(အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္) ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ မတ္လ ၃၀ ရက္ေန႔တြင္ ကမၻာ့တခုတည္းေသာ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္းသိန္းစိန္က သမၼတႀကီးဦးသိန္းစိန္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲတာ၀န္ယူခဲ့သည္မွာ ရက္ေပါင္း ၁၀၀ ရွိခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ပါလီမန္အမတ္အမ်ားစုႀကီး၏ ေျပာၾကားခ်က္မ်ားကို ဘာေတြမ်ား လုပ္ေပးခဲ့ၿပီးၿပီလဲဆိုသည္ကို ယခုအခ်ိန္တြင္ ေမးရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ အသစ္စက္စက္ သမၼတႀကီးအေၾကာင္းကိုလည္း ေမးရမည္ျဖစ္သည္။
လႊတ္ေတာ္ႏွစ္ရပ္ေပါင္းတြင္ ေရြးေကာက္ခံအမတ္ဦးေရ ၄၉၈ ဦး ရွိေသာ္လည္း သမၼတဦးသိန္းစိန္၏ သက္တမ္းတိုတိုေလးမွ်သာ ရွိေသးေသာ ကာလအတြင္း ႏိုင္ငံေတာ္မူ၀ါဒမ်ားကို ခ်မွတ္ခဲ့ၾကသူမ်ားမွာ မၾကာေသးခင္ကမွ တပ္မွ အၿငိမ္းစားယူလာခဲ့ၾကေသာ အေရအတြက္ ၄၀ မွ်ရွိသည့္ ရာထူးႀကီးကိုင္ထားေသာ အတြင္းစည္းမွ ဝန္ႀကီးမ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ စစ္အရာရွိႀကီးတျဖစ္လဲ ဝန္ႀကီးမ်ားက အာဏာကို ဗဟိုမွခ်ဳပ္ကိုင္ထားမႈကို ျပသလိုက္သည့္ ျဖစ္ရပ္မွာ မၾကာေသးမီက ထုတ္ျပန္ခဲ့ေသာ ေၾကညာခ်က္တရပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ အဆိုပါ ေၾကညာခ်က္အရ က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး၊ ဘာသာေရး စသည့္ ၀န္ႀကီးဌာနမ်ားမွာ ျပည္နယ္ႏွင့္ ေဒသႀကီးမ်ားမွ လႊတ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ အစိုးရမ်ား၌ မရွိေတာ့ဘဲ ဗဟိုမွသာ တိုက္႐ိုက္ခ်ဳပ္ကိုင္သြားေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
ပါလီမန္၌ တင္သြင္းခဲ့ေသာ အဆိုမ်ားျဖစ္သည့္ ႏိိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေပးေရး၊ တိုင္းရင္းသား နယ္ေျမမ်ား၌ ျဖစ္ပြားေနေသာ ပဋိပကၡမ်ားအား စစ္ေရးနည္းမဟုတ္ေသာ အျခားနည္းျဖင့္ ေျဖရွင္းေရး၊ တည္ေဆာက္ဆဲ ေရကာတာ စီမံကိန္းမ်ား၏ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိခိုက္မႈမ်ားအေၾကာင္း စသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိးစံု အဆိုမ်ားမွာလည္း ျမန္မာ့တပ္မေတာ္မွ အသြင္ေျပာင္းလာေသာ စစ္အရာရွိႀကီးတျဖစ္လဲ ၀န္ႀကီးမ်ား၏ ဗီတိုအာဏာကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေသာ တခ်က္လႊတ္ အာဏာမ်ားျဖင့္ ပယ္ခ်ခံခဲ့ၾကရသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ လႊတ္ေတာ္ဆိုသည္မွာလည္း အဆိုပါ အတြင္းစည္း ဝန္ႀကီးအဖြဲ႔က ခ်မွတ္ေပးမည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ေစာင့္ဆိုင္းနာခံရသည့္ အလုပ္မွလြဲ၍ အျခားမရွိေတာ့ေပ။
ဤကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနျခင္းမ်ားအတြက္ သမၼတဦးသိ္န္းစိန္တြင္သာ တာ၀န္ရွိသည္ဟု ေျပာ၍ ရပါမည္လား။ အစိုးရအဖြဲ႔၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္သည့္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားတြင္ သူ႔အခန္းက႑ မည္မွ်ရွိသည္ဆိုသည္မွာလည္း မရွင္းမလင္း မသဲမကြဲ ရွိေနဆဲပင္။ ထိုအထဲမွ အေရးပါေသာ ျပႆနာမ်ားမွာ ျဖစ္ပြားဆဲရွိသည့္ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္မ်ားကိစၥအား ေျဖရွင္းကိုင္တြယ္ျခင္း၊ ထင္ရွားေသာ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ သူ႔ကိုေထာက္ခံသူမ်ားအား ကိုင္တြယ္ျခင္းကဲ့သို႔ေသာ ကိစၥရပ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္သည္။
သမၼတသစ္ ဦးသိန္းစိန္သည္ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ျဖစ္ေစ၊ ႐ုပ္ေသးႀကိဳးဆြဲဆရာႀကီးပင္ျဖစ္ေစ တခုရွိသည္မွာ အစိုးရသည္ ႏိုင္ငံတြင္း ႏိုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းမ်ား မရွိသည့္အေပၚ အေျခခံကာ ေပၚထြက္လာသည့္ လူထု၏ အေထြေထြ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားအား ေျဖရွင္းႏိုင္ရန္အတြက္ စီးပြားေရးႏွင့္ ဘ႑ာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္ငန္းမ်ား အေစာတလ်င္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္ ျပဳလုပ္ေနသည္ကိုမူ ေတြ႔ေနရသည္။ ထိုလုပ္ငန္းမ်ား၏ မဟာဗ်ဴဟာတြင္ အေျခခံက်ေသာ အခ်က္မ်ားမွာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး၊ ႏို္င္ငံျခားေငြလဲႏႈန္းကိစၥ၊ ေငြေၾကးမူဝါဒတုိ႔ပင္ ျဖစ္သည္။ အၿငိမ္းစား ၀န္ထမ္းမ်ားမွာလည္း သူတို႔၏ အၿငိမ္းစားလစာမ်ားကို အစိုးရက တိုးေပးလိုက္ၿပီဆိုေသာ သတင္းေကာင္းကိုလည္း ၾကားခဲ့ရၿပီျဖစ္သည္။ စီးပြားေရး မေက်နပ္မႈကို အေျခခံသည့္ က်ယ္ျပန္႔ေသာ လူထုအံုၾကြမႈမ်ားကို ႀကိဳတင္ကာကြယ္ႏိုင္ေရးအတြက္ ဟန္႔တားလုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ ဘ႑ာေရးမူ၀ါဒတရပ္လည္း ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ အစိုးရသည္ သူ၏ အရန္ေငြေၾကးမွ ေဒၚလာ ၃.၇ ဘီလီယံကိုလည္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းငယ္မ်ား ပ်ဳိးေထာင္ေပးေရးအတြက္ အသံုးျပဳမည္ဆိုေသာ ခန္႔မွန္းေျပာဆိုမႈမ်ားလည္း ေပၚထြက္ေနသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ မ်ားရာစုႀကီးျဖစ္ေသာ လူထုအတြင္း ထိုသို႔ရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေပးျခင္းျဖင့္ ရလဒ္ေကာင္းမ်ား ထြက္ေပၚလာမည္မွာ သံသယျဖစ္စရာပင္ မလုိသလို၊ သမၼတႀကီးႏွင့္ လႊတ္ေတာ္တို႔လည္း မ်က္ႏွာေကာင္း ရၾကမည္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ယခင္ဆယ္စုႏွစ္မ်ားအတြင္း လုပ္ႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း မလုပ္ျဖစ္ခဲ့သည့္ အလုပ္မ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္သည္ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ၁၅ ႏွစ္ၾကာ က်င္းပခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသားညီလာခံတည္းဟူေသာ လုပ္ငန္းစဥ္မွ ကတိျပဳခဲ့သည့္ ႏိုင္ငံေရးျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ လုပ္ငန္းစဥ္၏ အဆံုးသတ္လုပ္ငန္းျဖစ္ေသာ လြႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ၅၀၀ နီးပါးအား ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္းသည္ ဘာမွ် အရာမေရာက္ခဲ့ဆိုသည္ကို ျပသေနျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
ရင့္က်က္အသားက်ေနၿပီးျဖစ္ေသာ ဒီမိုကေရစီလူအဖြဲ႔အစည္းတြင္ စီးပြားေရးကိစၥမ်ားက ႏိုင္ငံေရးကိစၥမ်ားထက္ ပိုမိုေနရာယူလာေနသည့္ ယေန႔ကမၻာတြင္ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚကသာ အဓိက လမ္းညႊန္အမိန္႔ေပးေနသည့္ မူ၀ါဒခ်မွတ္ျခင္းကို က်င့္သံုးေနဆဲျဖစ္သည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံက တဘာသာျဖစ္ေနသည္။ အေျခခံအေဆာက္အအံုႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ခဲ့သည္ဆိုသည္ကို မည္သူမွ် အျငင္းပြားၾကမည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း တံတားမ်ား တည္ေဆာက္ျခင္းျဖင့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနသည့္ ျပႆနာႀကီးျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈႀကီးကို ေပါင္းကူးေပးႏိုင္ျခင္း မရွိပါ။
ထိုသုိ႔ ႏိုင္ငံေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား မရွိျခင္းေၾကာင့္ အခ်ဳိ႕ေသာ သူမ်ားကို ယခုႏိုင္ငံေရးျဖစ္စဥ္တြင္ သူတို႔ပါ၀င္ရန္ ျငင္းဆန္ခဲ့ျခင္း မွန္ကန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံေပးေနသည္။ ဘာလို႔ပါရမွာလဲ၊ ဘာအက်ဳိးရွိမွာမို႔လဲ။ ထုိသို႔ အျမင္မ်ဳိး ေပၚထြက္လာလွ်င္ ေရြးေကာက္ခံ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားကို ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္သည့္ လုပ္ငန္းစဥ္တြင္ ပိုမို ပါ၀င္ခြင့္ ေပးလိုက္ျခင္းျဖင့္ ပါလီမန္လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီး ပိုမိုေအာင္ျမင္မသြားႏိုင္ေပဘူးလားဟူေသာ ေမးခြန္းလည္း ေမးစရာ ျဖစ္လာျပန္သည္။ ဤအဆိုကို ကန္႔ကြက္သူမ်ားကိုေရာ ႏွိမ္နင္းမွာလား။ အေျဖက စားပြဲေပၚတြင္သာ ရွိပါသည္။
ယခုလို လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားကလည္း မတက္မၾကြ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေန၊ သမၼတႀကီးလည္း ထိုနည္း၎ လုပ္ေနၾကသည့္ ဤ ရက္ေပါင္း ၁၀၀ ကာလအတြက္ ယာယီေကာက္ခ်က္ တရပ္ကိုေတာ့ ခ်ႏိုင္ပါသည္။ ျမန္မာႏို္င္ငံ၏ အာဏာကို တကယ္တမ္း ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသူမ်ားက ျမန္မာလူထု လက္လွမ္းမမီသည့္ ေနရာတြင္ေနကာ လူထုကို တာ၀န္ခံစရာလည္း မလိုဘဲ မျမင္ကြယ္ရာမွေန၍ တိုင္းျပည္ကို ႀကိဳးဆဲြအုပ္ခ်ဳပ္ေနဆဲပင္ ရွိသည္ဆိုသည့္ အခ်က္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment