရဲ့
မဟာဘုတ္ ေဗဒင္ထဲမွာမွ
ငါကလည္း ‘ အဓိပတိဘြား ‘ ၿဖစ္ခ်က္ခဲ့တာကိုး….
အိမ္အၿပန္ညမ်ားစြာမွာ
ဘယ္သူမွမေၿပာခ်င္တဲ့စကားေတြေပြ့ပိုက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ‘ လူမိုက္ ‘ လို့ၿပန္ေခၚခဲ့ရတယ္…
၁၉၉၃..၁၉၉၄..
ငါ့ကဗ်ာေလးေတြ ေဆြးေၿမ့ေႀကကဲြ
လမ္းေဘးအုတ္ခံုေပၚ လဲက်ေနတယ္…
ႏွင္းၿမွားတစ္လက္ရဲ့ အဆိပ္နဲ့
နိမိတ္မေကာင္းတဲ့ပံုၿပင္
မၿမင္ဘူးေသာ ေန့မ်ား…ညမ်ား………
ပိေတာက္ပိုင္းဖ်ားမွာ……၀ပ္တြားစုရံုး
ငါ့ကိုခ်ည္ထံုးခ့ဲတာ…….
ခု…………အခ်ိန္တိုင္ေအာင္
အလင္းစိမ္းတန္းေတြ ရစ္ဖြာလို့ကြယ္။
(၄)
ၿမိဳ့ၿပင္လမ္းေကြ့က
ေတြ့ခဲ့ဖူးသမွ် ဂ်စ္ပစီေတြလို
ၿဖစ္ခဲ့သမွ်ကို
ရယ္ကာေမာကာၿပန္ေၿပာႏိုင္တဲ့ အက်င့္ေလး
ေသြးေအးေအးနဲ့ ႀကိဳးစားေမြးႏိုင္ခဲ့ၿပီ။
ဘာဘဲၿဖစ္ၿဖစ္
ေက်ာက္ေခတ္၊ ေႀကးေခတ္
ႏ်ဴကလီးယား ကင္ဆာ၊ အနာဂတ္ေခတ္
အားလံုးအတြက္
ေသခ်ာတဲ့ ငါ့…….ေႀကၿငာခ်က္ကေတာ့
နင့္ကိုထာ၀ရခ်စ္ေနမယ္ ဆိုတာပါပဲ..။
ထိပ္ထားရယ္..
ၿဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္
ဂႏၱ၀င္ ပန္းပုရုပ္မွာ..
နန္းသံုးအကၡရာနဲ့ ၿခယ္မွုန္း
နင့္နာမည္ေလး စာသံုးလံုးကို
စီရီသီကံုးေပးခ်င္တယ္..။
နင့္အေပၚထားတဲ့ ငါ့ရဲ့ခ်စ္ၿခင္းေမတၱာဟာ
မိုးေပၚကိုဦးေမာ့ၿပီး
၀င္းပစြာ လင္းၿမတုန္ခါေနတဲ့
ေရႊ၀ါေရာင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံလိုပါပဲ…။
ေက်ာင္းေရွ့ကစံပယ္ရံုမွာ
ဗီးနပ္စ္ရဲ့ နကၡတ္တို့ တလက္လက္ၿပာေ၀မွဳန္သင္း
ေက်ာင္းခန္းတြင္းမွာ..
လမင္းကေလးသာခဲ့ဖူးတယ္..။
ခ်စ္ေသာေက်ာင္းသြားေဖာ္ရဲ့
ပန္းရုပ္လႊာကို ေမွ်ာ္ေတြးရင္း
ေဆြးလ်ညိွဳးေခြ ေၿဖမေၿပသူေလး အတၳဳပၸတၳိ
ၿမရာပင္ႀကီးသိပါတယ္။
ကမၻာဦးလူတို့လည္း (ဂူနံရံမွာ)
ငယ္ကြ်မ္းမ်က္နွာေ၀၀ါး
ပညာရွင္ႀကီးမ်ားရယ္..
ပါဠိစာလုံးေတြနဲ့
ငါ့အေပၚ မဆံုးၿဖတ္ပါနဲ့ဦး…။
‘ခ်စ္သူကိုေတာင္
ခ်စ္တယ္လို့မေၿပာရဲတဲ့ေကာင္..
ရာစုတစ္ေထာင္မွာေနရစ္ခဲ့
ထိုသို့ၿဖင့္ စကားမဲ့ေစသတည္း…’
ၿမရာပင္ႀကီးရဲ့
ညည္းတြားသဲ့သဲ့ သန္းေခါင္ယံ
ငွက္ဆိုးအုပ္နဲ့အတူ
ရုတ္တရက္ထၿပန္သြားတယ္..။
ခ်ိဳ့တဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားဘ၀
ဆႏၵရဲ့ မေၿပလည္မွု
အနီေရာင္မွတ္တမ္းတစ္ခုနဲ့ ခ်စ္သူအတြက္ပန္သစၥာ
ေႀသာ္…ငါ့ကိုေလ
နားလည္ပါ…နားလည္ပါ..
နားလည္စမ္းပါ..။
(၅)
အဲဒီေန့ရက္ေတြမွာ
မာရ္နတ္ရဲ့ ဘယ္ဘက္လက္က
အနက္ေရာင္ က်မ္းခ်ပ္တစ္ပိုဒ္ဟာ
ငါ့ကိုစီးနင္းတိုက္ခိုက္ဖို့
ၿမင္းကႀကိဳးတို့ကိုၿပင္လို့ ‘ သ ‘ လို့ေနခဲ့ေပါ့။
ဘာဘဲေၿပာေၿပာ
ေရႊနဲ့စက္၀ယ္လို့မရတဲံ
ေနာက္ဆံုးကလူရဲ့ အေတြ့အႀကံဳမွာ..
သံမွုန္ေတြကပ္ပါေနရဲ့
ငါ………..ဘာကိုမွ မေႀကာက္ခဲ့ဘူး။
ေဟာဒီေလာကေတာက္ေလွ်ာက္
‘ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက သုညနဲ့စာရင္
ဗလာစာအုပ္ေပၚက သုညကၿမတ္တယ္ ‘ တဲ့
အဲဒီေအာ္သံကို ငါရယ္ေနခဲ့တယ္..။
‘ မင္းကေကာ ဘာလဲ ‘ လို့
အနႏၱေတြ က ၀ိုင္းေမးေတာ့
၁..၂..၃..၄..၅
ငါ အကုန္စဥ္းစားတယ္
၆..၇..၈..၉..၀..
တစ္ခုမွမဟုတ္ဘူး
ငါ့အတြက္ ဂဏန္းမရိွဘူး..။
ေသြးနဲ့ယက္တဲ့ ကတၱီပါစလို
နီလြရွင္းေတာက္
ေႀကာက္ခမန္းလိလိ လွပတဲ့
ႏွလံုးသားက ဂီတသံစဥ္
ႏွင္း၀ိဥာဥ္မွာ တင္တဲ့ကမၺည္း
လကြယ္ညေရာက္တုိင္း…………..ငါ
ဂစ္တာတီးေနမယ္….။
က်ဆုံးေတာ့မဲ့ စစ္သူရဲအိုက
ငယ္ဘ၀က ဓါးနဲ့ခ်စ္သူကို
ၿပင္းရွစြာ သတိရလိုက္သလိုမ်ိဳး
နင့္ကိုငါ သတိရေနတယ္။
ထိပ္ထားေရ…
ထိပ္ထားေရ…
ထိပ္ထားေရ…
သစ္ခုတ္သမားေတြ မရိွတဲ့တိုင္းၿပည္မွာ
ငါ…လယ္သမားၿဖစ္ခ်င္တယ္
နင္….ဘုရင္မ……လာမလုပ္ရဘူးေနာ္။
ေတာ္ေတာ္ႀကာ
တံစဥ္တစ္လက္ရဲ့ က်င့္၀တ္မွာ
သန္လ်က္အတြက္ ပန္းခူးေပးခြင့္ မပါလို့…..
ရြာဇနပုဒ္နဲ ့ မိုးေရထဲ
ငါ……..တစ္ေယာက္တည္း
မ်က္ရည္၀ဲေနရပါဦးမယ္…..။
ငါကလည္းခက္တယ္..
ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ့
ေနမ၀င္အင္ပါယာ
ဘယ္ဟာယူမလဲလို့ ေမးလာရင္
ဒုတိယအရာကို ငါ……….ၿငင္းတယ္…။
အဲဒီလိုနဲ့ပဲ
ေမွာက္ထားတဲ့
ငါ့ရဲ့ ကံ့ေကာ္ရြက္ ဖဲခ်ပ္ကေလးေတြ
ေလာကႀကီးကိုအမွ်ေ၀ရင္း
ကာလမ်ားစြာ……..ႀကာၿပီေကာေလ။
(၆)
ေတာင္ညိဳမွာပ်ိဳတဲ့မိုးေတြ
နင့္မ်က္လံုးကို တိုးသက္တဲ့အခါ
ေတာင္ပင္လယ္က ေဗဒါေတြဟာ
ေဆာက္တည္ရာမရ ၿဖစ္ကုန္ႀကတယ္။
ေဟး………ငါေၿပာမယ္
…….အက္ဆစ္တိမ္ခိုး………တို့
မုတ္သုန္ကိုႏိွဳးပါ
ဒီလူဆိုးအတြက္လည္း
မိုးႀကမ္းတို့တစ္စက္စက္ရြာပါ…….။
‘ မထိုက္တန္သူဆိုတာ လြင့္ေမ်ာရမွာပါဘဲ ‘
ခဲြခြာၿခင္းဟာ
ခရမ္းၿပာက်ည္ဖူကို
အဆိပ္ခ်ိဳေတြလိမ္းသုတ္
ႏွလံုးသားတည့္တည့္ဆီ
ခ်ိန္ရြယ္ေမာင္းၿဖဳတ္လိုက္တယ္။
သက္ၿပင္းေ၀ေ၀
ခေရတို့ ႏွင္းစက္ဖားလ်ား
မ်က္ရည္ကိုစားတဲ့
ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ စကားမဲ့ည
ငါဟာ……..ထက္ပိုင္းခ်ိဳးခံရတဲ့
တစ္ၿခမ္းပဲ့ ‘ လ ‘ ပဲ ၿဖစ္တယ္။
အိပ္မက္ထဲက ကမၻာစစ္လို
အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ညေနအိုက…
ေၿမကိုရိွခိုး..
ၿမဴအိုးတို့ ေပ်ာင္းအိညြတ္တဲြ
လူငယ္ဘ၀ရဲ့
ညရိပ္တို့မွုန္ေ၀၀မ္းနည္းခဲ့ရတယ္။
အခင္ဆံုးမၿဖစ္ခဲ့ေပမဲ့
အခင္ဆံုးေတြအေႀကာင္းေၿပာတိုင္း
သတိရမိေနက် သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီ
ငါ…..မေရာက္ေရာက္ေအာင္သြားမယ္..။
ၿပီးေတာ့
ခရိုးခရိုင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးမွာ
ကဗ်ာအေႀကာင္း စာအေႀကာင္းေၿပာရင္း
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၿပန္လည္ဖန္ဆင္းပစ္မယ္ ……….ကြယ္။
အရက္သမားက
သူတစ္ပါးကိုလြမ္းဆြတ္တာ
ရယ္စရာမဟုတ္ပါဘူး
တစ္ရံတစ္ခါရဲ့
ၿပန္မလာသူတို့
သိႀကဖို့ေကာင္းတယ္….။
ေလညင္းကေလးေရ
ငါခ်စ္ၿမတ္ရတဲ့ ကမၻာရဲ့ထိပ္ထားကို
သူ့ဆံႏြယ္ခက္ေလးေတြ
ဖြားခနဲ လြင့္၀ဲသြားရံု
တစ္ခ်က္ေလာက္ အံု့သည္းတိုက္ခတ္ေပးပါ…။
ေလစီးထဲမွာ
ဖြာႀကဲလွပေနရွာမဲ့
သူ့ရဲ့ေကသာဆံၿမကို
အေ၀းကေန ရိွဳက္ေမႊး လြမ္းဆြတ္ပါရေစဦးေနာ္..။
(၇)
အထီးက်န္ေတာင္ကို အုပ္စိုးဖို့
နတ္ၿပည္ကရြာခ်တဲ့
ငါ့အတြက္……..အညတရမိုး..ေရ
ေနပါေစေတာ့….။
အဲဒီညဟာ
တစ္ၿခမ္းပဲ့ ‘ လ ‘ က
အသက္ေပးၿပီး ကာကြယ္ခဲ့ရတဲ့
အလံမလဲမီ ‘ ည ‘ ၿဖစ္တယ္။
ၿမက္ရိုင္းက..
မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းကိုနမ္းမရသလိုမ်ိဳး
ေနနဲ့လက….
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မပိုင္ဆိုင္ႀကသလိုမ်ိဳး
ရိုးသားစြာ ..တို့ ေ၀းလိုက္ႀကပါစို့။
ခ်စ္သူကို ၿမတ္ႏိုးရံုနဲ့
အရာရာကိုလက္ၿဖန့္မိုးေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တဲ့လူငယ္
ခု……ခြ်င္းခ်က္နဲ့ လက္နက္ခ်လိုက္ပါတယ္…။
ေတေလဘ၀ရဲ့
ပထမဆုရအမွားေတြကို
လြယ္အိတ္ညိဳထဲထည့္ၿပီး
မီးအိမ္လက္ဆဲြ..
ရာဇ၀င္ထဲမွာ ခရီးဆက္ရဦးမယ္။
ထိပ္ထားေရ……….
ကေခ်သည္တို့ရဲ့ ေတးေတြနဲ့
ၿငိမ္းေအးေပ်ာ္ရႊင္ ထာ၀စဥ္ ခ်မ္းေၿမ့ေစသား..
ေကာင္းေသာမိုးေသာက္ခ်ိန္၌လည္း
ၿငိမ္သက္တည္ႀကည္ပါေစ..
ငါ…ဆုေတာင္းေပးေနမယ္..။
ပန္းခူးရင္း
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ့ေနရင္း
စကားေၿပာရင္း
သီခ်င္းေလးေတြ ဆိုရင္း
မင္း…….ငါ့ကို……..ေမ့သြားမွာပါ။
ခုေတာ့….သြားေတာ့ေနာ္
ငါခ်စ္ၿမတ္ရတဲ့ ေနေရာင္ၿခည္ေတြနဲ့ မိန္းမပ်ိဳကို
‘ ဘ၀ ‘ ဆိုတဲ့ မာယာႏိုင္ငံအိုက…
ေစာင့္ႀကိဳလို့ေနေရာ့မယ္..
သာမညလမ္းခဲြမွာ..
၀မ္းမနည္းသလို ငါတို့နွဳတ္ဆက္
မနက္ၿဖန္ခါမွာ…ေအာင္ၿမင္ပါေစ
မနက္ၿဖန္ခါမွာ…ေအာင္ၿမင္ပါေစ
မနက္ၿဖန္ခါတိုင္းမွာ…ေအာင္ၿမင္ပါေစ……..
ထိပ္ထားေရ……………။
———————————————————————————————————————————————————————————————————-

‘ ဓါတ္ပံုေလး ‘

မိုးလံုေလလံု
ႏွလံုးအိမ္ထဲက ဓါတ္ပံုေလး
ထုတ္……….ထုတ္ႀကည့္ၿဖစ္တယ္……….
သတိရတိုင္း ရႊဲနစ္
ပါးၿပင္ေပၚကမ်က္ရည္ေတြ
ငါကဓါတ္ပံုေလးကိုေတြရီေငး
ဓါတ္ပံုေလးက ငါ့ကိုေတြရီေငး
လြမ္း…..တယ္………………..။ ။
—————————————————————————————-
—————————————————————————————-

(တာရာမင္းေ၀၏ပထမဆံုးလံုးခ်င္း၀တၳဳ“ပန္းေခတ္ကလမင္း”စာအုပ္)
————————————————-


‘ အတိတ္ ‘
၀တ္မွုန္ဆိုတာ
ပန္းရံုအိအိထဲက အက္တမ္တစ္ပြင့္ပါ။
ႀကာေတာ့ႀကာခဲ့ပါၿပီ။
သူအႏုၿမဴဗံုးလိုကဲြလြင့္တဲ့ေန့က
ကြ်န္ေတာ္…….
မိုးစက္ေတြထဲ သက္ၿငိမ္တိတ္ဆိတ္ခဲ့ဖူးပါရဲ့ ……..။ ။
———————————————————————————————————–

