(မင္းဒင္ ဘေလာဂ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)
အိပ္မေပ်ာ္သူအတြက္ ညတာဟာ ရွည္လ်ားလွတယ္လုိ႔ ဓမၼပဒက ဆုိပါတယ္။ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တာမုိ႕ က်ေနာ္ စာ ထေရးျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ဒီစာကုိေရးေနခ်ိန္ဟာ ညတနာရီထိုးၿပီးပါၿပီ။ တႏွစ္မွာသံုးလေလာက္တေခါက္တက်င္း က်ေနာ္ရွိရာ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္,ေရာက္လာတတ္တဲ့ ဇနီးသည္ဟာ က်ေနာ့္မနီးမေဝးမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာပါတယ္။ ေအာက္ထပ္က ကားဂုိေဒါင္မွာေတာ့ တပည့္ေက်ာ္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးလည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အိမ္ရွိေနတဲ့ အမ္မခန္ဝန္းက်င္တခုလံုး ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနပါၿပီ။ တခါတခါမွာေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္း ကားလမ္းေပၚက ကားေတြျဖတ္ေမာင္းေနတဲ့ အသံေတြကို ၾကားေနရပါတယ္။
ဒီစာကုိေရးေနတဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ လက္တကမ္းမွာ လက္ကုိင္အ႐ိုးနဲ႔ပါဆုိရင္ အရွည္တေပခဲြေလာက္ရွိတဲ့ ဂ်ပန္ကင္ ဒုိဓားတေခ်ာင္း ရွိေနေလရဲ႕။ တကယ္ဆုိ ဒီဓားဟာ က်ေနာ့္အသက္ အရြယ္နဲ႔ သိပ္ေတာ့ အပ္စပ္လွတဲ့ အရာေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး။
႐ႈပ္ေထြးမ်ားေျမာင္လွတဲ့ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့္စိတ္ရဲ႕ အတြင္းပိုင္းမွာ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘဝတခုကို ေမွ်ာ္လင့္တည္ေဆာက္ေနခဲ့တာ ရွစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ခ်မ္းသာခဲ့ဖူးၿပီ။ ဆင္းရဲခဲ့ဖူးၿပီ။ ေနပူဆူးၾကမ္း ခေယာင္းလမ္းသာမက ဖဲေမြ႕ယာေရႊေကာ္ေဇာနဲ႔လည္း က်ေနာ္ေနခဲ့ဖူးၿပီမုိ႕ ေလာကဓံအတက္အက်ကုိ က်ေနာ္ အထုိက္အေလ်ာက္ သံေဝဂယူႏုိင္ခဲ့ၿပီ။
သုိ႔တေစ လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ ရန္သူဟာအသက္ကို အခ်ိန္မေရြး ရန္ရွာလာႏုိင္တာေၾကာင့္ ဓားေဆာင္ရတဲ့ ဘဝကိုေရာက္ရျပန္ၿပီ။ က်ေနာ္အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ ရန္သူဟာ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့အခ်ိန္ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ေနရာက ေပၚလာႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္က ရန္သူလဲ? ဘာေၾကာင့္လဲ? ဆုိေတာ့ ဇာတ္လမ္းက ဒီလုိပါဗ်ာ။
က်ေနာ့္ဘဝ က်ေနာ့္အေၾကာင္းနဲ႕ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာလုိ႔ထင္ရတဲ့ ထုိင္းႏိုင္ငံဖူးခက္ၿမိဳ႕ကို က်ေနာ္ ေရာက္ေနတာ ခုႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ဖူးခက္ကို ေရာက္ပံုကလည္း ဒီေနရာဒီအရပ္မွာ ဖူးခက္ဆုိတဲ့ၿမိဳ႕ ရွိေလရဲ႕ဆိုတဲ့ အသိတခုတည္းနဲ႔ အိတ္တလံုးဆြဲၿပီး၊ တကုိယ္ထီးတည္း ခရီးႏွင္ခဲ့တာပါပဲ။
က်ေနာ့္မွာပါလာတဲ့ ထုိင္းဘတ္တသန္းဝန္းက်င္ေလာက္နဲ႔ ဗမာေစ်းဆုိင္ေလးတဆုိင္ျဖစ္ေျမာက္ဖုိ႕ က်ားခုတ္က်ားခဲလံုးပန္းခဲ့တာေၾကာင့္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ အေျခက်ခဲ့ေရာ ဆုိပါစုိ႕။
ဆုိပါစုိ႔လုိ႔သာ ေျပာရတာ တကယ္ေတာ့ ေရေျမအသစ္မွာ အေျခခ်ရတဲ့ဘဝဟာ လြယ္လွတယ္ေတာ့ မဆုိႏိုင္ပါဘူး။
နယ္ခ်င္းဆက္ေနတဲ့ ဒီတုိင္းျပည္မွာ ဗမာျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡဟာ ဒီေလာက္ႀကီးလိမ့္မယ္လုိ႕ က်ေနာ္ ေတြးေတာင္ မေတြးမိတာ အမွန္ပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္က ထုိင္းလူမ်ဳိးအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ ႔ အထင္ေသးတဲ့အၾကည့္၊ ထုိင္းရဲအေတာ္ မ်ားမ်ား ေပးတဲ့ ဒုကၡေတြကို ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားခဲ့ရတာေတြကို ေရးျပေနရင္ မုိးစင္စင္လင္းသြားႏုိင္တာမို႕ ဒီမွာတင္ရပ္ၿပီး လိုရင္းကိုပဲ ေျပာပါေတာ့မယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ေလးရက္ (၂၂၊၀၃၊၂၀၁၁)က ေပါ့ဗ်ာ။ မနက္ခုႏွစ္နာရီခြဲေလာက္ က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္ ကားေမာင္းၿပီး ဖူးခက္ၿမိဳ႕ထဲက ကားဂိတ္မွာ ဇနီးသည္ ေကာ့ေသာင္းသေဘာၤနဲ႔ တင္လိုက္တဲ့ စားစရာနဲ႕ အိမ္အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းတခ်ဳိ႕ သြားသယ္ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ကားေပၚမွာ ဇနီးသည္ေရာ ေက်ာ္ဝင္းေဌးပါ ပါလာပါတယ္။ က်ေနာ့္အိမ္ကိုေရာက္လုိ႔ ကားကုိ ဂုိေဒါင္ထဲသြင္းေနခ်ိန္မွာ ၿခံတံခါးပိတ္ေနတဲ့ တပည့္ေက်ာ္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးကုိ တြန္းဖယ္ၿပီး ထုိင္းမ်က္ႏွာစိမ္းသံုးေယာက္ဟာ က်ေနာ့္ၿခံထဲကုိ ဇြတ္ဝင္လာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ ထုိင္းသံုးေယာက္ အနက္ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အသက္ေလးဆယ္ဝန္းက်င္နဲ႕က်န္တေယာက္ကေတာ့ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ေလးဆယ္ဝန္းက်င္တေယာက္ေသာ ေမာင္က သူ႕အိတ္ကပ္ထဲက ကဒ္ျပားတခုကို ထုတ္ျပၿပီး ပုလိ ပုလိလုိ႕ တတြတ္တြတ္ေအာ္ရင္း က်ေနာ္တုိ႔သံုးေယာက္ကုိ ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေျခဟန္လက္ဟန္နဲ႕ ထုိင္ခုိင္း ပါေတာ့တယ္။ ေက်ာ္ဝင္းေဌးကေတာ့ သူတုိ႕ခုိင္းသလို ထုိင္ခ်လုိက္ေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ ဇနီးသည္ကေတာ့ ကုလားထုိင္တလံုးစီေပၚမွာ ခပ္ေအးေအးထုိင္လိုက္ပါတယ္။ ဖူးခက္မွာ အိမ္ထဲရဲဝင္စစ္တာ ဖန္တရာေတေအာင္ က်ေနာ္ႀကံဳဖူးခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ့္ အေနအထားဟာ ရဲလာစစ္တာကို ၾကမ္းျပင္မွာ ငုတ္တုပ္ထုိင္ၿပီး အစစ္ခံရမဲ့ အဆင့္မွမဟုတ္တာဗ်ာ။
က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းထူးဆန္းေနသလုိ ထင္လုိက္တာေၾကာင့္ ဘာကိစၥရွိလို႕လဲဆုိၿပီး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ေမးလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက ပတ္စပို႔ ပတ္စပုိ႔ ဆုိၿပီး လုပ္ျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေက်ာ္ဝင္းေဌးရဲ႕ အလုပ္သမားကဒ္ရယ္၊ က်ေနာ္တုိ႕ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ ပတ္စပုိ႔ေတြရယ္ ထုတ္ျပလုိက္ေတာ့ စာအုပ္ေတြကို ဖြင့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ သိမ္းလုိက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ တဆက္တည္း ဆုိသလုိ က်ေနာ့္ ပစၥည္းဂုိေဒါင္ကုိ ဖြင့္ၿပီး ေတာင္ရွာေျမာက္ရွာ လုပ္ျပန္ပါတယ္။
ေရႊဧည့္သည္သံုးေယာက္ဟာ ဒီအခ်က္ကုိ သိေနၿပီးသားထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ့္ဂုိေဒါင္ အျပည့္နီးပါးရွိေနတဲ့ ဗမာစားေသာက္ကုန္ေတြ၊ ေဆးဝါးေတြကို သိပ္စိတ္ဝင္စားဟန္မျပဘဲ တစံုတခုကို သည္းသည္းမဲမဲ ရွာေနျပန္ ပါတယ္။
ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေတာင္လွန္ေျမာက္လွန္လုပ္ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားက ေလးကီလုိေလာက္ေလးမဲ့ အထုပ္တထုပ္ကုိ ဆြဲထုတ္လာပါတယ္။ အဲဒီအထုပ္ကို က်ေနာ္ျမင္႐ုံနဲ႔ ဒါဟာ ကြမ္းစားေဆးအထုပ္ဆုိတာ က်ေနာ္သိလုိက္ေပမဲ့ ဒီအတြက္လည္း က်ေနာ္မပူျပန္ပါဘူး။ အခြန္မဲ့ ေဆးလိပ္ေဆးရြက္ႀကီးေတြကို ရွာေဖြဖမ္းဆီးတဲ့ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္အင္စပက္တာ ဖိခ်ဳိင္းဟာ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြအရင္းႀကီး ျဖစ္တဲ့အျပင္ သူတုိ႔သတ္မွတ္တဲ့ လစဥ္ေၾကး ထုိင္းဘတ္ငါးေထာင္လည္း မပ်က္မကြက္ေပးေနက်မုိ႔ က်ေနာ္မပူတာပါ။
ဒီမွာတင္ အသက္ေလးဆယ္ဝန္းက်င္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ကိုယ္ေတာ္က ဒီေဆးရြက္ႀကီးေတြဟာ ျပစ္ ဒဏ္သိပ္ႀကီးတယ္ဆုိတာ သိတယ္မဟုတ္လားဆုိၿပီး စခန္းကိုလုိက္ခဲ့ဖုိ႔ ေခၚပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္က လက္ထဲက တယ္လီဖုန္းနဲ႕ ဖိခ်ဳိင္းဆီဖုန္းဆက္ဖုိ႕ ျပင္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီလူဟာ သူ႕ခါးၾကားက ေသနတ္ကုိ ထုတ္ခ်ိန္ရင္း က်ေနာ့္လက္ထဲက ဖုန္းေရာ၊ ေက်ာ္ဝင္းေဌးဆီက ဖုန္းကုိပါ သိမ္းလုိက္ပါေတာ့တယ္။
တခုခုမွားေနၿပီဆုိတာ က်ေနာ္သိလုိက္ပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ကိုဝင္စစ္ဖူးတဲ့ ရဲမွန္သမွ် လက္ကုိင္ဖုန္းကုိ သိမ္းေလ့မရွိပါဘူး။ ျပသနာႀကံဳလုိ႕ က်ေနာ္ဖုန္းဆက္လုိက္ရင္ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ထုိင္းရဲတေယာက္မဟုတ္၊ တေယာက္ေရာက္လာၿပီး ညွိလုိက္ႏႈိင္းလုိက္ရင္ လက္ဖက္ရည္ဖုိး ဘီယာဖုိးနဲ႔တင္ ၿပီးသြားတာ ထံုးစံလုိျဖစ္ေနပါၿပီ။ တုိတုိေျပာရရင္ ဒီေမာင္ေတြဟာ စခန္းကိုေခၚဖုိ႕ စကားမဟေတာ့ဘဲ က်ေနာ္ဆီကေန ထုိင္းဘတ္သံုးသိန္း ထုတ္ေပးဖုိ႕ အၾကပ္ကိုင္ပါေတာ့တယ္။
က်ားသားမုိးႀကိဳး ဘတ္သံုးသိန္းတဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း စကားနည္းရန္စဲဆုိၿပီး ထုိင္းဘတ္တေသာင္းေပးမယ္၊ ျပန္ၾကပါေတာ့ဆုိေတာ့ ပြဲကပုိၾကမ္းသြားပါေလေရာ။
သံုးသိန္းမရရင္ ႏွစ္သိန္းေပးရမတဲ့။ ဒါတင္မကဘူး။ က်ေနာ့္လက္ကုိင္အိတ္ထဲက ဘဏ္စာအုပ္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ဘဏ္စာရင္းလက္က်န္ ေျခာက္ေသာင္းခုႏွစ္ေထာင္ေတြ႕ေတာ့ ေနာက္ထပ္ဘယ္ဘဏ္မွာ စာရင္း ဖြင့္ထားေသးသလဲ လုပ္ျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္တအိမ္လံုး အိပ္ခန္းပါမက်န္ ေမႊေႏွာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ဘာမေျပာညာမေျပာ တပည့္ေက်ာ္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးကို သံုးေလးခ်က္ ေဆာင့္ကန္ပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္က မလုပ္နဲ႕ဆုိၿပီး ဝင္တားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေသနတ္ကိုင္ထားတဲ့ တေယာက္ဟာ က်န္တဲ ့လက္တဖက္နဲ႕ က်ေနာ့္ နားရင္းကို လွမ္း႐ိုက္လုိက္ျပန္ပါတယ္။ သူ႐ိုက္တဲ့ အရွိန္က သိပ္မျပင္းေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေထာင္းကနဲ ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ အင္အားခ်ိန္ခြင္ညွာကုိ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတုိ႕က ေသနတ္တလက္၊ လူသံုးေယာက္၊ က်ေနာ္တုိ႔က မိန္းမသား တေယာက္နဲ႔ အေၾကာက္လြန္ေနတဲ့ တပည့္ေက်ာ္။ က်ေနာ္ အဆံုးအျဖတ္မွားရင္ ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္တာမုိ႕ စိတ္ကုိေလ်ာ့လိုက္ရပါတယ္။
ေငြထုတ္စက္ဟာ က်ေနာ့္အိမ္နဲ႔ တကီလုိေတာင္မေဝးတဲ့ ဆဲဗင္းအလဲဗင္းဆုိင္မွာ ရွိေနတာမုိ႕ ႏွစ္မိနစ္ဝန္းက်င္ ေလာက္နဲ႔ ေရာက္သြားၿပီး စိတ္ထဲမွာ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ပဲ ထုတ္ေပးလုိက္ရပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္ေငြထုတ္ၿပီး ကားေပၚျပန္ထုိင္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘတ္ေျခာက္ေသာင္းကုိ ကားေမာင္းတဲ့သူလက္ထဲကို ထည့္ေပးလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဟာ သူတုိ႕ကားအတြင္းပုိင္းကုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္လုိက္ၾကည့္ၿပီး မွတ္ထားလုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ကားေပၚကအဆင္းမွာလည္း ဟြန္ဒါစီဗစ္အမ်ဳိးအစား ကားနံပါတ္ ေက်ာက်ာန္း၊ေခ်ာ္ခ်င္္ ၆၅၂၂ (ခရုန္ထစ္)ကုိ အလြတ္က်က္ထား လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ပတ္စပုိ႕ေတြေကာ၊ ဖုန္းေတြပါ ျပန္ေပးၿပီး သူတုိ႔ထြက္သြားလုိ႔ နာရီဝက္အၾကာမွာေတာ့ က်ေနာ္ဖုန္းဆက္ ေခၚတာေၾကာင့္ ဖိခ်ဳိင္းေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ မင္းကုိ ငါလစဥ္ တာဝန္ေက်ပါလ်က္နဲ႔ ဒီလုိအလုပ္ခံရတာ သိပ္အ႐ုပ္ဆုိးလြန္းတယ္လုိ႕ အျပစ္တင္ရင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ရွင္းျပေတာ့ သူက ခပ္ေတြေတြစဥ္းစား လုိက္ရင္း .. ဒါဟာ ရဲအတုေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္တဲ့ဗ်ာ။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္က ဒါဆုိ သူတုိ႔ ကားနံပါတ္ကုိ ငါမွတ္မိတယ္။ မင္းလုိက္ရွာရင္ လြယ္လြယ္ေလးလုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူကခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႕ ထြက္သြားၿပီး တရားခံေတြကို ေတာနင္းပါေတာ့တယ္။
အမွန္ေျပာရရင္ ဘတ္ေျခာက္ေသာင္းဟာ က်ေနာ့္အတြက္ သိပ္မႈစရာပမာဏေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သိကၡာကုိ ထိပါးတယ္ ဆုိတဲ့ အသိရယ္၊ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ လံုၿခံဳမႈမရွိေတာ့ဘူးလား ဆုိတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ အခံရခက္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဖူးခက္ရဲေတြထဲမွာ က်ေနာ့္ကိုမသိတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္ရွား လွပါတယ္။
က်ေနာ့္အိမ္ကုိ ဖူးခက္ဒုတိယျမဳိ႕ေတာ္ဝန္ကုိယ္တုိင္ ဝင္ထြက္သြားလာဖူးၿပီး စကၤာပူသြားလည္ခ်င္တယ္ဆုိလို႕ သူေရာ သူ႔႐ုံးအဖြဲ႕ကုိပါ က်ေနာ့္စားရိတ္နဲ႔ ပုိ႔ခဲ့ဖူးတဲ့အထိ က်ေနာ့္ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး အဝန္းအဝိုင္း က်ယ္ဝန္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥကိုၾကည့္ရင္ က်ေနာ့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးဟာ အရာမထင္သလိုပါပဲကလားဗ်ာ။
ေနာက္တေန႔ မနက္အထိ ဖိခ်ဳိင္းဆီက ဘာမွျပန္ၾကားခ်က္ မရခဲ့ပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မနက္႐ွစ္နာရီေလာက္မွာ ကုိယ္တုိင္ကားေမာင္းၿပီး ဝေထ့ဖ္အရပ္မွာရွိတ့ဲ က်ေနာ့္ဆိုင္ရွိရာကုိ အလာ၊ အိမ္နဲ႕မလွမ္းမကမ္းအေရာက္ ေနာက္ခန္းမွာထုိင္ေနတဲ့ ဇနီးသည္က ရုတ္တရက္ ဟုိကားက မေန႕ကရွင္ေျပာတဲ့ ကားနံပါတ္ပါလား ဆုိၿပီး ထေအာ္တာေၾကာင့္ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့၊ မီးပြိဳင့္နဲ႕ မလွမ္းမကမ္း ဆုိင္တခုေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ အဲဒီကားကုိ ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ဒါနဲ႕ ဖိခ်ဳိင္းကို .. မေန႕က ကား၊ အခု ငါေတြ႕ေနၿပီ၊ မင္းလာခဲ့ပါဆုိၿပီး ဖုန္းဆက္လုိက္ေတာ့ ဆယ္မိနစ္အတြင္းမွာ ဖိခ်ဳိင္းဟာ ယာဥ္ထိန္းအရာရွိနဲ႕ေပါက္ခ်လာၿပီး သူ႔ေနာက္မွာ ရဲကားတစီးပါ၊ ပါလာပါေတာ့တယ္။
သူက ကားကုိ အနီးကပ္ေသခ်ာၾကည့္ခိုင္းၿပီး ခင္ဗ်ားမွတ္မိတာ ဒီကားေသခ်ာရဲ႕လား ဆုိလုိ႕ ကားရဲ႕ေခါင္းခန္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚမွာ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္ေနတဲ့ အ႐ုပ္အဝါေလးဟာ မေန႔ကလုိပဲ က်ေနာ့္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ေနေလရဲ႕။
တဆက္တည္းဆုိသလုိ က်ေနာ္ေငြလုိက္ထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ အမ္မခန္ဆဲဗင္းအလဲဗင္းက စီစီတီဗီကုိ ရဲ ေျခာက္ေယာက္ေလာက္နဲ႔ သြားစစ္ၾကည့္ေတာ့လည္း က်ေနာ္နဲ႔ ဇာတ္လိုက္တေယာက္ဟာ အဲဒီေန႔မနက္ ကိုးနာရီေလးဆယ့္ႏွစ္မိနစ္၊ ေငြထုတ္စက္ေရွ႕မွာ အလုပ္႐ႈပ္ေနပံုေတြကုိ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ၾကရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ေျပာျပတဲ့ နံပတ္နဲ႔ကားဟာလည္း စီစီတီဗီမွာ အထင္းသားႀကီး ပါလာေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ဒီေတာ့ ဖိခ်ဳိင္းေကာ ရဲအဖြဲ႕ပါ က်ေနာ့္ ထြက္ခ်က္ကုိ ယံုၾကည္သြားၾကၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ကားကို ရွာေဖြပုံစံနဲ႕ သိမ္းပါေတာ့တယ္။ အတိုခ်ဳပ္ရရင္ အဲဒီည ဆယ္နာရီမွာ က်ေနာ္ရဲစခန္းကို လုိက္သြားၿပီး အမႈဖြင့္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာလည္း အမႈဖြင့္တဲ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ ထုိင္းရဲအရာရွိေလးဟာ က်ေနာ္ဗမာလူမ်ဳိးဆုိတာ သိသြားေတာ့ မ်က္ႏွာထား နည္းနည္းေျပာင္းသြားတာကို သတိထားလုိက္မိပါတယ္။
စခန္းက အျပန္ကားေပၚမွာ က်ေနာ့္တပည့္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးေျပာတဲ့ စကားတခြန္းေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းဟာ ပုိ႐ႈပ္လာျပန္ပါတယ္။ သူ႔စကားအရ အဲဒီကားသိမ္းခဲ့တဲ့ အိမ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ေက်ာ္ေလာက္က အလုပ္ထြက္သြားတ့ဲ က်ေနာ့္ဒ႐ိုင္ဘာ ဘလက္ဆုိတဲ့ငနဲ အၿမဲဝင္ထြက္ေနတဲ့ အိမ္ဆုိပဲ။
ေရာ...။ ဒါဆုိ ဒီကိစၥဟာ က်ေနာ့္ဒ႐ိုင္ဘာေဟာင္းဘလက္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနႏိုင္တာေပါ့။ ဘလက္ဟာ အသက္ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိတ့ဲ ထုိင္းလူမ်ဳိးပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ငါးလေလာက္က အလုပ္အကုိင္မရွိတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဆုိင္နားက ဖိဝမ္ဆိုတဲ့ ကြတ္တီယုိဆုိင္က ထုိင္းအမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦး အဆက္အသြယ္နဲ႕ အလုပ္ခန္႔ထား ခဲ့တာပါ။
အလုပ္ခန္႔စဥ္တုန္းကေတာ့ ဘလက္ဟာ သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ေဆးလိပ္ကုိ တခါဝယ္ႏွစ္လိပ္ႏႈန္းသာ ဝယ္ေသာက္ႏုိင္ခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ့္ကားကုိေမာင္းၿပီး ႏွစ္လေလာက္အၾကာမွာ ဗူးလုိက္ဝယ္ေသာက္တဲ့ အဆင့္ေရာက္လာၿပီး ေလသံပါ မာလာပါေတာ့တယ္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဘလက္ဟာ က်ေနာ့္ကားကုိ အသံုးျပဳၿပီး ဘိန္းစာရြက္(ဘုိင္ကေထာင္) ေရာင္းေနတာေၾကာင့္လုိ႔ ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္သိလာရပါေတာ့ တယ္။
ဘုိင္ကေထာင္ေခၚတဲ့ ဘိန္းစာရြက္ဟာ ထုိင္းႏိုင္ငံေတာင္ပုိင္းမွာ အေလ့က်ေပါက္ၿပီး မဟာျမန္မာေတြရဲ႕ တီထြင္ဖန္တီးခ်က္နဲ႕ ေခ်ာင္းဆုိးေပ်ာက္ေဆး၊ ေကာ္ဖီမစ္ေတြနဲ႔ ေရာက်ဳိလုိက္ရင္ အာစီယံေခၚ၊ မူးယစ္ေဆးတမ်ဳိးျဖစ္လာတဲ့ အရြက္ပါပဲ။ ဘလက္ဆီကေန တခဲနက္ဝယ္ယူအားေပးၾကတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြကလည္း မဟာျမန္မာေတြပဲေပါ့ဗ်ာ ။
အဲဒီကိစၥကုိ မလုပ္ဖုိ႕ အႀကိမ္ႀကိမ္တားျမစ္ေပမဲ့ ဝင္ေငြသိပ္ေကာင္းေနတာေၾကာင့္ ဘလက္ဟာ အလုပ္ကထြက္တဲ့လမ္းကို ေရြးခ်ယ္သြားခဲ့ၿပီး တပတ္အၾကာမွာ က်ေနာ္ဒီျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရတာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒီအမူအက်င့္ဟာ ထုိင္းလူမ်ဳိး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အ႐ိုးစြဲေနတဲ့အက်င့္ပါ။ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသား အလုပ္ရွင္ေတြအေပၚမွာ ထုိင္းေတြလုပ္ေလ့လုပ္ထ ရွိတဲ့ စ႐ိုက္ပါ။
က်ေနာ္ဟာ ေန႕စဥ္ဆုိသလုိ ရဲေတြလာျပတဲ့ မသကၤာသူေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြ၊ ေခၚျပတဲ့လူေတြကို ဟုတ္မဟုတ္ လုိက္ၾကည့္ေနရပါတယ္။ ဒီေန႔အထိဆုိ ျပႆနာျဖစ္ခဲ့တာ ေလးရက္ေျမာက္ခဲ့ေပမဲ့ တရားခံေတြကုိ မမိႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဖိခ်ဳိင္းမ်က္ႏွာေၾကာင့္လား၊ ေဆာင္ရြက္ေနက် တာဝန္ေပပဲလား မဆုိႏုိင္ေပမဲ့ ထုိင္းရဲေတြဟာ က်ေနာ့္အမႈကုိ ေန႔ေရာညပါ အပူတျပင္း လုိက္လံစံုစမ္းေနတာေတာ့ ေသခ်ာလွပါတယ္။ ဒီအတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးစကား ဆုိရပါမယ္။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တျဖည္းျဖည္း ပူပင္စိတ္ ဝင္လာပါေတာ့တယ္။ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ ကမၻာေက်ာ္ ခရီးသြားၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္သလုိ ရာဇဝတ္မႈ အလြန္ထူေျပာတဲ့ ေနရာေဒသပါ။ ထုိင္းလူမ်ဳိး လူေမွာင္ခုိသြင္းတဲ့ ဂုိဏ္းအခ်င္းခ်င္း မသင့္ျမတ္ရာကေန ခ်မ္းမြန္ဆုိတဲ့ မြန္လူငယ္တေယာက္ရဲ႕ အိမ္ထဲဝင္ၿပီး ေသနတ္နဲ႕ ေလးငါးခ်က္ ဝင္ပစ္သြားတာ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိပါအံုးမယ္။ ထုိင္းရဲတခ်ဳိ႕ဆုိရင္လည္း ဗမာဆုိရင္ လမ္းမွာဖမ္းစစ္ရင္း ေရႊအေပါင္လက္မွတ္ေတြ႕ရင္ေတာင္ အတင္းသိမ္းၿပီး သြားေရြးယူလုိက္ၾကတဲ့အထိ လက္ရဲဇက္ရဲႏုိင္ပါတယ္။ ထုိင္းေတာင္ပုိင္းက ရာဘာၿခံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမန္မာျပည္ဖြား အလုပ္သမားေတြ လည္း မၾကာခဏဆုိသလုိ ဓားျမတုိက္ခံရ၊ မုဒိမ္းက်င့္ခံရ၊ အသတ္ခံရဆုိတဲ့ သတင္းေတြဟာ မၾကားခ်င္မွ အဆံုးမဟုတ္လား။
လူဆုိးေတြရဲ႕ရုပ္သြင္ကုိ ေသခ်ာေပါက္မွတ္မိေနတဲ့ က်ေနာ့္တို႕ဟာ ဘယ္မွာလာ အိပ္ေကာင္းျခင္း အိပ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ တရားခံမမိခင္စပ္ၾကား ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ကာကြယ္ႏိုင္ဖုိ႕သာ၊ ဗမာ့ေသြးနဲ႔ ရဲေဆးတင္၊ ဆံုးျဖတ္၊ ေန႔ေရာညပါ ၿခံတံခါးကိုေသာ့ခတ္၊ ညဆုိ တအိမ္လံုး ေသာ့ကုန္ေလွ်ာက္ခတ္ၿပီး ဓားတလက္ ေခါင္းအံုးအိပ္ေနရ ေတာ့တာပါပဲ ။
တပည့္ေက်ာ္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးကေတာ့ ဦးေလးရယ္၊ သူတို႔သာ ကိုယ့္အိမ္ထဲဝင္လာရဲလုိ႔ကေတာ့ ဘာမလဲစရာ ရွိသလဲ။ သူတသက္ ကိုယ္တသက္ေပါ့ဆုိၿပီး ဗမာ့ေသြးကုိ ေႂကြးေၾကာ္ေနေလရဲ႕။
ေအးဗ်ာ...။ က်ေနာ္လုိ တရားဝင္ပတ္စပုိ႔၊ ကုိယ္ပုိင္ကုမၸဏီအခိုင္အမာနဲ႔ ေနတဲ့သူေတာင္ ဒီလုိ ဒုကၡႀကံဳရတယ္ ဆုိေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံတနံတလ်ား၊ ေတာ္ရာအရပ္ေတြမွာ သန္းနဲ႔ခ်ီေရာက္ေနၾကရတဲ့ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား က်ေနာ္တုိ႔လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝကုိ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႕လူမ်ဳိးေတြအတြက္ ဒီလုိ က်ီးလန္႔စာစား၊ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ျခားျခား ဘဝမ်ဳိးကေန ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လြတ္ၾကမွာပါလိမ့္။ သားစဥ္ေျမးဆက္ ဒီဘဝမ်ဳိးနဲ႕ ဆက္ရွိေနၾကအံုးမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို ရွာၾကရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလြတ္ေျမာက္ ေရးမွာ ဓားတုိ႔ ေသနတ္တုိ႔ဆုိတာ ဆက္ပါေနရအံုးမယ္ ဆုိရင္လည္း မွတပါးအျခားမရွိလို႔သာ ထင္မိတာ ပါပဲ၊ ေဟာ....၊ ေျပာရင္းဆုိရင္း ထုိင္းတီဗီမွာ လစ္ဗ်ားက ေသနတ္သံေတြ ၾကားေနရၿပီေကာဗ်ာ ။
က်ေနာ္ဒီစာကုိေရးေနခ်ိန္ဟာ ညတနာရီထိုးၿပီးပါၿပီ။ တႏွစ္မွာသံုးလေလာက္တေခါက္တက်င္း က်ေနာ္ရွိရာ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္,ေရာက္လာတတ္တဲ့ ဇနီးသည္ဟာ က်ေနာ့္မနီးမေဝးမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာပါတယ္။ ေအာက္ထပ္က ကားဂုိေဒါင္မွာေတာ့ တပည့္ေက်ာ္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးလည္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အိမ္ရွိေနတဲ့ အမ္မခန္ဝန္းက်င္တခုလံုး ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနပါၿပီ။ တခါတခါမွာေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္း ကားလမ္းေပၚက ကားေတြျဖတ္ေမာင္းေနတဲ့ အသံေတြကို ၾကားေနရပါတယ္။
ဒီစာကုိေရးေနတဲ့ က်ေနာ္နဲ႔ လက္တကမ္းမွာ လက္ကုိင္အ႐ိုးနဲ႔ပါဆုိရင္ အရွည္တေပခဲြေလာက္ရွိတဲ့ ဂ်ပန္ကင္ ဒုိဓားတေခ်ာင္း ရွိေနေလရဲ႕။ တကယ္ဆုိ ဒီဓားဟာ က်ေနာ့္အသက္ အရြယ္နဲ႔ သိပ္ေတာ့ အပ္စပ္လွတဲ့ အရာေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး။
႐ႈပ္ေထြးမ်ားေျမာင္လွတဲ့ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့္စိတ္ရဲ႕ အတြင္းပိုင္းမွာ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘဝတခုကို ေမွ်ာ္လင့္တည္ေဆာက္ေနခဲ့တာ ရွစ္ႏွစ္ဝန္းက်င္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ခ်မ္းသာခဲ့ဖူးၿပီ။ ဆင္းရဲခဲ့ဖူးၿပီ။ ေနပူဆူးၾကမ္း ခေယာင္းလမ္းသာမက ဖဲေမြ႕ယာေရႊေကာ္ေဇာနဲ႔လည္း က်ေနာ္ေနခဲ့ဖူးၿပီမုိ႕ ေလာကဓံအတက္အက်ကုိ က်ေနာ္ အထုိက္အေလ်ာက္ သံေဝဂယူႏုိင္ခဲ့ၿပီ။
သုိ႔တေစ လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ ရန္သူဟာအသက္ကို အခ်ိန္မေရြး ရန္ရွာလာႏုိင္တာေၾကာင့္ ဓားေဆာင္ရတဲ့ ဘဝကိုေရာက္ရျပန္ၿပီ။ က်ေနာ္အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး။ ရန္သူဟာ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့အခ်ိန္ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ေနရာက ေပၚလာႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။ ဘယ္က ရန္သူလဲ? ဘာေၾကာင့္လဲ? ဆုိေတာ့ ဇာတ္လမ္းက ဒီလုိပါဗ်ာ။
………………………
က်ေနာ့္ဘဝ က်ေနာ့္အေၾကာင္းနဲ႕ ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာလုိ႔ထင္ရတဲ့ ထုိင္းႏိုင္ငံဖူးခက္ၿမိဳ႕ကို က်ေနာ္ ေရာက္ေနတာ ခုႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ဖူးခက္ကို ေရာက္ပံုကလည္း ဒီေနရာဒီအရပ္မွာ ဖူးခက္ဆုိတဲ့ၿမိဳ႕ ရွိေလရဲ႕ဆိုတဲ့ အသိတခုတည္းနဲ႔ အိတ္တလံုးဆြဲၿပီး၊ တကုိယ္ထီးတည္း ခရီးႏွင္ခဲ့တာပါပဲ။
က်ေနာ့္မွာပါလာတဲ့ ထုိင္းဘတ္တသန္းဝန္းက်င္ေလာက္နဲ႔ ဗမာေစ်းဆုိင္ေလးတဆုိင္ျဖစ္ေျမာက္ဖုိ႕ က်ားခုတ္က်ားခဲလံုးပန္းခဲ့တာေၾကာင့္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ အေျခက်ခဲ့ေရာ ဆုိပါစုိ႕။
ဆုိပါစုိ႔လုိ႔သာ ေျပာရတာ တကယ္ေတာ့ ေရေျမအသစ္မွာ အေျခခ်ရတဲ့ဘဝဟာ လြယ္လွတယ္ေတာ့ မဆုိႏိုင္ပါဘူး။
နယ္ခ်င္းဆက္ေနတဲ့ ဒီတုိင္းျပည္မွာ ဗမာျဖစ္ရတဲ့ ဒုကၡဟာ ဒီေလာက္ႀကီးလိမ့္မယ္လုိ႕ က်ေနာ္ ေတြးေတာင္ မေတြးမိတာ အမွန္ပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္က ထုိင္းလူမ်ဳိးအေတာ္မ်ားမ်ားရဲ ႔ အထင္ေသးတဲ့အၾကည့္၊ ထုိင္းရဲအေတာ္ မ်ားမ်ား ေပးတဲ့ ဒုကၡေတြကို ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားခဲ့ရတာေတြကို ေရးျပေနရင္ မုိးစင္စင္လင္းသြားႏုိင္တာမို႕ ဒီမွာတင္ရပ္ၿပီး လိုရင္းကိုပဲ ေျပာပါေတာ့မယ္။
………………………
က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းထူးဆန္းေနသလုိ ထင္လုိက္တာေၾကာင့္ ဘာကိစၥရွိလို႕လဲဆုိၿပီး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ပဲ ေမးလုိက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေတြက ပတ္စပို႔ ပတ္စပုိ႔ ဆုိၿပီး လုပ္ျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေက်ာ္ဝင္းေဌးရဲ႕ အလုပ္သမားကဒ္ရယ္၊ က်ေနာ္တုိ႕ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ႕ ပတ္စပုိ႔ေတြရယ္ ထုတ္ျပလုိက္ေတာ့ စာအုပ္ေတြကို ဖြင့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ သိမ္းလုိက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ တဆက္တည္း ဆုိသလုိ က်ေနာ့္ ပစၥည္းဂုိေဒါင္ကုိ ဖြင့္ၿပီး ေတာင္ရွာေျမာက္ရွာ လုပ္ျပန္ပါတယ္။
……………………………
ဒီအတြက္ က်ေနာ္မပူပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဖူးခက္မွာ တခုတည္းေသာ ဗမာဆုိင္ကို မိတ္ေဆြ ထုိင္းတေယာက္နာမည္ခံၿပီး အထင္ကရ လူသိရွင္ၾကားဖြင့္ထားတာပါ။ ဖူးခက္ၿမိဳ႕မရဲစခန္း (စံမေကာင္း စခန္း)က သတ္မွတ္တဲ့ လစဥ္ေၾကး ဘတ္သံုးေထာင္လည္း မွန္မွန္ေပးေနတာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ေရႊဧည့္သည္သံုးေယာက္ဟာ ဒီအခ်က္ကုိ သိေနၿပီးသားထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ့္ဂုိေဒါင္ အျပည့္နီးပါးရွိေနတဲ့ ဗမာစားေသာက္ကုန္ေတြ၊ ေဆးဝါးေတြကို သိပ္စိတ္ဝင္စားဟန္မျပဘဲ တစံုတခုကို သည္းသည္းမဲမဲ ရွာေနျပန္ ပါတယ္။
ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေတာင္လွန္ေျမာက္လွန္လုပ္ၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားက ေလးကီလုိေလာက္ေလးမဲ့ အထုပ္တထုပ္ကုိ ဆြဲထုတ္လာပါတယ္။ အဲဒီအထုပ္ကို က်ေနာ္ျမင္႐ုံနဲ႔ ဒါဟာ ကြမ္းစားေဆးအထုပ္ဆုိတာ က်ေနာ္သိလုိက္ေပမဲ့ ဒီအတြက္လည္း က်ေနာ္မပူျပန္ပါဘူး။ အခြန္မဲ့ ေဆးလိပ္ေဆးရြက္ႀကီးေတြကို ရွာေဖြဖမ္းဆီးတဲ့ အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္အင္စပက္တာ ဖိခ်ဳိင္းဟာ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြအရင္းႀကီး ျဖစ္တဲ့အျပင္ သူတုိ႔သတ္မွတ္တဲ့ လစဥ္ေၾကး ထုိင္းဘတ္ငါးေထာင္လည္း မပ်က္မကြက္ေပးေနက်မုိ႔ က်ေနာ္မပူတာပါ။
ဒီမွာတင္ အသက္ေလးဆယ္ဝန္းက်င္ အရပ္ျမင့္ျမင့္ကိုယ္ေတာ္က ဒီေဆးရြက္ႀကီးေတြဟာ ျပစ္ ဒဏ္သိပ္ႀကီးတယ္ဆုိတာ သိတယ္မဟုတ္လားဆုိၿပီး စခန္းကိုလုိက္ခဲ့ဖုိ႔ ေခၚပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္က လက္ထဲက တယ္လီဖုန္းနဲ႕ ဖိခ်ဳိင္းဆီဖုန္းဆက္ဖုိ႕ ျပင္လုိက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီလူဟာ သူ႕ခါးၾကားက ေသနတ္ကုိ ထုတ္ခ်ိန္ရင္း က်ေနာ့္လက္ထဲက ဖုန္းေရာ၊ ေက်ာ္ဝင္းေဌးဆီက ဖုန္းကုိပါ သိမ္းလုိက္ပါေတာ့တယ္။