‘ ကြ်န္ေတာ္နဲ့တိမ္ညိဳနိမိတ္ ‘

ကြ်န္ေတာ္နဲ့တိမ္ညိဳနိမိတ္
ဒီလမ္းမွာဘယ္သူ့ကိုမွ ေခၚမသြားဘူးဆိုရင္ေတာင္
ကြ်န္ေတာ္နဲ့ ဖိနပ္ကေလးကိုေတာ့ေခၚသြားရမွာပါပဲ။
ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးကေၿပာတယ္ေဖေဖ……
ေၿမၿပင္ကဘာမွမေၿပာင္းလဲပါဘူး
ေၿခေထာက္ေတြကသာေၿပာင္းလဲေနႀကတာတဲ့…။
———————————————————————————————————–

တာရာမင္းေ၀(သို႔မဟုတ္)၈၈ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေရႊဘုန္းလူ

ာ

တာရာမင္းေ၀၏စ်ာပန

————————————————————————————————————————-

တာရာမင္းေဝ

တာရာမင္းေဝရဲ႕ အမည္ရင္း ကေတာ့ ခ်စ္ညီညီ ျဖစ္ၿပီး၊ ၁၉၆၇ စက္တင္ဘာ (၁၃) ရက္ေန႕မွာ ရန္ကုန္ ေတာင္ဥကၠလာတြင္ သတင္းေထာက္ ဦးေက်ာ္ရွိန္ႏွင့္ ေဒၚလွၾကည္ တုိ႕က ေမြးဖြား ခဲ့တယ္။ ေမြးခ်င္း ၃ ဦးအနက္ ဒုတိယေျမာက္ သားျဖစ္တယ္။
သူငယ္တန္း ကေန စတုတၴတန္း အထိ ေတာင္ဥကၠလာ အမက (၁ဝ) တြင္ လည္းေကာင္း၊ ပဥၥမတန္း ကေန ဒႆမတန္း အထိ ရန္ကင္း အထက (၂) မွာ လည္းေကာင္း ပညာ သင္ၾကားခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၈၆ မွာ အေျခခံ အထက္တန္းကို ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးျဖင့္ ေအာင္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ (လိႈင္) ကို အဂၤလိပ္စာ အဓိကနဲ႕ တက္ေရာက္ သင္ၾကားၿပီး ဘြဲ႕ရခဲ့တယ္။ ေျမာက္ဒဂုံ (၄၅) ရပ္ကြက္၊ ပီမိုးနင္း (၁) လမ္းမွာ ေနထုိင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။
ေ႐ႊဘုန္းလူ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ဗကသ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ထုတ္ေဝတဲ့ စာေစာင္ေတြမွာ ကဗ်ာေတြ စတင္ ေရးသား ခဲ့ပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုး လႈပ္ရွားမႈမွာ တက္ၾကြစြာ ပါဝင္ ခဲ့သလို၊ ဗမာႏိုင္ငံလံုး ဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာ တက္ြ႔ြကစြာ ပါဝင္ လႈပ္ရွားခဲ့တယ္။ ၁၉၈၉ ဗကသ ျပန္ဖြဲ႕ခ်ိန္မွာ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ အျဖစ္ တာဝန္ ယူခဲ့ၿပီး၊ ဗကသ ဥကၠ႒ ကိုမင္းကိုႏိုင္နဲ႕ ဒုဥကၠ႒ေတြ ျဖစ္တဲ့ ကိုကိုႀကီးနဲ႕ ကိုေအာင္ဒင္တုိ႕ အဖမ္း ခံရခ်ိန္မွာ ဗကသ ေခါင္းေဆာင္မႈကို တာဝန္ အျပည့္ ယူၿပီး ေဒါင္းအလံကို ဆက္ကိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၉ဝ မွာ အဖမ္း ခံရၿပီး၊ ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ အထိ စစ္အစိုးရရဲ႕ ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္တာကို ခံခဲ့ရတယ္။ အင္းစိန္၊ သာယာဝတီနဲ႕ သရက္ ေထာင္ေတြမွာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ခဲ့ရၿပီး၊ ေထာင္က လြတ္လာ ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ စာေပေလာက ထဲကို ေျခစံုပစ္ ဝင္ေရာက္ ခဲ့ပါတယ္။ ထင္ရွားတဲ့ ကဗ်ာေတြ ကေတာ့ အက်ဥ္းေထာင္ေတြ အတြင္းမွာ ေရးစပ္ခဲ့တဲ့ “ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္”၊ “ဥဒါန္း” နဲ႕ “ေက်ာင္းသား အတၴဳပၸတၲိ” တုိ႕ပဲ ျဖစ္တယ္။

၁၉၉၄ ခု ေမလထုတ္ ရင္ခြင္သစ္ မဂၢဇင္းမွာ ‘ေရစီးေၾကာင္းထဲမွ လူမ်ား’ ဝတၴဳတုိမွာ ‘တာရာမင္းေဝ’ ဆိုတဲ့ ကေလာင္ အမည္ကို စတင္ အသံုးျပဳ ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၅ မွာ တာရာမင္းေဝ ကေလာင္ အမည္နဲ႔ ‘ပန္းေခတ္က လမင္း’ ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ပထမဆုံး လုံးခ်င္း ဝတၴဳ ထြက္ၿပီး ခ်ိန္မွာေတာ့ လူငယ္ စာဖတ္ ပရိသတ္ ေတြရဲ႕ အားေပးမႈကုိ ရရွိ ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၆ – ၉၇ ထုတ္ သရဖူ မဂၢဇင္း ေတြမွာ ေမာင္ေယာ ကေလာင္ အမည္နဲ႕ လည္းေကာင္း၊ စုဖြဲ႕ ကေလာင္ စန္တီယာဂိုနဲ႕ ကေလာင္ အမည္နဲ႕ လည္းေကာင္း စာေပ ေဝဖန္ေရးေတြ၊ စာေပ သေဘာ တရား သီဝရီေတြ ေရးသားခဲ့တယ္။ ေမာင္ဓား၊ ဦးဦးအံဘြယ္ စတဲ့ ကေလာင္ အမည္ေတြ နဲ႕လည္း ေရးသားခဲ့တယ္။ စုစုေပါင္း လုုံးခ်င္း ဝတၴဳ (၄၂) အုပ္ ေရးသားခဲ့ၿပီး၊ ဝတၴဳတိုေတြ ကဗ်ာေတြလဲ ေရးသား ခဲ့ပါတယ္။ ဟန္သစ္ မဂၢဇင္းပါ “အားလူး စားသူမ်ား” ဝတၴဳတုိနဲ႕ ျဖဴးမိတ္ေဆြမ်ား စာေပဆုကို ရရွိခဲ့တယ္။

စာေပ အျပင္ ပန္းခ်ီ ဆြဲျခင္း၊ ႐ုပ္ရွင္ ဗီဒီယို ဇာတ္ၫႊန္း ေတြနဲ႕ သီခ်င္းေတြလဲ ေရးသားခဲ့သည္။

ပထမဆံုး ဗီဒီယို ဇာတ္ၫႊန္း ကေတာ့ “ေ႐ႊေရာင္ ဖိနပ္မွာ အစိမ္းေရာက္ ၾကက္ေျခခတ္နဲ႕ ေကာင္မေလး” ျဖစ္ပါတယ္။ တာရာမင္းေဝရဲ႕ ဝတၴဳ အခ်ဳိ႕ကို ဗီဒီယို ႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ကူး ခဲ့ရာမွာ၊ အဲဒီ အထဲက ေမာင္မ်ဳိးမင္း(ရင္တြင္းျဖစ္) ႐ိုက္ကူးကာ ေဒြး၊ နႏၵာလႈိင္တို႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ “ေကာင္းကင္အေၾကြ ေကာက္တဲ့လက္”၊ ဒါ႐ိုက္တာ လြင္မင္း ႐ိုက္ကူးကာ ေနတိုး၊ အိႂႏၵာေက်ာ္ဇင္တို႔ သ႐ုပ္ ေဆာင္ထားတဲ့ “တစ္ကိုယ္ေတာ္ေရးတဲ့ ကႀကီး ခေခြး”တို႔ဟာ ထင္ရွားတယ္။ ဒါ႐ိုက္တာ ေမာင္သူရ (ဇာဂနာ) ႐ိုက္ကူးခဲ့တဲ့ “ျမင္းစီးထြက္ေသာ အိပ္မက္မ်ား” ႐ုပ္ရွင္ ကေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ ျပသခြင့္ မခဲ့ပါဘူး။

၁၄ – ၂ – ၉၈ မွာ မခင္ေမဝင္း (စာေရး ဆရာမ မေနာ္ဟရီ) နဲ႕ လက္ထက္ ခဲ့ၿပီး၊ သား တစ္ဦး ထြန္းကားခဲ့တယ္။

“လူနံပါတ္ (၁၃)” ဝတၴဳတို စုစည္းမႈနဲ႕ “နကၡတ္ ရစ္သမ္” ကဗ်ာ စာအုပ္ တအုပ္ ေရးသား ထုတ္ေဝရန္ စီစဥ္ေနဆဲ၊ ၂ဝဝ၇ ခု၊ ၾသဂုတ္လ ၅ ရက္ေန႕ မြန္းလြဲ ၁၂ နာရီ ၄ဝ မွ ေျမာက္ဥကၠလာပ ေဆး႐ံုႀကီးတြင္ ကြယ္လြန္၊ ကြန္လြယ္ခ်ိန္မွာ ဇနီး ျဖစ္သူ စာေရး ဆရာမ မေနာ္ဟရီနဲ႕ သားျဖစ္သူ ေခတ္ေန (ခ) ၾကယ္စင္မင္းေဝတုိ႕ က်န္ရစ္ ခဲ့ပါတယ္။
—————————————————————————————————

ေရးသား ထုတ္ေဝခဲ့တဲ့ စာအုပ္မ်ား

• ကိုးမရွိတဲ့နဝင္း
• ေကာင္းကင္အေၾကြ ေကာက္တဲ့လက္ (ဇန္နဝါရီ ၂ဝဝ၆)
• ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ပုရပိုက္ (ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ဝဝ၇)
• ကိုယ့္လက္နဲ႕ ဖမ္းမိတဲ့နဂါးေငြ႕တန္း (ေအာက္တိုဘာ ၂ဝဝ၂)
• ကြ်န္ေတာ္တူးေဖာ္ခဲ့သည့္ ေျမစိုင္ေျမခဲမ်ား အေၾကာင္း (စက္တင္ဘာ ၂ဝဝ၅)
• ကြ်န္ေတာ္္ႏွင့္ ေဆာင္းရာသီ ဒႆန (ဇန္နဝါရီ ၂ဝဝ၇)
• ကြ်န္ေတာ္္ႏွင့္ ေၾကးသြန္းယဥ္ေက်းမႈ
• ကြ်န္ေတာ္္ႏွင့္ ၾကယ္ျမင္လျမင္ ေလာကဓံ
• ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ဧဒင္ကေခ်သည္
• ကြ်န္ေတာ္မွ အျပန္ (ၾသဂုတ္ ၂ဝဝ၆)
• ငါသည္သာ ပန္းျဖစ္၍ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ပြင့္ခြင့္ ရခဲ့ေသာ္ (ဒီဇင္ဘာ ၂ဝဝ၆) ဒုတိယအႀကိမ္
• နတ္ပ်ဳိမအတြက္ ပန္း (ဒီဇင္ဘာ ၂ဝဝဝ)
• ပန္းေခတ္က လမင္း
• ပန္းလက္ဖဝါးမွာ ပါးအပ္ခြင့္မရွိတဲ့ ေကာင္မေလး
• ျပာ
• ၿပိဳင္ျမင္းတုိ႕ရဲ႕ ခြာသံ (ဇန္နဝါရီ ၂ဝဝ၅) ဒုတိယ အႀကိမ္
• ဘယ္ဘက္လက္ထဲမွာ ဝွက္ထားတဲ့ပံုျပင္ (ဇြန္ ၂ဝဝ၆)
• မနက္ျဖန္ခါမွာ ထားခဲ့တဲ့မ်က္ႏွာ
• မိုးေခါင္လို႔ တီးတဲ့ဗံုသံ (ဇူလိုင္ ၂ဝဝ၄)
• ျမင္းစီးထြက္ေသာ အိပ္မက္မ်ား (ႏိုဝင္ဘာ ၂ဝဝ၆)
• ေမွာ္ဆရာရဲ႕ ေက်ာင္းစာအုပ္
• ေ႐ႊဖိနပ္မွာ အစိမ္းေရာင္ ၾကက္ေျခခတ္နဲ႕ ေကာင္မေလး (ဇန္နဝါရီ ၂ဝဝ၆) တတိယ အႀကိမ္
• လူငယ္တေယာက္ရဲ႕ ေက်ာက္ထြင္းရာဇဝင္
• ဝကၤပါကို ဖြင့္တဲ့ေသာ့ (စက္တင္ဘာ ၂ဝဝ၆)
• သူ႕အိုးပုတ္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မေပးပါ (ဇူလိိုင္ ၂ဝဝ၇)
• သင္ႏွင့္ နံနက္ခင္းကိုသာ ဝင္ခြင့္ျပဳမည္ (ဇြန္ ၂ဝဝရ) တတိယ အႀကိမ္
• အေရွ႕ၿမိဳ႕႐ိုးမွ မိုးေရစက္မ်ား
• အလံမထူခဲ့ေသာ လက္မ်ား (ေမ ၂ဝဝ၇)
• အာလာဒင္မသိလိုက္တဲ့ မီးခြက္ (ဇူလိုင္ ၂ဝဝ၆)

————————————————————————————————————-

နတ္ပူးေနတဲ့ေကာင္

လြင္႔လုိက္ရတာ

မုတ္သုန္ဘယ္ႏွစ္ျမဳိ႕တုိင္ခဲ႔ျပီလဲ၊

တယ္လီဖုန္းေခၚသံေတြၾကားတာေတာင္

ျပန္မထူးျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ေကာင္ပါ။

ေမေမေရ…

မုိးတိမ္ၾကီးထဲမွာ

ေျခပစ္လက္ပစ္ သား၀င္အိပ္လုိက္ခ်င္ရဲ႕။

ေကာင္းကင္ကုိျပန္တည္႔ရတာ

…ေမာတယ္။

(မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ့ဗံုသံကဗ်ာစာအုပ္မွ)

——————————————————————————————————

ႏိုဝင္ဘာ

ငါ့ရဲ႕ေရႊအိပ္မက္ေတြကို
ေၿခက်င္းေတြလိုခြဲစိပ္ဝတ္ဆင္ထားတဲ့မိန္းမ..။
ၿမဴခိုးနီညိဳေတြၾကားမွာ
စပယ္ ကပိုကရိုနဲ႔လွလို႔…။

ငါ…တစ္ပြင့္ၿပီးတစ္ပြင့္ၿပိဳလဲ
ႏွင္းအဆက္ဆက္တိုင္ေၾကကြဲခဲ့ရေပါ့…..။

တာရာမင္းေဝ
၁၉၉၅ စက္တင္ဘာ ဟန္သစ္

———————————————————————————————————

———————————————————————————————————-

တာရာမင္းေ၀၏ ခ်စ္သူသို႔ ကဗ်ာမ်ား

ခ်စ္သူ..သို႔ (၁)

သံေခ်းတစ္ထပ္ရႊံ႕တစ္ထပ္မို႔လို႔
သူတို႔ရဲ႕စိတ္အတင္အခ်ကို
မင္း..ဘယ္လိုမွဖတ္ရမွာမဟုတ္ဘူး။

အာေငြ႕မႈတ္သံေတြၾကားမွာပဲ
ရယ္ကာေမာကာ တစ္ေႏြလံုးပိတ္
ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ နဲ႔ကိုယ္အိပ္လိုက္ေပ့ါကြယ္။

ခ်စ္သူေရ
ေလာကရဲ႕မာယာဆိုတာ
အတီးခံရတဲ့ဗံုေတြရဲ႕ဂီတပါပဲ။

စစ္တုရင္တစ္ပြဲလံုးကို
ဆြဲေမွာက္ခံလိုက္ရေပမယ့္
…..ဘာၿဖစ္လဲ
ဝမ္းမနည္းေၾကး တို႔ေတြရြာသြန္းၾကရံုေပါ့။

ယံုၾကည္ထားစမ္း
ေရေငြ႕ေရခိုးကလည္း
ပင္လယ္ကိုစိုက္ပ်ိဳးႏိုင္တယ္…ဆိုတာ..။ ။
တာရာမင္းေဝ
၂၈.၈.၉၆

ခ်စ္သူ…သို႔ (၂)

နတ္ေဒဝတာေတြ
ပံ်သန္းလာသံကို ၾကားရတယ္
ရင္ခြင္မွာမီးေတာက္ တန္းလန္းနဲ႔
မိုးေတြခ်ဳန္းေအာင္ သူတို႔လြမ္းၿပပေလ့ေစ။

မ်က္ေတာင္ေလးေရ
ေၿမၿပင္ေပၚမွာကိုယ္နဲ႔ေနရစ္ခဲ့။

သူတို႔ရဲ႕ ယႏၱရားေသာ့ခ်ိတ္ နဲ႔
ကုိယ္တို႔ရဲ႕ေၿမေသာက္ေရအိုးေလးကို
အဖံုး လွမ္းမပိတ္ႏိုင္ပါဘူး။

ၿမင္းသည္ေတာ္ေတြနဲ႔
…ေက်ာ္မတက္ႏိုင္တဲ့အရပ္မွာ
စပါးပင္ကို ပ်ိဳးက်ဲေနက်လက္နဲ႔ပဲ
မႈန္းဖြဲ႕လို႔ကိုယ္ေခၚဝံ့ပါရဲ႕..
လိုက္ခဲ့ေတာ့ကြယ္။ ။
တာရာမင္းေဝ

ခ်စ္သူ…သို႔ (၃)

ေၿမၾကီးၿဖစ္မွေတာ့
မိုးလြတ္ပါ့မလား…လို႔ေတြးမေနနဲ႔ေတ့
ခ်စ္သူေရ…တို႔တေတြေပခံလိုက္ၾကစို႔ရဲ႕။

မေသခ်ာတာေတြကေတာ့အမ်ားၾကီးပဲ
ဒါေပမယ့္
ေသခ်ာတာေလးေတြလည္းရွိတတ္လို႔
တို႔…ေစာင့္…ရ ဦးမယ္။

(မၾကာခင္မွာ
လင္းရနံ႕ေတြေဝလာမွာပါပဲ
ကိုယ္ယံုတယ္)
ဘယ္သူမဆို
မနက္ၿဖန္ခါကိုေတာ့ ေနထြက္ခြင့္ေပးရမယ္ေလ။ ။
တာရာမင္းေဝ

ခ်စ္သူ..သို႔ (၄)

မုေရာအပြင့္ေတြ
ၿပီးေတာ့..သက္တံ အေငြ႕
လၿခမ္းလို..ၿပန္ေကြ႕လာၾကလိမ့္မယ္။

ငါေဆာင္းခ်င္တဲ့ထီးကေလးေရ..
ငါေဆာင္းခ်င္တဲ့ထီးကေလးေရ..
ငါေဆာင္းခ်င္တဲ့ထီးကေလးေရ..
မိုးသြန္ရာသီအတြက္
မၾကာမီမွာထြန္ေရးဝင္ရေတာ့မယ္ေနာ္

ၿငိမ္သက္စြာ
သစ္ပင္အိုေအာက္ကနတ္ကြန္းမွာ
ဖေယာင္းတိုင္မီးရႈးတစ္တိုင္ညွိရင္း
(ဒီေဆာင္းတြင္းထဲ..)
တို႔ေတြ..အလင္းခိုေနၾကစို႔ရဲ႕..။ ။
တာရာမင္းေဝ

ခ်စ္သူ…သို႔ (၅)

သံုးဆယ္ေက်ာ္တာေတာင္ မလိမၼာ ဘူး
ဒီအရြယ္ၾကီးေရာက္မွ စာေမးပြဲ’က်’တယ္
ညီမေလးရယ္.. ငါ႔ကိုရုိက္ပါ..

နီကိုရဲ ထြန္းေဝျမင္႔ …စသျဖင္႔ျပန္သြားၾကျပီ
ဘယ္ဆီကိုသြားဖို႔ ငါကက်န္ခဲ႔တာလဲ…..

ကိုယ္႔ကို ကိုယ္တစ္ခန္းလံုး မီးဖြင္႔ျပီး
ကပိုကရို ဖြင္႔ လိုက္တယ္…
ညီမေလးရယ္.. စိတ္ထဲမွာ စာေမးပြဲက်တယ္..

တကယ္ေတာ႔လည္း
ေလာကဓံ ဆိုတာ ကိုယ္ခံစားမွ ျဖစ္တဲ႔အရာပါ…
လမ္းထိပ္ကေခြးၾကီးထက္ နည္းနည္းပဲ ပိုပါတယ္။

ေဟာ…
ကိုရင္တစ္ပါးက တုန္းေမာင္ေခါက္သံလက္ေဆာင္ပါးတယ္
မၾကာခင္(၆)နာရီ ေနဝန္းဆိုက္ေရာက္ေတာ႔မွာပါတဲ႔ ။

ညီမေလးေရ…..
ျမင္းရထားေတြကို လက္ျပမတားေတာ႔ဘူး
ကိုယ္ဖိနပ္ေလးနဲ႔ပဲ ကိုသြားၾကမယ္။
အေဝးၾကီးကို ေရြးလ်ားခ်င္မွေတာ႔
လမ္းတုိ႔ရဲ႕ အလ်ားကိုလည္း..ရင္ဆိုင္ရဲရမွာေပါ႔။ ။

တာရာမင္းေဝ

https://proxify.com/p/011010A1000110/687474703a2f2f6d616e6f72686172792d70

6f656d73696c6f76652e626c6f6773706f742e636f6d2f

ဆရာမ မေနာ္ဟရီ၏ဘေလာ့ဂ္ထဲမွ ကၽြန္မခ်စ္ေသာကဗ်ာမ်ား စာမ်က္ႏွာမွကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဒိုင္ယာရီရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာမ်က္ႏွာ

ႏွင္းစက္လက္တြဲခိုေနတဲ့ စံပယ္အိုေလးေရ..
ဒီလကြယ္ညမွာပဲ
ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို
ျဖည္ခ်လိုက္ပါေတာ့။

တခ်ိဳ႕လူေတြက
ဘ၀မွာ ၾကယ္ေတြ ေၾကြက်ခဲ့သတဲ့
ၿငိမ္သက္စြာ ခရီးႏွင္ၾကဦးေပါ့ကြယ္
ကိုယ့္မွာက..
ေနေတြ လေတြေတာင္ ေၾကြက်ခဲ့ဖူးပါတယ္။

သြားေတာ့မယ္ေနာ္..
ကံၾကံဳရင္ ျပန္ဆံုၾကဦးမွာေပါ့လို႕
ကံမေကာင္းသူတို႕ရဲ႕ မိႈင္းညိဳ႕ေသာလမ္းခြဲ
ေက်ာက္စရစ္ခဲေတြ အၿပိဳင္းအရိုင္း လြင့္ၾကဲေနတယ္။

(ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အျပစ္ပါပဲ)
ေလရိုင္းေတြ ၀ိုင္း၀န္းကိုက္ခဲၾကတဲ့
မီးလ်ွံစတစ္ခုလို ျပာညိဳယိမ္းထိုး
ျပကၡဒိန္မွာေတာ့ နက္ျဖန္ခါဟာ နာမည္ဆိုး မရွိပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ …
လြမ္းဆြတ္ေနသူ တစ္ေယာက္ရဲ႕
ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ အိပ္မက္မ်ား
ႏွင္းဆီေခၽြ ရထားမွာ စူးစူး၀ါး၀ါး ဥၾသဆြဲပစ္လိုက္တယ္။

ဒီည ..
ေနာက္ည ..
ဘယ္လိုမွ နိဂံုး ခ်ဳပ္မရပါဘူး
ဘီလူးဖမ္းသလို ၾကမ္းတဲ့ လကၤာ
ငွက္ဆိုးေတြအိပ္မွ
တိတ္တဆိတ္ ကိုယ္ေရးလိုက္ပါတယ္။

“ေပ်ာ္ခြင့္မပိုင္ေသာ
ဒိုင္ယာရီ၏ ေနာက္ဆံုး စာမ်က္ႏွာ ထက္၌”
နတ္သူရူးေတြ ၾကဲပက္တဲ့
ေကာင္းကင္ဘံု အက္ဆစ္တစ္စက္လို
ရွအက္ေၾကကြဲ ရွ…အက္…ေၾက…ကြဲ
မင္နီေတြနဲ႕ ရဲ လို႕ေပါ့ကြယ္။

တာရာမင္းေ၀

—————————————————————————————————————

—————————————————————————————————————

တာရာမင္းေ၀ရဲ႕လက္ေရးမူ

“မိုးေခါင္လို႔တီးတဲ႔ဗံုသံ”

ေဆာင္းေခတ္က ေပးခဲ႕တဲ႕
ေမာင္းကြဲသံ ခပ္ေလးေလး တစ္ခ်က္ပါပဲ။
တစ္ေယာက္တည္းေနရတဲ႕ ငါ႕ကို
ဘယ္သူနဲ႕မွ မေနရေအာင္
ယိုင္ယိုင္ရြဲ႕ရြဲ႕ လွီးခြဲသြား…။
နံပါတ္စဥ္ မတပ္ရေသးတဲ႕
သဲကႏၱာရ တစ္ရြက္ေပၚမွာ ၿပိဳလဲက်တယ္။
အဲဒီညေနေပါ႕
ေကာင္းကင္ကို ဆြဲခၽြတ္ၿပီး
ေၿမၾကီးကိုပဲ ငါၿပန္၀တ္ခဲ႕ရ။
ၿပီးဆံုးသြားတာ ေသခ်ာပါတယ္
ႏွင္းခိုးေတြ..
ၿပီးေတာ႕ ဒိုင္ယာရီခ်ိဳ ခါးတစ္ခြက္
ၿပီးဆံုးသြားတာက ေသခ်ာပါတယ္။
မိုးေတြကို တိုးတိုးကေလး ရြာရဦးမွာေပါ႕ေလ
ပန္းရနံ႕ေတြကလည္း ခပ္ၿမင္႕ၿမင္႕ကေန ပ်ံသန္း
ငါနဲ႕ ငါ႕ဖိနပ္ကေလး
သီခ်င္းမဆိုေတာ႕ဘဲ ဟိုးအေ၀းကို ေငးခဲ႕ရတယ္။
—————————————————————————————————————-
—————————————————————————————————————-

ဘာလဲကြယ္

ဘာအေၾကာင္းမွ မရိွဘဲ
မင္းကို ခ်စ္မိသြားတယ္..

ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘဲ
မင္းကို လြမ္းတယ္…
ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘဲ
မင္းဒီကဗ်ာကို ေရးမိတယ္..
တစ္ကယ္ေတာ႔လည္း
ဘာေၾကာင္းမွမရွိပါဘူး သူငယ္ခ်င္း….။       ။

————————————————————————————————————-

————————————————————————————————————–

ေတေလမွတ္တိုင္

ၾကယ္ေတြ ၾကယ္ေတြ
သမ္းေ၀မႈ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထ
ေဟာင္းေလာင္းပြင္႔ေနတဲ႔..ည။

၀ိညာဥ္ႏွင္းမႈန္တစ္စက္
အိပ္မက္ ၿမင္းခြာ အမွတ္(၁၃)
တစ္ေယာက္တည္း အတံုးအရံုးလဲသူ
ငါ႕ ကံၾကမၼာနဲ႔..လူ

ဂမၻီရ သစ္ပင္မွာမွ
စြယ္ေတာ္ပြင္႔အို ရွာခ်င္တဲ႔လက္
ကားစင္တင္ၿပီး မီးရႈိ႕သတ္မယ္။

လၿပည္႔၀န္းေရ
ပန္းကႏၱာရမွာ
အမုန္းေတြ လဲ႔ၿပာကြဲအက္
ငါဟာ
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ၿပန္တူးေနတဲ႔
ေပါက္ခၽြန္းတစ္လက္ကြဲ႔ သိရဲ႔လား။

ၿခေသၤ႔နဲ႕ ဘယ္လိုတိုက္တိုက္
ဘီလူးနဲ႔ ဘယ္လိုကိုက္ကိုက္
ခ်စ္မိသူေလာက္ေတာ႔
ဘယ္သူမွ လူမိုက္ မမည္။

ကေ၀မီးေတာက္
ေဆာင္းဦးေပါက္ အရက္တစ္အိုး
ၿမဴခိုးေ၀ေ၀ေက်ာက္ခဲမ်ား
ငါ႔ကိုထားခဲ႔ပါ။

ေတေလမွတ္တိုင္
ေမ်ွာ္စင္ေတြထက္ ပိုခိုင္လာရဲ႔
ေၿခေထာက္ကတစ္ၿခား လမ္းတစ္ၿခား
ငါဘယ္ေတာ႔မွ မသြားဘူး မိန္းကေလးေရ။

——————————————————————————————————

ခ..ကဗ်ာ..

ခင္တြယ္သူ
ခြဲသြားတဲ့ အသည္းက
ခြက္တစ္လၤုးလို
ခြမ္းကနဲ..အစိတ္စိတ္အမြာမြာ…
ခုလိုအခ်ိန္မွာ ..
ခက္ထန္ေနတဲ့..စိတ္ေတြ..
ခြင့္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္
ခုန္ေပါက္ေနတဲ့ ျမင္းရုိင္းတစ္ေကာင္ကို
ခမ္းခမ္းနားနား ျမင္ရလိမ့္မယ္..
ခုတ္ထစ္ျခင္းခၤရတဲ့
ခၤစားခ်က္ေတြက
ခၤုမင္စရာ…တစ္ခုမွမရွိ
ခင္တြယ္စရာ..တစ္ခုမွမရွိ..
ျခားနားခဲ့တာေတာင္
ခုခ်ိန္ထိ..စိတ္ရုိင္းကို
ခ၀ါခ်လုိ႔..မရတဲ့ေကာင္..အိပ္ေနတာပဲ
ေလာကႀကီးၿငိမ္းခ်မ္းမွာပါဗ်ာ…..။

——————————————————————————————————-

ေက်ာင္းေတာ္ကသူငယ္ခ်င္း

လြမ္းတယ္ေကာင္မေလးရယ္. .
ဘယ္ကဗ်ာေတြဆီကိုပဲေရာက္ေရာက္
နင္ရဲ႕စိတ္ကို တံခါးလွမ္လွမ္းေခါက္မိတယ္. .

ငါကိုငါလြယ္အိတ္လို ဆြဲျဖဲဖူးပါရဲ႕
ဒါေပမယ္႕ ေက်ာင္းေတာ္ကျဖင့္
အခုထိျမဴျပာေတြထဲမွာ ပြင့္ေနတုန္း. . .
ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ
ငါ့အတြက္ေတာ့ တခ်ိဳ႕ေခါင္းေလာင္းၾကိဳးေတြလိုပဲ
ဘယ္လိုဆြဲဆြဲ တံခါးကပြင့္မလာခဲ႕ဘူး
ဒီအရြယ္မွ ေဆာင္းဦးေပါက္မိတာလည္း
မထူးေတာ့ပါဘူး . . .
အစကတည္းက
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ . . . ဆြတ္ခူးဖို႕မွမဟုတ္ဘဲ……..။

——————————————————————————————————ရွင္ကြဲ

ရွင္ကြဲ

ငါတို႕ေရွ႕မွာ
ရထားဟာ ခါတိုင္းထက္ ပိုမိုရွည္လ်ား
ဥၾသဆြဲသံမ်ားကလည္း
ဖြာရာရ ထစ္ခ်ဳန္း ၿပတ္ေတာက္က်ေနခဲ႕

ႏႈတ္မဆက္ မိရင္လည္း အေကာင္းသား
ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကေတာ႕
ဘူတာဟာ
အ၀ါေရာင္ေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႕နဲ႕ ဂူသခၤ်ဳိင္း ဆန္လာ

ကံၾကမၼာက
မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းတည္းေပၚမွာ
ခြာေလးဘက္ မရပ္ႏိုင္ခဲ႕ဘူး

ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေၿပာနဲ႕
ဘယ္သူ႕စကားကိုမွ နားမေထာင္ဘူး
ေၿမလို ပင္လယ္လို အကၡရာ တစ္လံုးနဲ႕
ငါတို႕ ဆက္ ခ်စ္ ေနၾကဦးမယ္

မေမ႕ဘူးကြယ္
ဘယ္ေတာ႕မွ မေမ႔ပါဘူး
ရက္စက္သြယ္ေၿပာင္းတဲ႕
မီးခိုးလက္ေခ်ာင္းေတြက
ငါတို႕ကို အပြင္႕ခူးခ်ိန္

ရထားဟာ
ေလာကလူရိုင္းရဲ႕ မႈတ္ေၿပာင္း၀ကေန
အဆိပ္ေတြနဲ႕
တုန္ယင္စြာ လူးလြန္႕ ထြက္ခြာခဲ႕ရေပါ႕။

——————————————————————————————————-

မိုး

ခ်စ္သူေရ
ေဟာဒီ ေကာင္းကင္ တစ္ရိုးက
ေရခိုးေရေငြ႕ အိုးၾကီးကို
မိုးတိမ္လို႕ ေခၚၾကေလရဲ႕။

ကိုေရႊမုတ္သံုေလက
သူေၿခေထာက္ကို သူဂရုမစိုက္
အိုးၾကီးကို တည္႕တည္႕ ၀င္တိုက္တယ္။
အိုၾကီးလည္း ဗိုက္ပြင္႕ ကြဲေၾက
ေသပါေလေရာ။

အိုးၿခမ္းကြဲထဲကေန
ေရစက္ေတြ ေရစက္ေတြ
၀င္း၀င္းလက္လက္
လင္းတစက္စက္ စီးၿဖိဳင္ ညႊတ္က်။

ေက်ာက္ေဆာင္ ေက်ာက္ေၿမနဲ႕
ေစာင္႕ေနတဲ႕ ပင္လယ္ေအာ္ေတြလည္း
သြားရည္တၿမၿမ
ပါးစပ္ၾကီးေတြ ၿပဲလန္ေအာင္ ဟလို႕ေပါ႕။

အို ခ်စ္သူေရ
ဟိုးအေရွ႕မွာ မိုးေတြ ရြာၿပီ။

လာ ရဲရဲလာ
ထီးရြက္ေတြ မပါလည္း
လူဟာ ကိုယ္႕ဖာသာ ေလ်ွာက္ရဲရမယ္ကြယ္႕။

ငါတို႕ရဲ႕ မိုး
ဂ်ိဳးဂ်ိဳး ဂ်ိမ္႕ဂ်ိမ္႕ လွပ
သူ
ရိႈက္ၾကီးတငင္ ရြာခ်ပါေစလားကြယ္။

——————————————————————————————————

သတိရေၾကာင္း

ေမွာ္ဆရာေရ…
စက္ရုပ္တစ္ရုပ္ရဲ႕ ရင္ဘတ္မွာ
ဝိဥာဥ္ကို ေကာ္နဲ႔ကပ္ၿပီး
လူျဖစ္ေအာင္ ငါအသက္သြင္းဖူးတယ္ ၊၊
မီးျခစ္ေက်ာက္ကုိ
လက္သည္းနဲ႔ ပြင့္ထြက္ေအာင္ေတာက္
မီးေတာက္ကုိ ခါးကလိမ္ခ်ိဳး
စီးကရက္ေသာက္ရင္း သူ ေခ်ာင္းဆုိးဖူးတယ္ ၊၊
သူ႔ေျခေထာက္အတြက္
သူ႔ဖိနပ္အတြက္
ေျမျပင္သက္သက္ ခင္းေပးစရာမလုိ
`ၾကယ္ကို ၾကယ္နဲ႔ ရံမတဲ့ `
သံအိပ္မက္ႀကီးနဲ႔
ပင္လယ္ေရပြက္ထဲကည
အားလံုးကုိ သူ အပိုင္ရတယ္ ၊၊
ပထမေတာ့….
လ ကို ခိုစီး
ေကာင္းကင္ႀကီးနဲ႔တြဲက
စကၠဴဂီတာတစ္လက္ပိုက္ၿပီး
ေပ်ာ္လုိက္ရတာ ….၊၊
ေနာက္မွ
စၾကာဝဠာရဲ႕
မဟာတြင္းနက္ထဲကုိ
လက္ခနဲခုန္ခ်
သူ….ဘယ္ဆီက်သြားပါသလဲ…၊၊
ကဲ….ေမွာ္ဆရာ
အပိုင္းပုိင္းအထစ္ထစ္
သကၠရာဇ္တုိ႔ မၿပိဳခင္မွာ
သုည တစ္လံုးပဲရွိတဲ့
သူ႔ရဲ႕ တယ္လီဖုန္းနံပါတ္ကို ဆက္ေပးပါ ၊၊
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ပဆစ္အိမ္ ဝကၤပါပ်က္ နကၡတ္ပ်ံရာည
ငါ…..သူ႔ကို သတိရေၾကာင္း
ေျပာျပေပးပါ……၊၊ ၊၊

——————————————————————————————————

——————————-

—————————————————————————

ေခါင္းေလာင္းသံစာတမ္း

‎(၁)‎

ၾကယ္တာရာေတြစူးစူး၀ါး၀ါးငံု႔ၾကည့္ေနတဲ့ကေဝည
ေမေမ့ … ကိုကၽြန္ေတာ္သတိရလိုက္တာ … ‎
ညဥ့္ငွက္ေတြက ကမၻာအေပၚယံမွာလူးလာပ်ံသန္း
လေရာင္ကိုေတာင္ပံနဲ႔တဖ်န္းဖ်န္း႐ုိက္ၾကတယ္ … ။
ေလာကအတုမွာ … လူသားအတုတစ္ေယာက္
ကိုယ့္ေပါက္ခၽြန္းကိုယ္ထမ္းၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ေနတယ္
ေမေမ … ‎
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ေမေမ့ရင္ခြင္ဟာ
ေသာကကင္းေ၀းတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး “နယ္”ပါ
အခု … ဘယ္မွာလဲ
ဘယ္မွာလဲ … .. ။
ျမဴမႈန္မိုးႏွင္းေတြကေ႐ႊေရာင္တ၀င္း၀င္းေတာက္
ေမေမ့အုတ္ဂူကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကလိမ့္မယ္
ေကာင္းရာဘံုသို႔သြား အားလံုးကိုေမ့ထားခဲ့ပါေတာ့
ေမေမ … ။
(၂)‎
ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသမွ် … ‎
ေမေမ့မ်က္လံုးဟာေဆာင္းရာသီဆန္လြန္းတယ္
ျမဴေတြဖံုး၊ ႏွင္းစက္ေတြဖံုး
ေနေရာင္ေတြလည္းခါးကုန္းေအာင္႐ုန္းခဲ့ရေပါ့
သစ္ကိုင္းေျခာက္ၾကီးကမီးေတာက္ကေလးကိုေမြးဖြား
ျပာအနႏၱတိုင္ေအာင္ေထြးပိုက္ပ်ိဳးေထာင္သြားသလို
ေမေမဟာ … ‎
သူ႔ကိုယ္သူျဖန္႔ခင္းၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကိုေလွ်ာက္နင္းခိုင္းခဲ့တယ္ … ။
မုသားတစ္လႊာမာယာတစ္ထပ္၊ ဝတ္ရည္တစ္စက္နဲ႔
အို … ခတၱာေရ … ‎
ပုခက္လႊဲေသာလက္ေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိုက္ပ်ိဳးခဲ့႐ံုသာမက
သူမ..ကိုယ္တိုင္က..‎
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ဆိုရင္ပုခက္ျဖစ္ျပခဲ့တယ္ … ။
‎“အေမ”အျဖစ္
စုန္ေရသစ္စီးေၾကာင္း၊ေတာင္က်ေခ်ာင္းကေလး
ေအးလို႔ေမႊးလို႔ တည္ခဲ့ျပန္တယ္။
(၃)‎
ေျခေထာက္ေတြကေလွကားထစ္အတိုင္းတက္သြားၿပီး..‎
လူက … ေလွကားေျခရင္းမွာက်န္ခဲ့ရတယ္
ဘယ္သူမဆို
ကိုယ့္အရိပ္ထဲမွာကိုယ္ျပန္ခိုခ်င္လို႔မရဘူး
ကၽြန္ေတာ့္ကို “ေမေမ”ျပန္ေပးၾကပါ..။‎
ျပကၡဒိန္ထဲမွာၾကယ္ပြင့္ျပေရးစရာမလိုတဲ့
သာမန္အညတရမြန္းလြဲအိုတစ္ခုက
‎“ေမေမ့”ကိုလုသြားတယ္ … ။
ေနပူအရပ္ရဲ႕ေကာင္းကင္နကၡတ္ျဖဴမ်ားဟာ
လင္းအားျပင္းထန္၊ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလံုးသားအတြင္းကို
တ႐ွဴးထိုးဆင္းခ်တယ္ … .။‎
လက္ဖမိုးနဲ႔ဖ်က္ဖ်က္ လက္ဖ၀ါးနဲ႔ဖ်က္ဖ်က္
ပါးေပၚစီးတဲ့မ်က္ရည္စက္ေလးကေတာ့ပ်က္သြားမွာပါ
ဒါေပမယ့္ေမေမရယ္ … ။
(၄)‎
ေမေမ့မွာ
နာက်င္ခဲ့ရတဲ့ ဂႏၱဝင္သကၠရာဇ္မ်ား
ဆက္ထံုး႐ွည္လ်ားလ်ားနဲ႔႐ွိခဲ့တယ္ …. ။
ငယ္ငယ္တည္းက
‎“ဝ”လံုးဘယ္မွာစဖတ္ရမွန္းမသိတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဟာ
ေမေမ့အေၾကာင္းကိုလည္းခုထိစာလံုးမေပါင္းႏိုင္ခဲ့ဘူး … ။
ေမေမ့မွာ
ဘာသာေဗဒမတူ၊ ဖတ္တဲ့စာခ်င္းမတူ၊ ခူးတဲ့ပန္းခ်င္းမတူ
မိတ္ေဆြနဲ႔မတူတဲ့မိတ္ေဆြေတြ႐ွိတယ္ … ။
ေမေမဟာ
အကၡရာနဲ႔ေဖာ္ျပလို႔မစြမ္းတဲ့၊ ယဥ္ေက်းမႈအခန္းခန္းကို
လႊမ္း႐ံုဖန္ဆင္းထားသူျဖစ္တယ္ … ။
ကၽြန္ေတာ့္ေမေမဟာ
သူမ်ားေမေမေတြထက္ … ႏို႔ရည္ပိုမထြက္ပါဘူး … … .‎
ဒါေပမယ့္မ်က္ရည္ေတာ့ပိုထြက္ရင္ထြက္မယ္ … .‎
ကၽြန္ေတာ္ကလည္းဆိုးခဲ့တယ္ေလ …။‎
(၅)‎
ဖုန္မႈန္႔ပ်ံ႕စင္ … ‎
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ကူးတယဥ္ယဥ္တြင္းေဟာင္း
အခု … လင္းႏို႔ေတြေအာင္းေနၿပီေမေမ …။
လြန္ခဲ့တဲ့အႏွစ္ (၂၀)ေက်ာ္
ကၽြန္ေတာ္ျမင္း႐ုပ္စီးၿပီး၊ သစ္သားခြာၾကီးနဲ႔ခရီးေတြႏွင္
ေမေမ့လက္ခုပ္သံတလြင္လြင္ေပါ့ … ။
စိတ္မလိုရင္ေကာင္းဘိြဳင္ဦးထုပ္ကိုဆြဲၿဖဲ
ဂ်စ္ကားေတြတက္နင္း၊ ရထား တစ္စင္းလံုးေဆာင့္ကန္
ကၽြန္ေတာ့္ထမင္းပန္းကန္အထူအပါး
ေမေမခြံ႕ေကၽြးမွစားခဲ့တယ္ …။
ေမေမက ဥံဳဖြလို႔မန္းမႈတ္ရင္
ဒုကၡအေပါင္းဟာတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္
ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေမွာက္မွာေၾကာက္႐ြံ႕စြာလက္ပိုက္ရပ္ၾကတယ္ … ။
‎“လူကေလးရဲ႕အိပ္ခ်ိန္တန္၊ဗ်ိဳင္းေ႐ွ႕ကပ်ံ” တဲ့
မိုးအံု႔ေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ ေမေမ့ပုခံုးမွာမွီတြယ္ငိုက္မ်ဥ္း
ကၽြန္ေတာ္ကလည္းအိပ္ပုပ္ႀကီးတယ္ … ‎
ကၽြန္ေတာ္အိပ္တိုင္းေမေမ့ဗ်ိဳင္းကလည္းေ႐ွ႕မွာပ်ံတယ္ … ။
ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္
ေမေမ့လည္တိုင္ကိုဖက္လို႔ေပါ့ … ။
(၆)‎
ဟင္းလင္းပြင့္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကိုဖံုးဖို႔
အက်ႌမွာၾကယ္သီးတစ္လံုးလိုေနၿပီ …. ေမေမ … ။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ….‎
ေမေမကခံတပ္လုပ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကသူရဲေကာင္းလုပ္
ရန္သူေတြနဲ႔ေဝေဝဆာဆာဓါးခ်င္းခုတ္ဖူးတယ္ …. ။
ကၽြန္ေတာ့္ဘဝေတာက္ေလွ်ာက္
ေမေမဟာခံတပ္ဆန္သူတစ္ေယာက္ပါပဲ … ‎
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္မွာရပ္တည္၊ ကာကြယ္၊ တိုက္ခိုက္
သူမကိုေတာ့ … ျမားအစင္းစင္းစိုက္ခဲ့တယ္ … ။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုအလိုလိုက္ … ကၽြန္ေတာ့္ကိုမ႐ိုက္
ကၽြန္ေတာ့္ကို႐ုိက္လည္းကၽြန္ေတာ္မငို … ေမေမပဲငို … ။
ေမေမေျပာတဲ့ေက်းလက္နီတိ
‎“မတတ္ဘဲမန္းရင္တေစၦမုန္းလိမ့္မယ္”‎
ေဆးမ်က္လံုးနဲ႔ၾကည့္ … တဲ့။
(၇)‎
ေလကိုေလနဲ႔မႈတ္တာကမွလြဲဦးမယ္ … ‎
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမေမက …‎
ပညာလွလွတတ္ေစခ်င္တာ … အေသအခ်ာေပါ့ …။
ေကာင္းကင္ေပၚက“လ” နဲ႔ဗ်ည္းစာလံုးထဲက“လ”‎
ဘာေၾကာင့္မတူတာလဲ …‎
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အေဖာ္မ်ား
ေက်ာင္းေတာ္မွာသေဘာကြဲျပားၾက …။
ကၽြန္ေတာ္ကလူပ်င္း …‎
သစ္ပင္ေျခရင္းမွာရပ္လိုက္၊ သစ္ပင္ဖ်ားကိုတက္လိုက္
စာေမးပြဲေတြမွာ …‎
အဆင့္ေတြက ၁ မွ ၁၀၀ မေရရာ … ။
တစ္စတစ္စ … ‎
လူငယ္သီခ်င္း၊ ႏွင္းဆီဓားသြား၊ ရင္ၾကားစိုက္နစ္
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေတေလကုန္းမွာ ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာတယ္ … ။
လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ေခါင္းမွာ …‎
အိပ္မက္ေတြအေျမႇာင္းေျမႇာင္းထ …‎
ဂမၻီရလမင္းကလည္းဝိုက္အုပ္ျဖာဆင္းက်ေနေတာ့တယ္ … ။
(၈)‎
တစ္ရက္မွာ
ျမဴျပာမႈိင္းမႈန္၊ အိပ္မက္ကိုေစာင္လိုၿခံဳဆဲ … ‎
ၾကယ္ေတြအကုန္ေၾကြတဲ့ည
ကၽြန္ေတာ့္အေပၚႀကိဳးျပတ္က်တယ္ … ။
ကၽြန္ေတာ္ …‎
မေပ်ာ္ေလလြင့္၊ ရင္အနင့္ဆံုးေဆာင္း
ႏွင္းေတြေျပာင္းျပန္စီးေမ်ာလာ … ။
ေမေမဟာ … ‎
ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာမယ့္သန္းေခါင္ယံကို ၿခံရံေစာင့္ၾကပ္
အလင္းရဲ႕နတ္သမီးလို … မီးအိမ္ကိုင္ၿပီးေစာင့္ေနတယ္ … ။
နာၾကည္းပင့္သက္၊ အရက္ေသာက္လာတဲ့သား
အေမ့အားစကားမဆို
အေမကား … သားကိုယ္စား မ်က္ရည္မဲ့စြာငို … ။
သား … ‎
ဘဝဆိုတာေရစီးထဲကေဗဒါ … မေရရာဘူးကြဲ႕
ဒါေပမယ့္ … ‎
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရဲ႕ အ႐ုပ္မ်ား၊ အေရာင္မ်ား၊ အရိပ္မ်ား
လႊင့္မပစ္နဲ႔သိမ္းထား …‎
ဝိညာဥ္႐ုန္းကန္ တစ္ေန႔မွာသူတို႔ျပန္႐ွင္သန္လိမ့္မယ္ … ။
ေမေမ့စကားက
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိုးခါးေရမ်ားကို
တစ္စက္ခ်င္း … တစ္စက္ခ်င္း … တစ္စက္ခ်င္း … ခ်ိဳေစခဲ့ … ။
(၉)‎
ဝါဆိုပန္းခူး၊ စံပယ္ဦးတို႔ေမႊးသက္ေဝေဝ
မုတ္သုန္ေလရဲ႕မွတ္တမ္း
မီးကိုလည္းကၽြန္ေတာ္နမ္းခဲ့ … ေရကိုလည္းကၽြန္ေတာ္နမ္းခဲ့ …။
ေမေမဟာ …‎
ၿခံေထာင့္မွာေဒလီယာေတြပ်ိဳးရင္း
မိုးစိုေနတဲ့ဆံႏြယ္ခက္ကိုလက္နဲ႔သပ္တင္
သူမလည္းရင့္က်က္ၾကည္လင္ေနတယ္ …။
ေမေမခ်ဳပ္တဲ့
ဇာမဏီ႐ုပ္နဲ႔အက်ီ ၤခ်ည္မွ်င္ၾကမ္းၾကမ္း
ကၽြန္ေတာ္ … .လမ္းမွာဝတ္ရန္ … ။
ႏြားကသူငံု႕စားတဲ့ျမက္ေတြကို
ဝံပုေလြတစ္ေကာင္ရဲ႕ေအာ္သံၾကားတယ္လို႔ေျပာဆိုေနဆဲ
သြားၾကစို႔ေလ … ‎
မုဆိုးေျခေထာက္မ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ္သြားရာကၽြန္ေတာ္လိုက္
ေလဆန္ေတြပစ္စလက္ခတ္တိုက္တဲ့ခင္တန္း
ပဒိုင္းပန္းေတြလည္းေဗာင္းလန္ေအာင္ခါရမ္းပြင့္ေဝ … ။
(၁၀)‎
သား … ‎
‎“၁။ တိမ္ေတြပ်ံတာမိုးေပၚမွာဘာနဲ႔မွမၿငိဘူး
၂။ တစ္ေတာလံုးကိုလည္းၾကည့္တစ္ပင္ခ်င္းလည္းၾကည့္ ” တဲ့
ေမေမ့ဆုေတာင္းဘုရားေက်ာင္းမွဝတ္ျပဳသံ
ေလာကဓံအသစ္သစ္ေတြနဲ႔ျမင့္႐ိုင္း
မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းတစ္ျခမ္းကိုထိုးေဖာက္
ကၽြန္ေတာ္ဆက္ေလွ်ာက္ေနတယ္ … (ဖိနပ္လည္းအခါခါေပါက္ခဲ့)‎
ညေပါင္း ၁၄၀၀
ဝကၤပါေတာင္ၾကားမွာ … ကံနတ္ဘုရားနဲ႔စီးခ်င္းထိုး
ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစား၊ အမွားမ်ားလည္းခ်င္းခ်င္းနီ … ။
ဧရာဝတီေမေမ၊ ပိေတာက္ပင္ဟာေမေမ
ဖေယာင္းတိုင္ျဖဴျဖဴဟာေမေမ၊ နံနက္ခင္းေၾကး႐ုပ္ဟာေမေမ … ။
ခု … ေမေမဆံုးၿပီဆိုတဲ့သတင္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာအရာရာဝင္း႐ွင္းေပါက္ကြဲ … နီလဲ့..‎
လူတဆံုး … ဝိညာဥ္တဆံုး၊ အၾကြင္းမဲ့ဗုန္းဗုန္းလဲက်
‎“ေမေမ ..”‎
(၁၁)‎
ေမေမဟာ … နာရီသံနဲ႔အိပ္၊ နာရီသံနဲ႔ႏိုး …‎
ဘယ္ေတာ့မွထမင္းအိုးေဝမက်တတ္တဲ့မိန္းမမ်ိဳးျဖစ္တယ္ …။
မီးေလာင္ေနတဲ့ငရဲပင္ပ်ိဳမွာ၊ ပြင့္အိုေလးပမာ၊ ဝါဝါႏြဲ႕ႏြဲ႕
သတၱိသစ္ေတြနဲ႕ေဝရဲခဲ့တယ္ …။
သားငယ္ရဲ႕မ်က္ႏွာကို
အလကၤာလိုလည္းဖတ္၊ ပုစၦာလိုလည္းဖတ္
ဆိုလိုရင္းကိုခ်က္ခ်င္း႐ွာေဖြေတြ႕တတ္တယ္ … ။
လင္မ႐ွိေတာ့ေပမယ့္
သားငယ္အတြက္ရင္ခြင္တစ္ခု႐ွိတဲ့မိန္းမ
လူကႏၱာရတို႔ရဲ႕ေက်ာက္တိုင္၊ေျမခိုးေျမေငြ႕ကိုပိုင္တယ္ … ။
‎(အလင္းျပာမွတ္ေက်ာက္အတြက္ မင္တစ္ေပါက္ျဖစ္တယ္ …)‎
(၁၂)‎
အေမမ႐ွိတဲ့သားမွာသာ
ေစတန္ရဲ႕လႊသြားကိုခါးသီးကြဲ႐ွ
အ႐ုိးျမဳပ္ေအာင္ကိုက္ၿမိဳခဲ့ရၿပီ … ။
မ်က္ႏွာကိုလက္ဝါးနဲ႔အုပ္႐ုံကလြဲလို႔
ဘာမွလည္းလုပ္မေပးႏိုင္တဲ့ေနရာ … အေဝးမွာ … ‎
ကၽြန္ေတာ္က … ဟိုုး … အေဝးႀကီးမွာ … ။
က်န္တာေတြကေတာ့ဘာမွမေျပာင္းလဲပါဘူး
မီးခိုးေငြ႕ေတြကလည္း
႐ိုးရာအေျခအေနအတိုင္း၊လိႈင္းထေကာ့လန္
ဒ႐ြတ္တိုက္ပ်ံတက္ဆဲ … ။
အေမ့ရဲ႕ေျခလို၊ လက္လိုေနခဲ့တဲ့ေကာင္
အေမမ႐ွိခ်ိန္မို႔လမ္းေပၚမွာျပန္႔လို႔က်ဲလို႔ … ။
အမွားလကၡဏာ၊ အမွန္လကၡဏာ၊ ဘာနဲ႔မွလာမတို္င္းတာနဲ႔
‎“အေမ”ဆိုတာထာဝရအကန္႔အသတ္မဲ့တယ္
ခ်စ္ေသာေမေမ … ေကာင္းရာဘံုသို႔ေရာက္ပါေစ … ။
‎(ေကာင္းရာဘံုတို႔၏တံခါးသည္မိခင္မ်ားအတြက္ပြင့္ေစသတည္း …)‎
(၁၃)‎
ေနာင္ … ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာရင္
ေမေမ့အုတ္ဂူကို၊ ဝတ္႐ံုျဖဴနဲ႔လူတစ္ေယာက္လာမယ္
အနက္ေရာင္ကတ္ျပားမပါ၊ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြမပါ
ေလထန္လမ္းမွာဆံမွ်င္ေတြလြင့္ဝဲ …‎
အဲဒီလူဟာ … သားပဲေပါ့ေမေမ … ‎
ဘယ္သံသရာမွာျပန္႐ွာရင္ ေမေမ့ကိုေတြ႕ႏိုင္မလဲ … ‎
ကၽြန္ေတာ့္ေ႐ွ႕ေမွာက္ လေရာင္ေတြေကြ႕ေကာက္လြန္းလွခ်ည့္ … ။
အေမ့ကိုယ္စား … ‎
အေမ့ကိုယ္ပြား … ‎
ၾကယ္စင္မ်ားကိုလက္ဖဝါးနဲ႔ပန္၊ ျမင္းခြာသံမွာအပ္ႏွံလိမ့္ဆင္း
အ၀ါေရာင္မီး႐ွဴးမီးပန္းလို
‎“လင္း”ၿပီးမွေပ်ာက္မယ္ … ။
ကၽြန္ေတာ္ … ‎
ေမေမ … .‎
မာယာေတာင္ေျခမွ ဒရမ္တီးသူမ်ား၊ မ်က္လွည့္တီးလံုးမ်ား
သီခ်င္းအကြဲအစ … တစ္ပုဒ္ၿပီးဆံုးသြားပါၿပီ … ။
ေမေမ … ‎
ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ … ‎
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေဝ … … ..‎
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေဝ … … ..‎
ေခါင္းေလာင္းထိုးသံတိုးတိတ္လြင့္ေဝ … … ..‎
‎ … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … .‎
‎ … … … … … … … … … … … … … … … … … … ..‎
‎ … … … … … … … … … … … … … … … . ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ ‎ .. ..။        ။

×××××××××××××××

×××××××××××××××××××××××××××××

ဗ်တ္ေစာင္း ဘာသာေဗဒ ‎

လမ္းၿခမ္းအ၀ါကို ၿမင္လို႔
ေကာင္းကင္ကို မၿမင္လိုက္ဘူး။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေ၀းခဲ႔မိတယ္။

ေကာင္မေလးေရ
ငါ႔ရဲ႔
အေမတစ္၀က္၊ ေဆာင္းရာသီတစ္၀က္ ေကာင္မေလးေရ
ငါ႕ကို ကယ္ပါ။
ငါ႔ကို ကယ္တင္တယ္လို႔ သေဘာမထားဘဲ
ငါ႔ကိုပဲ ကယ္ပါ
မင္းရဲ႔ အၿဖဴ တစ္၀က္ရဲ႔ အၿဖဴတစ္၀က္ေလာက္
ငါ႔ကို ဆြတ္ေပးပါ။
ရင္ဘတ္က ၾကယ္ေငြ႕ေတြ ၿဖာက်လာတဲ႔အထိ
ငါ ပြင္႔ပစ္လိုက္ခ်င္လို႔ပါ။

တာရာမင္းေ၀
(မိုးေခါင္လို႔ တီးတဲ႔ဗံုသံ … မွ)
——————————————————————————————————

ရည္းစားစာ

စာရြက္ေပၚမွာပဲ နင့္ကို ခ်စ္ရံုနဲ႕ေတာ့
ငါ့ဘ၀ မင္ကုန္တာပဲ အဖတ္တင္လိမ့္မယ္မပ်ံသန္းႏိုင္တဲ့ ငွက္လုိ႕ေျပာတုိင္း
ပင္ဂြင္းငွက္ကို ေျပးျမင္ရင္
နင့္ကိုငါ မေခၚခ်င္ဘူး  ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဖတ္ဖို႕ ေရးတဲ့စာ
မဟုတ္လုိ႕
ေက်ာင္းသြားေဖာ္ေလး ဖတ္ေစခ်င္တာ
ငါ့ေစတနာပါ။
နင့္ႏွလံုးသားကို နင္ဖုန္းေခၚပါ
ၿပီးမွ ငါ့ကိုစာျပန္ပါ ။

×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

တာရာမင္းေ၀ရဲ႕အတိုဆံုး၀တၳဳေလးေတြ

လမင္း

(အိပ္စရာအိမ္လဲမရွိဘူး…ညညေတြမွာလမ္းေလွ်ာက္ေနရတာ…ခင္ဗ်ားအားမငယ္ဘူးလား…)
ကဗ်ာဆရာက ထိုေမးခြန္းကို နာပံုမရေခ်။
(ဟင့္အင္း…အားမငယ္ပါဘူး…….  လမင္းနဲ႔အတူတူေရႊ႕လ်ားေနရတာေပ်ာ္စရာႀကီးေပါ့ဗ်ာ…ျမင့္ျမတ္ပါတယ္…)
(ဘာျမင့္ျမတ္တာလဲ)
(ေၾသာ္…အေနာက္ကေနအေရွ႕ကိုဦးတည္ေလွ်ာက္တယ္ဆိုတာ ျမင့္ျမတ္မႈတစ္ခုပဲမဟုတ္လား….)
———————————————————-

ေႏွာင္ႀကိဳး

ရုပ္။           ။ ငါ မင္းနဲ႔မလိုက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ၊ ငါ့ဘာသာငါရပ္တည္မယ္…တို႔လမ္းခြဲၾကစို႔…။
စိတ္။         ။ ေအးေလ…အဲဒီကိစၥကို ငါတို႔ေအးေအးေဆးေဆးေဆြးေႏြးသြားၾကတာေပါ့ ၊ လာ…။
ထိုသို႔ျဖင့္ ရုပ္သည္ စိတ္ေနာက္ ပါသြားရျပန္သည္။        ။
———————————————————————–

ဒုကၡ

(ဟား..ဟား…ဟား…ငါဟာ က်ားေသကိုေတာင္ျပန္အသက္သြင္းႏိုင္ျပီကြ…ဟားဟား..ဟား…)
ေအာက္လမ္းဆရာႀကီးက ရင္ဘတ္ကိုတ၀ုန္း၀ုန္း ထုကာဂုဏ္ယူေၾကြးေၾကာ္၍ ျမဴးတူးေနသည္။ သူအတင္းႏႈိးသျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွလန္႔ႏိုးလာေသာ  က်ားၾကီးက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၾကည့္ေနေလသည္။
———————————————————————————————————

က်ဆင္းသူမ်ား

(က်တာေတာ့ က်မွာေပါ့ဗ်ာ…လူဆိုတာ နိမ့္က်တတ္တဲ့အခါလဲရွိတာပဲ…)
(ဟုတ္တယ္…လိုအပ္ရင္တမင္ေတာင္ ခုန္ခ်ရေသးတယ္ )
(ဒါေပမယ့္ အက်ေကာင္းဖို႔ေတာ့လိုတာေပါ့ဗ်ာ…)
(အင္းေလ…ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္………)
ထိုသို႔ျဖင့္…….
ေျခက်ဳိးမ်ား၏စကား၀ိုင္းေလး တိတ္ဆိတ္သြားေလသည္။
——————————————————————————

ဆိတ္ၿငိမ္သူ

လူ ။         ။ ခင္ဗ်ားက ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ သတၱ၀ါႀကီးပါလား…။
ေကာင္းကင္ ။            ။ — – – – — – – – – – -  – – – -  – – – -
(ေျဖသံမၾကားရေခ်)
——————————————————————————————-
တာရာမင္းေ၀
(ဆရာ့ရဲ႕ ၀တၳဳတိုေလးေတြပါ။ ကၽြန္ေတာ္တူးေဖာ္ခဲ့ေသာေျမစိုင္ေျမခဲမ်ားအေၾကာင္း(၁) စာအုပ္ထဲကပါ။
ရသတစ္ခုခုေတာ့ေပးစြမ္းႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ယံုၾကည္ပါတယ္။           ။ )
————————————————–++++++++====++++++++—————————————————-

သတင္းႏွင့္သခၤ်ာ(၀တၳဳတို)

Written By – တာရာမင္းေ၀

(၁)
အိုမင္းေသာ္လည္း စိမ္းညို႔ေသာ သစ္ပင္ၾကီး တပင္ ေအာက္မွာ ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကစဥ္က ျဖစ္သည္၊ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက `ဂမၼာ´ကို ဆံုးမစကားဆို၏။
`မင္း.. ဟိုေန႔က မူးျပီးရမ္းတယ္ဆို´
`ဟို .. တခါတေလပါ .. ေပါက္ကြဲသြားလို႔ပါ´
`မျဖစ္သင့္ဘူး´
`တင္ပါ့ဘုရား´
`မူးတာလည္း မေကာင္းဘူး၊ ရမ္းတာလည္းမေကာင္းဘူး´
`တင့္ပါ့ဘုရား တပည့္ေတာ္ ဆင္ျခင္ပါ့မယ္။ ဒီလိုသတင္းမ်ဳိး ေနာက္ထပ္မၾကားေစရေတာ့ပါဘူး´
ဘုန္းေတာ္ၾကီးက တည္ၾကည္စြာ ေခါင္းျငိမ့္ျပ၏။
`ေအး.. ဆင္ျခင္မွ ျဖစ္မယ္။ သတင္းဆိုတာ အင္မတန္ျပန္လြယ္တယ္´
`တင္ပါ့´
`အဲဒီသတင္းကို ၾကားရတဲ့လူတေယာက္က ၅မိနစ္အတြင္း ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္ေျပာတယ္ဆိုပါစို႔၊ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကလည္း အဲဒီလိုဘဲ ေနာက္ထပ္ျပန္ေျပာမယ္ဆိုပါစို႔၊ အဲဒီသတင္းကို တနာရီအတြင္းမွာ လူရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ သ ိသြားႏိုင္တယ္`
`ဗ်ာ´
`မင္း…..မယံုဘူးလား´
ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ေျမျပင္ေပၚမွာ တုတ္နဲ႔ေရးျခစ္ျပကာ သူ၏ သတင္းသခၤ်ာကို တြက္ခ်က္ရွင္းလင္းျပ၏။
`ဒီမွာၾကည့္.. မင္းရွင္းသြားေအာင္´