တခုခုမွားေနၿပီဆုိတာ က်ေနာ္သိလုိက္ပါၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အိမ္ကိုဝင္စစ္ဖူးတဲ့ ရဲမွန္သမွ် လက္ကုိင္ဖုန္းကုိ သိမ္းေလ့မရွိပါဘူး။ ျပသနာႀကံဳလုိ႕ က်ေနာ္ဖုန္းဆက္လုိက္ရင္ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ထုိင္းရဲတေယာက္မဟုတ္၊ တေယာက္ေရာက္လာၿပီး ညွိလုိက္ႏႈိင္းလုိက္ရင္ လက္ဖက္ရည္ဖုိး ဘီယာဖုိးနဲ႔တင္ ၿပီးသြားတာ ထံုးစံလုိျဖစ္ေနပါၿပီ။ တုိတုိေျပာရရင္ ဒီေမာင္ေတြဟာ စခန္းကိုေခၚဖုိ႕ စကားမဟေတာ့ဘဲ က်ေနာ္ဆီကေန ထုိင္းဘတ္သံုးသိန္း ထုတ္ေပးဖုိ႕ အၾကပ္ကိုင္ပါေတာ့တယ္။
က်ားသားမုိးႀကိဳး ဘတ္သံုးသိန္းတဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း စကားနည္းရန္စဲဆုိၿပီး ထုိင္းဘတ္တေသာင္းေပးမယ္၊ ျပန္ၾကပါေတာ့ဆုိေတာ့ ပြဲကပုိၾကမ္းသြားပါေလေရာ။
သံုးသိန္းမရရင္ ႏွစ္သိန္းေပးရမတဲ့။ ဒါတင္မကဘူး။ က်ေနာ့္လက္ကုိင္အိတ္ထဲက ဘဏ္စာအုပ္ကုိ ဖြင့္ၾကည့္ၿပီး ဘဏ္စာရင္းလက္က်န္ ေျခာက္ေသာင္းခုႏွစ္ေထာင္ေတြ႕ေတာ့ ေနာက္ထပ္ဘယ္ဘဏ္မွာ စာရင္း ဖြင့္ထားေသးသလဲ လုပ္ျပန္ပါတယ္။ က်ေနာ့္တအိမ္လံုး အိပ္ခန္းပါမက်န္ ေမႊေႏွာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ဘာမေျပာညာမေျပာ တပည့္ေက်ာ္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးကို သံုးေလးခ်က္ ေဆာင့္ကန္ပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္က မလုပ္နဲ႕ဆုိၿပီး ဝင္တားတဲ့အခါမွာေတာ့ ေသနတ္ကိုင္ထားတဲ့ တေယာက္ဟာ က်န္တဲ ့လက္တဖက္နဲ႕ က်ေနာ့္ နားရင္းကို လွမ္း႐ိုက္လုိက္ျပန္ပါတယ္။ သူ႐ိုက္တဲ့ အရွိန္က သိပ္မျပင္းေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ေထာင္းကနဲ ျဖစ္သြားခဲ့ပါၿပီ။ အင္အားခ်ိန္ခြင္ညွာကုိ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတုိ႕က ေသနတ္တလက္၊ လူသံုးေယာက္၊ က်ေနာ္တုိ႔က မိန္းမသား တေယာက္နဲ႔ အေၾကာက္လြန္ေနတဲ့ တပည့္ေက်ာ္။ က်ေနာ္ အဆံုးအျဖတ္မွားရင္ ဒုကၡေရာက္သြားႏိုင္တာမုိ႕ စိတ္ကုိေလ်ာ့လိုက္ရပါတယ္။
………………………
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေလးဆယ္ဝန္းက်င္ႏွစ္ေယာက္အနက္ တေယာက္က ေသနတ္နဲ႔ က်ေနာ့္ကိုခ်ိန္ရင္း က်န္တေယာက္က ကားေမာင္းၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္မလွမ္းမကမ္းက ေငြထုတ္စက္ရွိရာကုိ ေခၚသြားၾက ပါေတာ့တယ္။ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ အဖုိးႀကီးကေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္မွာ က်ေနာ့္အဖြဲ႕သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့ၾကေရာဆုိပါေတာ့။ေငြထုတ္စက္ဟာ က်ေနာ့္အိမ္နဲ႔ တကီလုိေတာင္မေဝးတဲ့ ဆဲဗင္းအလဲဗင္းဆုိင္မွာ ရွိေနတာမုိ႕ ႏွစ္မိနစ္ဝန္းက်င္ ေလာက္နဲ႔ ေရာက္သြားၿပီး စိတ္ထဲမွာ စပ္ဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ပဲ ထုတ္ေပးလုိက္ရပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္ေငြထုတ္ၿပီး ကားေပၚျပန္ထုိင္လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘတ္ေျခာက္ေသာင္းကုိ ကားေမာင္းတဲ့သူလက္ထဲကို ထည့္ေပးလုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ဟာ သူတုိ႕ကားအတြင္းပုိင္းကုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္လုိက္ၾကည့္ၿပီး မွတ္ထားလုိက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ကားေပၚကအဆင္းမွာလည္း ဟြန္ဒါစီဗစ္အမ်ဳိးအစား ကားနံပါတ္ ေက်ာက်ာန္း၊ေခ်ာ္ခ်င္္ ၆၅၂၂ (ခရုန္ထစ္)ကုိ အလြတ္က်က္ထား လိုက္ပါေတာ့တယ္။
…………………………
ပတ္စပုိ႕ေတြေကာ၊ ဖုန္းေတြပါ ျပန္ေပးၿပီး သူတုိ႔ထြက္သြားလုိ႔ နာရီဝက္အၾကာမွာေတာ့ က်ေနာ္ဖုန္းဆက္ ေခၚတာေၾကာင့္ ဖိခ်ဳိင္းေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ မင္းကုိ ငါလစဥ္ တာဝန္ေက်ပါလ်က္နဲ႔ ဒီလုိအလုပ္ခံရတာ သိပ္အ႐ုပ္ဆုိးလြန္းတယ္လုိ႕ အျပစ္တင္ရင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ရွင္းျပေတာ့ သူက ခပ္ေတြေတြစဥ္းစား လုိက္ရင္း .. ဒါဟာ ရဲအတုေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္တဲ့ဗ်ာ။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္က ဒါဆုိ သူတုိ႔ ကားနံပါတ္ကုိ ငါမွတ္မိတယ္။ မင္းလုိက္ရွာရင္ လြယ္လြယ္ေလးလုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူကခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႕ ထြက္သြားၿပီး တရားခံေတြကို ေတာနင္းပါေတာ့တယ္။
အမွန္ေျပာရရင္ ဘတ္ေျခာက္ေသာင္းဟာ က်ေနာ့္အတြက္ သိပ္မႈစရာပမာဏေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သိကၡာကုိ ထိပါးတယ္ ဆုိတဲ့ အသိရယ္၊ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ လံုၿခံဳမႈမရွိေတာ့ဘူးလား ဆုိတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ အခံရခက္တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဖူးခက္ရဲေတြထဲမွာ က်ေနာ့္ကိုမသိတဲ့သူ ေတာ္ေတာ္ရွား လွပါတယ္။