အစ                   ၁                                  ကိုယ့္လုပ္ရပ္(သိ)
၅မိနစ္                ၁x၂=၂                          ၁+၂=၃
၁၀ မိနစ္             ၂x၂=၄                          ၃+၄=၇
၁၅ မိနစ္             ၄x၂=၈                          ၇+၈=၁၅
၂၀ မိနစ္             ၈x၂=၁၆                        ၁၅+၁၆=၃၁
၂၅ မိနစ္             ၁၆x၂=၃၂                      ၃၁+၃၂=၆၃
၃၀ မိနစ္             ၃၂x၂=၆၄                      ၆၃+၆၄=၁၂၇
၃၅ မိနစ္             ၆၄x၂=၁၂၈                    ၁၂၇+၁၂၈=၂၅၅
၄၀ မိနစ္             ၁၂၈x၂=၂၅၆                  ၂၅၅+၂၅၆=၅၁၁
၄၅ မိနစ္             ၂၅၆x၂=၅၁၂                  ၅၁၁+၅၁၂=၁၀၂၃
၅၀ မိနစ္             ၅၁၂x၂= ၁၀၂၄               ၁၀၂၃+၁၀၂၄=၂၀၄၇
၅၅ မိနစ္             ၁၀၂၄x၂=၂၀၄၈              ၂၀၄၇+၂၀၄၈=၄၀၉၅
၆၀ မိနစ္             ၂၀၄၈x၂=၄၀၉၆              ၄၀၉၅+၄၀၉၆=၈၁၉၁

လူဆိုသည္မွာ ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ေနရေၾကာင္း ဂမၼာသိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သတင္းတို႔၏ ပ်ံ႕အားသည္ သည္မွ် ေျပးလႊားသြားႏိုင္ေၾကာင္းကိုေတာ့ မေတြးမိခဲ့။
လန္႔သြားသည္ႏွင့္အမွ် ရွက္သလို ခံစားလိုက္ရသည္မွာလည္း ေသခ်ာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေလးနက္စြာ…
`တင့္ပါ့၊ ေနာင္ မျဖစ္ေစရေတာ့ပါဘူးဘုရား´

(၂)
ေနာက္ပိုင္း ရက္မ်ားတြင္ ဂမၼာသည္ မေကာင္းမႈမ်ားမလုပ္မိရန္ ထိန္းသိမ္းဆင္ျခင္ခဲ့၏။ မေတာ္တဆမွ်ပင္ မျဖစ္ေစခဲ့ရ။ သို႔တြင္မကေသး၊ ေကာင္းမႈတစ္ခုကိုပင္ သူလုပ္ခဲ့ေလ၏။ ထိုေကာင္းမႈကို (X) ဟု ဆိုၾကပါစို႔။
သူ႔ေကာင္းမႈအေၾကာင္းကို ဂမၼာသည္ မည္သူ႔ကိုမွ်မေျပာျပေခ်။ သူက ေကာင္းတာလုပ္လုပ္ ဆိုးတာလုပ္လုပ္ သူ႔အေၾကာင္းကို လူမသိေစခ်င္သူျဖစ္၏။ သူႏွင့္ သူ႔ေကာင္းမႈ (X) အေၾကာင္းကို လူေတြ ေျပာေနၾကဦးမည္။
ျမိဳ႔ထဲထြက္ခဲ့၏။ လူအခ်ဳိ႕၏ စကား၀ိုင္းတစ္ခုကို ၾကံဳသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ ေကာင္းမႈ (Y,Z) တို႔အေၾကာင္း ေျပာေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ဆက္စပ္ေနေသာေၾကာင့္ သူ၏ေကာင္းမႈ  (X) အေၾကာင္းကိုပါ ေျပာလာမည္စိုးသျဖင့္ ထထြက္လာခဲ့၏။
ေနာက္စကား၀ိုင္းတခုမွာေတာ့ ေကာင္းမႈ (V,W) မ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာေနၾကသည္။ ဤစကား၀ိုင္းတြင္ေတာ့ ထထြက္၍လည္းမရသျဖင့္ အေနၾကပ္ျငီးစီေနခဲ့သည္။
စကား၀ိုင္းသည္ ေကာင္းမႈ (X) ဆီ ေရာက္သြား၏။ အေသးစိတ္လည္းေျပာၾကသည္။ အက်ယ္တ၀င့္လည္း ေျပာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေၾကာင့္ေတာ့မပါေခ်။ ထူးဆန္းေနသည္က ထို ေကာင္းမႈ (X) ကို ျပဳလုပ္သူသည္ သူျဖစ္ေၾကာင္း သိပံုပင္မရ။
အံ့အံ့ၾသၾသျဖင့္ တစ္ခြန္း၀င္ေျပာလိုက္မိသည္။
`အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ထားတာဘဲ´
အားလံုး၏ မ်က္လံုးမ်ားက သူ႔မ်က္ႏွာေပၚ စိုက္က်လာၾကသည္။ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀းလည္း ဆက္ေျပာခ်င္စိတ္မရွိပါ။ သူ႔ဘာသာ စာတအုပ္ ထုတ္ဖတ္ေနလိုက္၏။
အိမ္ျပန္ေရာက္မွ သတင္းသခၤ်ာကို အမွတ္ရျပီး ျပံဳးမိျပန္သည္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးႏွင့္ေတြ႔လွ်င္ ေျပာျပရဦးမည္။

(၃)
သို႔ေသာ္ ေတြ႔လွ်င္ေတြ႔ခ်င္း ဘုန္းေတာ္ၾကီးကပင္ သူ႔ကို ဆူပူဆံုးမျပန္ေလသည္။
`ဟို တခါကတည္းက မင္းကို ငါေျပာျပီးျပီ။ လူေတြပါးစပ္ဖ်ားမွာ သတင္းဆိုတာ တံလ်ပ္ေတြလို တဖ်တ္ဖ်တ္ ပြားထြက္ေနတာ။ အစစ အရာရာ ဆင္ျခင္ပါလို႔´
သူ.. အံ့ၾသေနမိ၏။
`ဘာျဖစ္လို႔လဲ .. ဘုရား´
`မင္းက ေကာင္းမႈ (X) ကို မင္းလုပ္တာပါဆိုျပီး ကိုယ္ရည္လိုက္ေသြးေနတယ္ဆို၊ ေလွ်ာက္ၾကြားေနတယ္ဆို ….. မ႑ာပ္တိုင္ေပၚမွာ လွ်ာကို အလံထူေနတယ္ဆို´
`ဗ်ာ .. တပည့္ေတာ္´
`မင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ငါရွင္းျပခဲ့ျပီးျပီ၊ သတင္းဆုိတာ သခၤ်ာအခ်ဳိးအစားနဲ႔ ျပန္႔ပါတယ္လို႔´

ဘုန္းေတာ္ၾကီးက ေျမျပင္ေပၚတုတ္ႏွင့္ ျခစ္ကာ သတင္းသခၤ်ာကို ထပ္တြက္ျပရန္ျပင္၏။ ဂမၼာ့စိတ္ထဲတြင္ ေတြေ၀ရႈပ္ေထြးလ်က္ရွိေလသည္၊

ဘယ္လို ျဖစ္တာပါလိမ့္………………….
(တာရာမင္းေ၀)
××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

သစၥာတရားအတြက္မီးအိမ္တစ္လံုးႏွင့္ခရီးထြက္ျခင္း

၁)
အရွင္…
သင္၏ ေခၚရာ
ထပ္ခ်ပ္.. ငါ.. လိုက္ပါမည္ ။
ၾကယ္တစ္ပြင့္ကို ဆြဲယူ
ငါ့ကို… ထူပါ ။

ဟိုးမွာ…
ေသအံ့မူးမူးလူက
ေျမျပင္ေပၚက သူ႔အရိပ္ကို
ကပ်ာကယာ အိတ္ထဲယူေကာက္
လက္သည္းေတြေတာင္ ေခြေခါက္ေနၿပီ ။

ဒီမွာ…
ဦးေခါင္းခြံထက္
ဆံျဖဴေတြ၀ပ္တြားတက္ေနတဲ့ အဖိုးအို
ေတာင္ေ၀ွးက်ိဳးကို ရီေ၀ၾကည့္ေငး
သူ… ဘာေတြ ေတြးၿပီနည္း ။

စမ္းေရကို ငံု႔ေသာက္မွ
ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ ျပန္ျမင္ရေသာလူမ်ား
အျခားဘာကို ေတြ႕စြမ္းမလဲကြယ္ ။

အတၱဆိုင္းဘုတ္ကို
လည္မ်ိဳမွာ သံငုတ္နဲ႔ရိုက္
လမ္းမွာလိုက္ေသာ ခရီးသည္မ်ား
သံသရာရထားကို ေစာင့္ေနသည္ ။

၀ါးတစ္ပင္ရိပ္မွာ
ျခေသၤ့တို႔ပင္ အိပ္၀ံ့ပါသလား ။
၀ါးတစ္ပင္ရိပ္၌
သူေတာ္စင္တို႔ ေပ်ာ္ပိုက္ခဲ့ၾကၿပီ ။

အေမွာင္က နက္၏
ၾကယ္က လက္မည္
ဤခရီး ေ၀းသလား
ငါ… ေရာက္ေအာင္သြားပါမည္ေလ…။

၂)
ေႏြ..ေႏြ  မိုး..မိုး
တြင္းထဲမွာ ႏွင္းခဲေတြပုပ္သိုးေနေရာ့သလား ။

ေဆာင္းကိုပန္ၿပီး
ေျမာက္ျပန္ေလ ေရာက္လာမွ
ျပာေ၀မႈိင္းအုပ္
ေဟာ… ႏွင္းေတြ တစ္ဆုပ္ၿပီးတစ္ဆုပ္ ။

သဲကႏၱာရက
သဲေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းျပသလို
မာယာေလာက
မာယာေတြနဲ႔ မႈံရီအံုခ်ေနတယ္ ။

ေက်ာက္ဆစ္ရုပ္က
ေခါင္းညိတ္ျပရံုမဟုတ္
လက္ခုပ္တီးၿပီး လက္အုပ္ခ်ီျပတာ
ငါ ေတြ႕ခဲ့ဖူးၿပီ ။

ေသြးစက္ေတြေနာက္မွာ
လက္သည္းနီစက္ ရဲရဲေတာက္ျပတာ
ငါ ေတြ႕ဖူးၿပီ ။

ကၽြဲခ်ိဳမႈတ္ၿပီး
ကၽြဲအုပ္ကို ေဖ်ာ္ေျဖတာ
ေပ်ာ္စရာမွ မဟုတ္ပဲကြယ္ ။

၁၂ ႀကိဳးကေသာ
ေလာက၏ ကေ၀လက္ေခ်ာင္းမ်ား
ငါ့အား… ဆြဲေခၚ
ငါ… မေမြ႕ေပ်ာ္ေတာ့ပါၿပီ အရွင္..။

၃)
ငါသည္… တစ္ခါက ဖေယာင္းတိုင္ကဲ့သို႔ျဖစ္၏
ထို႔ေၾကာင့္
မီးေတာက္ကို ခ်စ္ေလသည္ ။

မိုး၏အျမင့္ကိုမသိ… ဟု
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ရွိ၏
အမွန္ကား…
ေျမ၏အနက္မွာပင္ ေ၀၀ါးဆဲ ။

စီးေမ်ာရာတြင္
ေဗဒါကို ကုပ္ဖက္
အနက္ေရာင္ လိႈင္းေခါင္းမ်ားၾကားမွာ
ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းပြားလ်က္ ။

ထိုေသာ… မေန႔က ငါသည္
၀ါက်င္ေဟာင္းႏြမ္း ေနလံုးကိုထမ္း၍
ေတာင္စြယ္တန္းမွာ ၀င္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ၿပီ ။

ဤယေန႔… ငါ… သည္
မီးခိုးကဲ့သို႔ မိုးေပၚထိုးတက္
ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာ
အားလံုးကို လႊတ္ခ်ခဲ့ခ်င္ပါၿပီ ။

ငါသည္ ငါ၏ဘုရင္ျဖစ္၍
ငါသည္ ငါ၏ျပည္သူျဖစ္၏
ငါ့ကို ငါကအုပ္ခ်ဳပ္၍
ငါ့အလုပ္ကို ငါလုပ္ရေပေတာ့မည္ ။

၄)
ဥပုသ္သည္ သီလက်ိဳးေတာ့
ဘုရားရွိခိုးရင္း ရွက္ေလသည္ ။

ငါတို႔သည္… လူသားမ်ားျဖစ္၏
လက္ဖ၀ါးမွာ
အမွားလကၡဏာ ပါေလသည္ ။

ဟိုခ်ိဳး… သည္ေကြ႕
ခၽြတ္ယြင္းေသာ ေမာင္းတံျဖင့္ေရြ႕လ်ား
လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ သခၤ်ဳိင္းမွတ္တိုင္မ်ားျဖစ္၏ ။

အပ္ခ်ည္ႏွင့္ ျပန္ခ်ဳပ္ထားေသာ
စက္ရုပ္၏ အစိတ္အပိုင္းမ်ားပမာ
တစ္ခါတစ္ခါ
မွီတြယ္ရာလည္း မဲ့တတ္သည္ ။

အို… “လူသားအားလံုး ခ်မ္းေျမ႕ပါေစသား´´
အားလံုးထဲမွာ
ငါသည္လည္း ပါ၀င္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစသား ။

သူတစ္ပါးကိုလည္း ခြင့္လႊတ္
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ခြင့္လႊတ္
အနာရြတ္မွန္သမွ်
ဆြဲခၽြတ္ဖယ္ရွားၾကပါ ။

နင္းလာေသာ ေျခေထာက္ကို
ေျမမႈန္႔သဲေက်ာက္တို႔က
ခြင့္လႊတ္ၾကသလိုမ်ိဳး
ရိုးသားျပည့္၀
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ခြင့္လႊတ္ၾကပါ ။

၅)
ထမင္း၀ိုင္းမွာ
လွ်ာႏွင့္ခပ္၍ စားၾကသူမ်ား
သြားၾကားထိုးတံ စူးၾကေလသည္ ။

စပါးေစ့ (၁၀၀)ႏွင့္
သင္ လံုေလာက္ပါက
စပါးေစ့ (၁၀၁)
ေနာက္လူအတြက္ ျဖစ္ပါေစကြယ္ ။

ဆင္ျဖဴေတာ္ မွီၿပီးေတာ့လည္း
ႀကံမစုပ္ ၾကပါႏွင့္
ႀကံေကၽြးၿပီးေတာ့လည္း
ဆင္ကိုႏွာေမာင္း မျဖဳတ္ၾကပါႏွင့္ ။

ေညာင္ရြက္ေတြနဲ႔ မိုးတဲ့
ေရအိုးစင္ေလး ပမာ
သာယာေျမ႕ခ်မ္း
ေနပူလမ္းမွာ တြဲေခၚၾကပါ ။

အမွန္စင္စစ္
ေခါင္းငံု႔ေပးလိုက္ျခင္းဟာ
ေခါင္းေမာ့ထားရျခင္းေလာက္
ေညာင္းညာလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ ။

၀င္သက္ႏွင့္ ယူခဲ့သမွ်
ထြက္သက္ႏွင့္ ျပန္ေပးရမည္
ဒါ… ကမၻာအစရဲ႕
ပထမ သီအိုရီပဲျဖစ္သည္ ။

ငါကေတာ့ (ရမည္ဆိုပါလွ်င္)
ေသလြန္ၿပီးခါမွ
အင္အားတစ္စ ျပန္ယူသံုး
ငါ့အေခါင္းကို ငါပဲဖံုးသြားခ်င္ေတာ့၏ ။

၆)
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ေတာ့
လင္းပြင့္ျမင့္ျမတ္ရဦးမည္
ထို႔အတြက္
ကိုယ့္ကိုယ္ကို တံျမက္စည္းလွဲၿပီး
တဖြားဖြား ေႃခြခ်ပစ္ရမည္ ။

လက္သီးဆုပ္ျခင္း….. ဆိုတာ
တုန္ခါျဖဴေဖ်ာ့ ေထာ့လန္ေကြးလုပ္
လက္ေခ်ာင္းေတြအခ်င္းခ်င္း ျပန္ဖမ္းခ်ဳပ္ၾကျခင္းျဖစ္၏ ။

ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဒိုင္းနဲ႔ကာထားၿပီးမွ
သူတစ္ပါးကို ဓါးျဖင့္ရြယ္ရဲလွ်င္
သူရဲေကာင္းဟု မေခၚခ်င္ ။

တစ္ခါက
ဤလက္တို႔ အလံလုခဲ့ၾက၏
ထို… ဆုတံဆိပ္
ယခု ဘယ္ဆီခ်ိတ္မည္နည္း ။

ငါ့ရိပ္ၿမံဳကို
ရုပ္ပံုစာတမ္း
ဘာမွမကပ္တမ္း
လမ္းေဘးမွာ ျမက္ျဖင့္ေဆာက္မည္ ။

မာနကို ေျဖေလ်ာ့
ေရစင္ေအးျဖင့္ ငါ.. ကန္ေတာ့ပါအံ့
ေျခဖ၀ါးမွ ဦးကင္း
ေမတၱာျဖဴျဖင့္ လင္းလိုလွပါေတာ့သည္ ငါ့အရွင္…။

၇)
(ေလာကႀကီးသည္ အံ့ဖြယ္အတိၿပီး၏
နဂိုမူလ တိမ္သည္ဟုထင္ရေသာ တြင္းမ်ားပင္လွ်င္
ဆင္းၾကည့္ခါမွ နက္ရွလိႈက္စား
ပို၍… နိမ့္၀င္သြားတတ္၏ ။)

ၾကက္ေျခခတ္… ၏
ဆံုရပ္မွာေန ရီေ၀ေထြျပားေသာညမ်ား
မိုးခါးရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ေနတတ္၏ ။

ငါ့ေရွ႕မွလူမ်ား
ငါ့ကို ပိတ္၍ကာထား၏
ငါ့ေနာက္မွ လူမ်ား
ငါ့ကို တြန္း၍ေက်ာ္သြား၏ ။

ထို႔ေနာက္…
ေခ်ာက္ကမ္းပါးေရာက္မွ
ေၾကာက္အားျဖင့္လွည့္ျပန္
ငါႏွင့္တဖန္…
လူခ်င္းလဲၾကျပန္၏ ။

ေအာင္ျမင္ၾကပါေစကြယ္
ေနေရာင္လေရာင္ျဖန္႔ခင္း
အလင္းတေ၀ေ၀နဲ႔
ေန႔ေတြ ညေတြ
ၿငိမ္းခ်မ္းသည္ထက္ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ ။

သူဖုန္းစားလည္း
ေျမသားပန္းကန္မွာ
ေကာက္ႏွံပင္တို႔ေ၀ၿဖိဳး
အသေရတိုးသည္ထက္ တိုးပါေစ ။

သူႁကြယ္ႀကီးလည္း
ငရဲျပည္က ဓါးကို
ေရွာင္ရွားပိုင္းခ်င့္
ႏွိမ့္ခ်အပ္ေသာ ဦးေခါင္းျဖင့္
ျမင့္သည္ထက္ ျမင့္ပါေစ ။

၈)
ငိုေႁကြးဖို႔အတြက္
အသက္၀င္လာေသာ လူမ်ား
သစၥာတရားကို
ဟားတိုက္ ရယ္ေမာေနၾကသည္ ။

ရွင္ေသမင္းက
အစြယ္တ၀င္း၀င္းႏွင့္ ေစာင့္စား
သက္တမ္းကၽြံသည္ႏွင့္
တမလြန္မွာ
အခြံခြာ၍ စားလိမ့္မည္ ။

ဟိုစဥ္ခါက
ငါသည္လည္းစိုးေၾကာက္
ေက်ာက္ေတာင္ကို ပန္းႏွင့္ျပန္ေပါက္ရင္း
ေျခေျမွာက္ လက္ေျမွက္
ေျခာက္ျခားဖူးသည္ ။

တုတ္ေကာက္မရွိသူ… ႏွင့္
ခ်ိဳင္းေထာက္မရွိသူ…
လမ္းေလွ်ာက္ရန္မွာပင္
ဒုကၡခ်င္းမတူၾက ။

တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွင့္
ရႊံ႕ရုပ္သားေကာင္
မုဆိုးလို ျပန္ေလွာင္သည့္
ေမွာ္ရံုေထာင္ေခ်ာက္
မ်က္လွည့္ဆရာေတြ ေႁကြအံေခါက္ေနသည္ ။

မ်က္စိကိုမွိတ္ၿပီး
ကိုယ္ထဲကို တိတ္တိတ္ကေလးျပန္ၾကည့္ေသာအခါ
ညွိဳ႕ျပာယွက္သန္း
တစ္ေလာကလံုး အနက္ေရာင္လႊမ္းေတာ့၏ ။

ထိုသို႔ျဖင့္
ႏွင္းရည္စိုေသာ
မႈိပြင့္ကေလး၏ ပင္ေျခရင္းမွာ
မာနကို အိပ္ေမြ႕ခ်
ထာ၀ရ ငါ… ထားခဲ့ခ်င္ပါၿပီေလ ။

၉)
ေလာကဓံတရားက
နဂါးရွစ္ေကာင္ပမာ
ေျမကိုထိုးခြဲ ေလကိုဆြဲျဖဲ
လူေတြထဲမွာ
ပ်ံသန္းသြားလာေနသည္ ။

ယဥ္ေက်းမႈအရ
တစ္ေနရာတြင္ ဖိနပ္စီးရေသာ ငါတို႔သည္
ယဥ္ေက်းမႈအရပင္
တစ္ေနရာတြင္ ဖိနပ္ခၽြတ္ရဦးေတာ့မည္ ။

ဘုရားေျပာတာကိုမွ
ငါ… မယံုရဘူးဆိုလွ်င္
မာရ္နတ္ေျပာတာကို
ငါ… ယံုရေတာ့မည္ေလာ ။

အစိုးမရေသာ
ေလာက၏ နာရီစက္သံကို
လက္တံတို႔က ေမာင္းႏွင္ဖန္တီး
နီး… နီး… နီး၍လာခဲ့ၿပီ ။

မီးကိုေက်ာ္ျဖတ္
ေရကိုေက်ာ္ျဖတ္
သံခ်ပ္ကာ၀တ္ရံု
ၿခံဳလို႔မလံုပါဘူးကြယ္ ။

တရားရိပ္မွာ
စိတ္ကိုထုတ္ၿပီး ဖုန္ခါ
ၿပီးေတာ့…
ကိုယ္ထဲမွာ ျပန္လည္ေသာ့ပိတ္
သုညကေလးလို
ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနရမည္ ။

ေစတီအိုေဟာင္းမွ
ေခါင္းေလာင္းသံ တိုးဖြတိုးညွင္း
အို… အရွင္…
ေျမမွထေသာ ငါ့ကိုျမင္ပါ ။

၁၀)
အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ား
လယ္ထြန္သြားရင္း
ႏြားေပၚအိပ္ေနၾကပါသလား ။
အခ်ိဳ႕ေသာလူမ်ား
လယ္ထြန္သြားရင္း
စပါးျဖစ္ေအာင္ စိုက္ၾကပါသလား ။

လူသားတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္
မိုးေကာင္းကင္ေအာက္မွာ
ခိုင္မာက်စ္လ်စ္
တာ၀န္ေက်ေသာ ေပတစ္ဆစ္မွ်ေတာ့
ျဖစ္သင့္သည္ ။

အရပ္ရပ္မွလာေသာ ေလတို႔၌
ေျမစိုက္ေက်ာက္တိုင္တို႔
မတုန္လႈပ္ၾကသကဲ့သို႔
ငါတို႔ ေနသြားရမည္ ။

အရွင္ယူေဆာင္သည့္
ၾကယ္တစ္ေထာင္ျမင့္ေခါင္ ၀င္းပသည့္ညကား
လႊလႊေဖြးဆြတ္
လွံသြားတို႔ကိုပင္ ေခြညႊတ္ေစေတာ့၏ ။

ဓမၼေတးကို
ေသြးအစက္စက္တိုင္ေအာင္ ျဖန္းဆြတ္
ႏႈတ္ဆက္ေတာ္ရြတ္ဆိုသံမ်ား
တိုးကာ က်ယ္ကာ ငါ .. ၾကားေနရ၏ ။

ေလေျပညင္းတြင္
ေရႊအဆင္းျဖင့္ သြားႏွင့္ၾကသူမ်ား
ဥေပကၡာကို
ဘာမွမေျပာဘဲ ထားသြား၏ ။

ထိုသူတို႔ေနာက္
ငါ တေကာက္ေကာက္လိုက္ပါေတာ့အံ့
ထိုသူတို႔ေနာက္
ငါ ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ပါေတာ့အံ့
ၾကယ္ေရာင္ေကြ႕ေကာက္
ထိုေသာ ေကာင္းကင္မ်ဥ္းေၾကာင္းမ်ားေအာက္မွပင္
ငါ့အား
လမ္းျပေစစားေတာ္မူပါေလာ့ .. ျမတ္ေသာ ငါ့ … အရွင္ ။ ။
(ဗုဒၶ … သို႔)

တာရာမင္းေ၀

(TEEN မဂ`၈ဇင္း)

×××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××

၇.၈.၂၀၀၇ခုႏွစ္ဆရာတာရာမင္းေ၀ရဲ႕စ်ာပနခရီးမွတ္တမ္း

http://angwei.myanmarbloggers.org/search/label/%E1%80%90%E1%80%AC%E1%80%9B%E1%80%AC%E1%80%99%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%B1%E1%81%80 ဘေလာ့ဂ္မွကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေလထန္ကုန္းကိုေရာက္ေတာ့ေန့လည္၁၁း၃၀ေနျပီ။
အသုဘပို႕တဲ့လူေတြမေတြတာနဲ႕ေလထန္ကုန္းမွာက်န္တဲ့လူေတြကိုေမးလိုက္ေတာ့
ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းကရုပ္ရွင္ေတြေရွ႕မွာရွိေသးတယ္..အျမန္လိုက္သြားရင္မီ
လိမ့္မယ္ဆိုလို႕ဗုိလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းကိုအေျပးထြက္ခဲ့ပါတယ္။
၃၃လမ္းထိပ္မွာအသိတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕ေတာ့ေမးလိုက္တယ္ကားထြက္သြား
ျပီလားလို႕ေပါ။့အသိကျပန္ေျပာရွာပါတယ္။-ကားေတြထြက္လို႕မရဘူးျပသနာေတြ
တက္ေနတယ္-တဲ့ပထမေတာ့ကၽြန္ေတာ္လည္းမယံုပါဘူး။ဒါေပမယ့္ကိုယ္တုိင္ျမင္
မွပဲယံုခဲ့ရပါတယ္။
၀ီဇီရာရုပ္ရွင္ရံုလား။ဘုရင့္ရုပ္ရွင္ရံုလားမသိဘူး။၃၃လမ္းထိပ္ကရုပ္ရွင္ရံုထိပ္ကားလမ္း
ကေနဟိုဘက္ကားလမ္းကိုၾကည္႕လိုက္ေတာ့လူအေရာက္၄၊၅၊၆၀ေလာက္စုစုနဲ႕ရပ္
တာကိုေတြ႕လိုက္ပါတယ္။ေၾသာ္-ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္လည္းမီေသးတယ္ဆိုျပီးကားလမ္းကူး
မယ္လို႕လုပ္တုန္း။ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာထပ္ၾကည္႕မိလိုက္ေတာ့ဆရာ႕အသုဘကို
ပို႕မယ့္လူေတြထဲကသံုးေယာက္ေလာက္က၊စာေရးဆရာတာရာမင္းေ၀၊အသက္(၄၁)
စတဲ့စာရြက္ျဖဴေလးေတြကိုင္တန္းစီျပီးရပ္ေနတာေတြ႕လိုက္ရေတာ့ကၽြန္ေတာ္သိပ္
မသကၤာေတာ့ဘူး။သူတို႕ရပ္ေနတဲ့ပံုစံကတစ္စံုတစ္ခုကိုဆႏၵျပေနသေရာင္ပဲေလ။
ဒါနဲ႕ဒီဘက္ကားလမ္းကေနပဲအရိပ္အကဲကိုလွမ္းၾကည္႕ေနမိတယ္။ေဘးနာကလူေတြ
ကလည္းဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ၊ဆႏၵျပေနၾကတာလား၊စသျဖင့္ေမးခြန္းေတြနဲ႕အံုျပီး
ၾကည္႕ေနၾကတယ္။ကၽြန္ေတာ္ကလည္းတတ္ႏိုင္သမွ်ေလာက္-မဟုတ္ပါဘူး။ အသုလုိက္ပို႕ဖို႕ျပင္ေနၾကတာပါလို႕ေျပာျပရေသးတယ္။
သူတို႕ေမးမယ္ဆိုလည္းေမးေလာက္စရာအဲဒီမွာရပ္ေနၾကသူေတြ၊စာရြက္ေတြကိုင္ထားၾကသူ
အခ်ိဳ႕ေတြကအမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႕NLD၀တ္စံုေတြနဲ႔ ေလ။ဒါနဲ႕ကၽြန္ေတာ္လည္းဒီဘက္ကားလမ္းရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕ကေနျပီး
အေျခအေနကိုေစာင့္ၾကည္႕ကာ။ကၽြန္ေတာ့္ကင္မရာေလးနဲ႕မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုေလးေတြရိုက္
ေနလိုက္ပါတယ္။အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာအကၤ်ီအျဖဴလည္ကတံုး၊ပုလဲေပါက္ပုဆိုးအနက္နဲ႕လူ၃
ေယာက္ေလာက္က၊စာရြက္ကိုင္ထားတဲ့လူေတြကိုေရာ၊အသုဘပို႕မယ့္လူေတြကိုေရာ၊
ရုပ္ရွင္ကင္မရာနဲ႕တစ္မ်ိဳး၊ရုပ္ေသကင္မရာနဲ႕တစ္မ်ိဳးရိုက္ျပီးမွတ္တမ္းတင္ေနတာေတြ႕
ရတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ကလည္းကၽြန္ေတာ့္ကင္မရာနဲ႕ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ေပါ့၊ေနာက္ေတာ့အဲ
ဒီကင္မရာေတြနဲ႕ရုိက္ေနတဲ့သူေတြက ကၽြန္ေတာ္ဆီကိုလာရိုက္ေတာ့တာပါပဲ။အဲဒါနဲ႕
ကၽြန္ေတာ္လည္းကၽြန္ေတာ့္ကိုရုိက္၇င္ထီးနဲ႕ကြယ္လိုက္လြတ္ရင္ျပန္ရိုက္လိုက္လုပ္ေန
ေတာ့တာ။မၾကာပါဘူးအဲဒီလူေတြကကၽြန္ေတာ့္ကိုေပၚတင္ၾကီးထပ္ျပီးလာရိုက္ေနေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲေထာက္လွမ္းေရးေတြထင္လို႕အဲဒီေနရာနဲ႕ခပ္လွမ္းလွမ္းေနရာကိုေျပး
ထြက္သြားလိုက္တယ္။ကၽြန္ေတာ္သြားခါနီးတစ္ခ်က္လွည္႕ၾကည္႕လိုက္ေတာ့အဲဒီကင္မာ
ကိုင္တစ္ေယာက္ကေနာက္တစ္ေယာက္ကိုကၽြန္ေတာ့္ကိုခ်က္ျပလိုက္တာေတြ႕လိုက္ရ
ပါတယ္။ျပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ္က၃၃လမ္းထိပ္ဘက္ကကဗ်ာဆရာေအာင္ေ၀းတို႕၊ေလထန္
ကုန္းဆိုင္ရွင္တို႕ဘက္နားမွာ၀င္ရပ္ေနလုိက္ေတာ့တယ္။ဓာတ္ပံုလည္းဆက္မရိုက္ရဲေတာ့
ဘူး။ဆရာေအာင္ေ၀းေတာ့ကေတာ့ကားရဖို႕စီစဥ္ေနတာေတြ႕ရပါတယ္။ေနာက္မၾကာပါဘူး
ခုနကကင္မရာကိုင္အဖဲြ႕ကလူတစ္ေယာက္ကၽြန္ေတာ့္အနားကိုေရာက္လာျပီးညီေလးက
ဘယ္ကလဲ၊ဘာလာလုပ္တာလဲလို႕လာေမးတယ္။ကၽြန္ေတာ္ကလည္းသူ႕ေမးခြန္းနဲ႕သူ႕ကို
ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။အဲဒီေတာ့သူက-အကိုက၈၈မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္အဖဲြ႕ကပါ။ေရႊဘုန္း
တို႕နဲ႕အကိုတို႕ကေက်ာင္းတုန္းကတစ္ႏွစ္တည္းမိုလို႕အခုလိုက္ပို႕တာေလ-တဲ့ဒါနဲ႕ကၽြန္
ေတာ္ကလည္းကၽြန္ေတာ့္ကစာရူးေပရူးတစ္ေယာက္ပါ။ျပီးေတာ့ဆရာ့ကိုအရမ္းၾကိဳက္တဲ့
ပရိသတ္တစ္ေယာက္ပါ။ဒါေၾကာင့္အခုဆရာရဲ႕စ်ာပနကိုလာပို႕တဲ့သူပါလို႕ေျပာလိုက္တယ္။
-အဲဒီေတာ့မွသူကေအာ္မသိပါဘူး။အကိုတို႕ကမင္းဟုိဘက္ေနဓာတ္ပံုေတြရိုက္ေနေတာ့
ေထာက္လွမ္းေရးကလူမွတ္လို႕။ျပီးေတာ့မင္းကလညး္အကိုအတို႕ကျပန္ျပီးရိုက္ရင္ပုန္းပုန္း
ေနတာကိုး-။အဲဒီေတာ့မွကၽြန္ေတာ္လည္းျဖစ္မွျဖစ္ရေလအကိုတို႕ကိုကၽြန္ေတာ္ကလည္း
ေထာက္လွမ္းေရးကမွတ္လို႕ပုန္းေနတာလို႕ျပန္ေျပာျပလိုက္ရတယ္။ျပီးေတာ့သူကဒီမွာ
ျပႆနာေတြတက္ေနတဲ့အေၾကာင္းကိုေျပာျပပါတယ္။အသုဘပို႕တဲ့ကားေတြက၁၁း၀၀နာရီ
ေလာက္ကလာသြားတယ္။လူတစ္ခ်ိဳ႕လည္းကားေပၚတက္ထိုင္လို႕ထိုင္ေနၾကတာေပါ့။အဲဒီ့
အခ်ိန္မွာအမည္မသိလူႏွစ္ဦးေယာက္လာျပီးကားသမားေတြကိုမင္းတို႕ဒီအသုဘကိုလိုက္မ
ပို႕ရဘူး။လိုက္ပို႕ရင္မင္းတို႕ေတြအဖမ္းခံရမယ္လို႕လာေျပာေတာ့ကားသမားေတြလည္း
ေၾကာက္ျပီးျပန္ေျပးသြားၾကတာတဲ့။သူတို႕ကေတာ့ဒါကိုအစိုးရဘက္ကလုပ္တာလို႕ထင္ျပီး
အခုလိုဆရာတာရာမင္းေ၀၇ဲ႕အမည္၊အသက္ေတြေရးထားတဲ့စာရြက္ေတြ(အမွန္ကကား
မွာကပ္မယ့္စာရြက္ပါ)ေတြကိုဆႏၵျပလိုေထာင္ျပီးေတာ့ကိုင္ေနၾကတာတဲ့။သေဘာကေတာ့
သူတို႕ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနၾကတာမဟုတ္ဘူး။သူ႕တို႕မိတ္ေဆြရဲ႕အသုဘကိုလိုက္ပို႕ၾကတာပါ
လို႕ေျပာခ်င္တာပါ။ေနာက္သူတို႕အခုမ-၀-တ-ဥကၠဌကိုဖုန္းဆက္ထားတယ္တဲ့သတ္မွတ္
ခ်ိန္အတြင္းမွကားျပန္မထြက္ရင္အုပ္စုလိုက္အခုလိုစာတန္းေတြကိုင္ျပီးခ်ီတက္မယ္လို႕ေပါ့။
ဒီေတာ့မွ..မယက..ကကားေတြျပန္လြတ္ေပးမယ္ခဏေစာင့္ပါဆိုတဲ့အေျဖကိုျပန္ရတယ္။ဒါ
ေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္လညး္ဟုိဘက္ကားလမ္းကလူအုပ္ဆီကူးျပီးကားအလာကိုေစာင့္ေနလိုက္
ေတာ့တယ္။ကၽြန္ေတာ္ကဓာတ္ပံုရိုက္မယ္လုပ္ေတာ့သူထဲကတစ္ေယာက္ကဒီမွာဓာတ္ပံုမ
ရိုက္ပါနဲ႕။ရိုက္ခ်င္ရင္ဟိုဘက္ကားလမ္းကသြားရိုက္လို႕ထပ္ေျပာေသးတယ္ဗ်။ဒီေတာ့
သူတို့ၾကားထဲကကၽြန္ေတာ့္မွာလည္းစံုေထာက္ၾကီးလံုးလံုးကိုျဖစ္လို့ေနေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။

ကားလာျပီ

ကားက၁၂း၀၀နာရီေလာက္မွာေရာက္လာပါတယ္။ကားမလာရင္လမ္းေလ်ာက္ျပီးဒီအတိုင္း
သြားမယ္ဆိုလို႕လားမသိဘူး။မ-၀-တကစီစဥ္ေပးတာတဲ့။စုစုေပါင္းကားအေရအတြက္က
ေတာ့(၄)စင္းပါ။ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္စီးတဲ့ကားကေနာက္ဆံုးမွေရးေ၀းကိုေရာက္တဲ့
ကားျဖစ္ေနတယ္ေလ။ကားတစ္ကားလံုးလည္းႏိုင္ငံေရးသမားေတြခ်ည္ပါပဲဗ်ာ။ကားေပၚက
အဖိုးၾကီးတစ္ေယာက္ကကၽြန္ေတာ့္ကိုႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းအခ်ဳိ႕ေျပာျပတယ္။ဆရာအေၾကာင္း
ကိုလည္းေျပာျပပါတယ္။သူတို႕ေထာင္ထဲမွာေနခဲ့ရတုန္းကေရႊဖုန္းကဘယ္လိုကဗ်ာေတြထထ
ရြတ္ေၾကာင္း။အဲဒီကဗ်ာေတြကိုလည္းၾကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း။သူအကို-ကိုေအာင္ဒင္ကဘာ
ေတြလုပ္ေၾကာင္း။ဆရာမေသခင္ကသူဆရာကိုေတြ႕ရေတာ့ဆရာကအရက္ျပတ္ျပီးလိုေျပာ
ေၾကာင္း။အမွန္ကအရက္သာျပတ္တယ္လို႕ေျပာတာေခါင္ရည္ေျပာင္းေသာက္ေနတာသူမသိ
ေၾကာင္း။အရင္ကတဲဆရာကပိုက္ဆံရွိရက္သားနဲ႕ခ်က္အရက္(ဘီ.အီး)ကိုသာစဲြစဲြလမ္းလမ္း
ေသာက္သူျဖစ္ေၾကာင္းသူအခုလိုျဖစ္ရတာလည္းအဲဒီခ်က္အရက္ေၾကာင့္ဟုသူထင္ေၾကာင္း
စသျဖင့္ဆရာ့အေၾကာင္းေတြအျပင္အစိုးရပိုင္းကိုသူမေက်နပ္ခ်က္မ်ားကိုလည္းအားရပါရေျပာ

ၾကားခဲ့ပါေသးတယ္။သူကအဲဒီလိုကၽြန္ေတာ့္ကိုအရြမ္းေ၀ေ၀ေျပာျပီးမၾကာဘူးသူ႕ေဘးနား

လူတစ္ေယာက္ကသူကိုဘာေတြကပ္ျပီးေျပာလိုက္လည္းမသိဘူး။အဲဒီလူၾကီးကကၽြန္ေတာ့္

ခ်က္ျခင္းပဲ၊-ေအးခုနကငါေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကိုမင္းရဲ႕အထက္ကလူကိုျပန္ေျပာခ်င္လည္း

ေျပာလို႕ေလသံမာမာနဲ႕လာေျပာျပန္တယ္။ပထမေတာ့ကၽြန္ေတာ္လည္းအနည္းငယ္ေၾကာင္

သြားတာေပါ့။ေနာက္မွေၾသာ္ငါ့ကိုေထာက္လွမ္းေရးထင္ေနျပန္ပါေကာလားဆိုျပီး။ကၽြန္ေတာ္

ကအနည္းငယ္ျပန္ပက္လိုက္ပါတယ္။ဦးတို႕ကလည္းအကုန္လံုးယုန္ထင္ေၾကာင္ထင္နဲ႕ပါ

လားဗ်ာ။ကၽြန္ေတာ္ကအျပင္ကအရပ္သားပါ။ဦးကကၽြန္ေတာ့္ကိုဒီအေၾကာင္းေတြသက္သက္

လာေျပာေနေတာ့စိတ္ထဲမွာဦးကိုေတာင္ေထာက္လွမ္းေရးကလူမွတ္လို႕ကၽြန္ေတာ္ဘာစကား

မွသိပ္ျပီးေတာ့ျပန္မေျပာတာ။ေရာ့ဗ်ာမယံုရင္ဒါေတြကိုသာၾကည္႕ေတာ့ဆိုျပီးကၽြန္ေတာ့္၀န္

ထမ္းကတ္တို႕။ေက်ာင္းသားကတ္။တို႕မွတ္ပံုတင္တို႕တို႕စိတ္တိုတိုနဲ႕ထုတ္ျပလိုက္ေတာ့တယ္

။ဒီေတာ့မွသူတုိ႕လည္းျငိမ္သြားတယ္။ေၾသာ္တယ္လည္းခက္တဲ့ႏိုင္ငံေရးေလာက။

ေရေ၀းသို႕ေရာက္ျပီ

ေရေ၀းကိုေရာက္ေတာ့၁း၀၀နာရီေက်ာ္ေနပါျပီး။ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္စီးတဲ့ကားက

ေနာက္ဆံုးမွေရာက္တဲ့ကားျဖစ္ေနတယ္ေလ။ေရာက္ေရာက္ျခင္းကၽြန္ေတာ္ကားေပၚက

အျမန္ေျပးဆင္းျပီး။ဆရာရုပ္ကလာပ္ရွိရာခမ္းမဆီကိုအျမန္ေျပးရတာေပ့ါ။ကံေကာင္းခ်င္

ေတာ့ဆရာကိုမီယံုကေလးေရာက္ခဲ့တာပါ။ခမ္းမထဲမွာစာေပအသိုက္အ၀န္းကလူေတြရယ္။

ႏိုင္ငံေရးေလာကလူေတြရယ္။ပရိသတ္အခ်ိဳ႕၇ယ္နဲ႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ေနတာေတြ႕

ရပါတယ္။ဆရာရဲ႕ရုပ္ကလာပ္ေရွ႕မွာေတာ့အခန္းအနားမႈးအျဖစ္ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ဇာဂနာ

ကိုေတြ႕ရပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာဇာဂနာကကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕မိတ္ေဆြၾကီး

တာရာမင္းေ၀ကို၀မ္းနည္းျခင္းအထိမ္းအမွတ္အေနနဲ႕အားလံုးပဲ(၁)မိနစ္ေလာက္ျငိမ္သက္

ေပးၾကဖို႕ေျပာလိုက္ေတာ့အားလံုးေခတၱျငိမ္သက္ေပးၾကပါတယ္။ဆရာရုပ္ကလာပ္ရဲ႕အေပၚ

၀ိႈက္ဘုတ္မွာမွင္နီေရးထားတဲ့စာသားေလးေတြကလည္းအသက္၀င္လွပါတယ္။ဘာေတြေရး

ထားလည္းဆိုေတာ့-ေဒါင္းအလံကိုင္တဲ့ဘုန္းေရႊကိုေထာင္ထဲပို႕ေတာ့။

ကေလာင္ကိုင္တဲ့တာရာမင္းေ၀အျဖစ္ျပန္ခဲ့သူ

(သို႕မဟုတ္)

လြတ္လပ္ျခင္းနတ္သမီးနဲ႕မေပါင္းဖက္ရသူ

ၾကယ္ေၾကြသတို႕သားရဲ႕ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္ခရီး-

၈၈မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားအဖဲြ႕။လို႕ေရးထားတာ

ပါ။ေနာက္ကိုမင္းကိုႏိုင္ကတာရာမင္းေ၀အတြက္ေအာက္ပါကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုရြတ္ဆိုကာမီး

သင္းျဂိဳဟ္စက္ထဲသို႕ဆရာရဲ႕ရုပ္ကလာပ္ကိုပို႕ေဆာင္ၾကပါေတာ့တယ္။ငိုတဲ့သူကငို၊စိတ္

မေကာင္းတဲ့သူကမေကာင္းနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။အခမ္းအနားက်င္းပပံုကအရမ္းျမန္ဆန္လြန္းတယ္လို႕

လည္းထင္မိပါတယ္။

ကိုမင္းကိုႏိုင္ရြတ္ဆိုသြားတဲ့ကဗ်ာ-

သူငယ္ခ်င္းမင္းဟာ

ယံုၾကည္ရာကို ရင္ေသြးလိုလည္း

ေမြးခဲ့တယ္….။

သူငယ္ခ်င္းမင္းဟာ

ဒဏ္ရာေတြကို ဆီမီးလိုလည္းထြန္းခဲ့တယ္…။

သူငယ္ခ်င္းမင္းဟာ

ကိုယ့္အနာ ကိုယ့္လ်ာနဲ႕ျပန္သပ္

ရွင္တတ္ခဲ့ျပီးျပီပဲ…။

သူငယ္ခ်င္းမင္းဟာ

ကိုယ့္အေရျပားကိုယ္လြာ၊ ကိုယ့္အရိုးကို္အပ္လိုေသြး

ကုိယ့္၀တ္စံု ကိုယ္ ခ်ဳပ္လို႕ က်က်နနလွခဲ့ျပီးျပီးပဲ။

သူငယ္ခ်င္း………..

သြားႏွင့္သူငယ္ခ်င္း

ၾကယ္အစင္းစင္းေၾကြခဲ့…ေဟာဒီကမၻာေျမရဲ႕

အနာတရ ေတြကိုစြမ္းသမွ်ကုစားဖို႕

ငါတို႕ေနရစ္ခဲ့ဦးမယ္………။

သြားႏွင့္သူငယ္ခ်င္း

ေနအစင္းစင္းပူတဲ့ ကမၻာေျမရဲ႕ဒဏ္ရာကို

လက္ဖ၀ါးေတြနဲ႕ကာကြယ္ဖို႕ ငါ့တို႕ ေနရစ္ခဲ့ဦးမယ္..။

သြားႏွင့္သူငယ္ခ်င္း

ကမၻာေျမရဲ႕ေၾကကဲြျခင္းဓာတ္ျပားထဲ

မင္းရဲ႕ကဗ်ာေတြမာတိကာျပင္ဖို႕

ငါ့တို႕ေနရစ္ခဲ့ဦးမယ္….။

သြားႏွင့္သူငယ္ခ်င္း….

ေက်ာင္းနံရံတစ္၀ိုက္…

ေဒါင္းအလံျပန္စိုက္တဲ့တစ္ေန႕…..

ငါ့တို႕………………….။

အရာရာဟာျပီးဆံုးခ်ဳပ္ျငိမ္းသြားခဲ့ပါျပီ

ဆရာရဲ႕ရုပ္ကလာပ္မီးသင္ျဂိဳဟ္စက္ထဲထည္႕ျပီးေတာ့စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးၾကီးနဲ႕

၀မ္းနည္းမိရပါတယ္ဆရာ။ဆရာကိုခ်စ္တဲ့တစ္ျပည္လံုးကပရိသတ္ေတြလည္း

ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ထပ္တူ၀မ္းနည္းေနၾကရမွာအေသခ်ာပါဆရာရယ္လို႕စိတ္ထဲ

တီးတိုးေရရြတ္ကာဆရာစ်ာပနအတြက္အမွတ္တရေပးတဲ့လက္ကမ္းစာေစာင္

ေလးကိုအမ်ားလိုတိုးတိုးေ၀့ေ၀့ယူခဲ့ကာဆရာရဲ႕လက္ေရးမူနဲ႕ေနာက္ဆံုးေရးခဲ့

ကဗ်ာေလးေတြကိုၾကည္႕ေနရတဲ့ခံစားမႈကေတာ့။ျပန္ေရးခ်မျပတက္ေအာင္

ပါပဲ။အဲဒီစ်ာပနပဲြမွာဆရာနဲ႕ကဲြေနတဲ့ဆရာရဲ႕ခ်စ္ဇနီးနဲ႕သားတို႕ဘာလို႕မလာတာ

လဲလို႕လည္းကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းစြာေမးခြန္းထုတ္ေနမိတယ္။ဆရာဟာဒီလိုအိမ္ေထာင္

ေရးျပိဳကဲြမႈေတြရဲ႕အက်ိဳးဆက္ေတြေၾကာင့္အရက္ကိုရက္စက္ေသာက္တတ္ေနတယ္

ဆိုတာကၽြန္ေတာ္အရင္ကတည္းကၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ဒီေလာက္အထိျဖစ္မယ္

လို႕မထင္ခဲ့မိပါဘူး။ဒါေပမယ့္ဆရာရယ္…..အခု….ေတာ့……

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေကာင္းကင္ယံမွာ ၾကယ္တစ္လံုးေၾကြခဲ့ျပီေပါ့….။