က်ေနာ့္အိမ္ကုိ ဖူးခက္ဒုတိယျမဳိ႕ေတာ္ဝန္ကုိယ္တုိင္ ဝင္ထြက္သြားလာဖူးၿပီး စကၤာပူသြားလည္ခ်င္တယ္ဆုိလို႕ သူေရာ သူ႔႐ုံးအဖြဲ႕ကုိပါ က်ေနာ့္စားရိတ္နဲ႔ ပုိ႔ခဲ့ဖူးတဲ့အထိ က်ေနာ့္ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရး အဝန္းအဝိုင္း က်ယ္ဝန္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥကိုၾကည့္ရင္ က်ေနာ့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးဟာ အရာမထင္သလိုပါပဲကလားဗ်ာ။
…………………………
ေနာက္တေန႔ မနက္အထိ ဖိခ်ဳိင္းဆီက ဘာမွျပန္ၾကားခ်က္ မရခဲ့ပါဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မနက္႐ွစ္နာရီေလာက္မွာ ကုိယ္တုိင္ကားေမာင္းၿပီး ဝေထ့ဖ္အရပ္မွာရွိတ့ဲ က်ေနာ့္ဆိုင္ရွိရာကုိ အလာ၊ အိမ္နဲ႕မလွမ္းမကမ္းအေရာက္ ေနာက္ခန္းမွာထုိင္ေနတဲ့ ဇနီးသည္က ရုတ္တရက္ ဟုိကားက မေန႕ကရွင္ေျပာတဲ့ ကားနံပါတ္ပါလား ဆုိၿပီး ထေအာ္တာေၾကာင့္ ေသခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့၊ မီးပြိဳင့္နဲ႕ မလွမ္းမကမ္း ဆုိင္တခုေရွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ အဲဒီကားကုိ ေတြ႔လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ဒါနဲ႕ ဖိခ်ဳိင္းကို .. မေန႕က ကား၊ အခု ငါေတြ႕ေနၿပီ၊ မင္းလာခဲ့ပါဆုိၿပီး ဖုန္းဆက္လုိက္ေတာ့ ဆယ္မိနစ္အတြင္းမွာ ဖိခ်ဳိင္းဟာ ယာဥ္ထိန္းအရာရွိနဲ႕ေပါက္ခ်လာၿပီး သူ႔ေနာက္မွာ ရဲကားတစီးပါ၊ ပါလာပါေတာ့တယ္။
သူက ကားကုိ အနီးကပ္ေသခ်ာၾကည့္ခိုင္းၿပီး ခင္ဗ်ားမွတ္မိတာ ဒီကားေသခ်ာရဲ႕လား ဆုိလုိ႕ ကားရဲ႕ေခါင္းခန္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒက္ရွ္ဘုတ္ေပၚမွာ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္လုပ္ေနတဲ့ အ႐ုပ္အဝါေလးဟာ မေန႔ကလုိပဲ က်ေနာ့္ကုိ ႏႈတ္ဆက္ေနေလရဲ႕။
…………………………
တဆက္တည္းဆုိသလုိ က်ေနာ္ေငြလုိက္ထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ အမ္မခန္ဆဲဗင္းအလဲဗင္းက စီစီတီဗီကုိ ရဲ ေျခာက္ေယာက္ေလာက္နဲ႔ သြားစစ္ၾကည့္ေတာ့လည္း က်ေနာ္နဲ႔ ဇာတ္လိုက္တေယာက္ဟာ အဲဒီေန႔မနက္ ကိုးနာရီေလးဆယ့္ႏွစ္မိနစ္၊ ေငြထုတ္စက္ေရွ႕မွာ အလုပ္႐ႈပ္ေနပံုေတြကုိ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ၾကရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ေျပာျပတဲ့ နံပတ္နဲ႔ကားဟာလည္း စီစီတီဗီမွာ အထင္းသားႀကီး ပါလာေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ဒီေတာ့ ဖိခ်ဳိင္းေကာ ရဲအဖြဲ႕ပါ က်ေနာ့္ ထြက္ခ်က္ကုိ ယံုၾကည္သြားၾကၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆုိသလုိ ကားကို ရွာေဖြပုံစံနဲ႕ သိမ္းပါေတာ့တယ္။ အတိုခ်ဳပ္ရရင္ အဲဒီည ဆယ္နာရီမွာ က်ေနာ္ရဲစခန္းကို လုိက္သြားၿပီး အမႈဖြင့္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာလည္း အမႈဖြင့္တဲ့ အသက္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ ထုိင္းရဲအရာရွိေလးဟာ က်ေနာ္ဗမာလူမ်ဳိးဆုိတာ သိသြားေတာ့ မ်က္ႏွာထား နည္းနည္းေျပာင္းသြားတာကို သတိထားလုိက္မိပါတယ္။
စခန္းက အျပန္ကားေပၚမွာ က်ေနာ့္တပည့္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးေျပာတဲ့ စကားတခြန္းေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းဟာ ပုိ႐ႈပ္လာျပန္ပါတယ္။ သူ႔စကားအရ အဲဒီကားသိမ္းခဲ့တဲ့ အိမ္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ တပတ္ေက်ာ္ေလာက္က အလုပ္ထြက္သြားတ့ဲ က်ေနာ့္ဒ႐ိုင္ဘာ ဘလက္ဆုိတဲ့ငနဲ အၿမဲဝင္ထြက္ေနတဲ့ အိမ္ဆုိပဲ။
ေရာ...။ ဒါဆုိ ဒီကိစၥဟာ က်ေနာ့္ဒ႐ိုင္ဘာေဟာင္းဘလက္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနႏိုင္တာေပါ့။ ဘလက္ဟာ အသက္ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ရွိတ့ဲ ထုိင္းလူမ်ဳိးပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ငါးလေလာက္က အလုပ္အကုိင္မရွိတာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ဆုိင္နားက ဖိဝမ္ဆိုတဲ့ ကြတ္တီယုိဆုိင္က ထုိင္းအမ်ဳိးသမီးႀကီးတဦး အဆက္အသြယ္နဲ႕ အလုပ္ခန္႔ထား ခဲ့တာပါ။
အလုပ္ခန္႔စဥ္တုန္းကေတာ့ ဘလက္ဟာ သူသိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ေဆးလိပ္ကုိ တခါဝယ္ႏွစ္လိပ္ႏႈန္းသာ ဝယ္ေသာက္ႏုိင္ခဲ့ေပမဲ့ က်ေနာ့္ကားကုိေမာင္းၿပီး ႏွစ္လေလာက္အၾကာမွာ ဗူးလုိက္ဝယ္ေသာက္တဲ့ အဆင့္ေရာက္လာၿပီး ေလသံပါ မာလာပါေတာ့တယ္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဘလက္ဟာ က်ေနာ့္ကားကုိ အသံုးျပဳၿပီး ဘိန္းစာရြက္(ဘုိင္ကေထာင္) ေရာင္းေနတာေၾကာင့္လုိ႔ ေနာက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္သိလာရပါေတာ့ တယ္။
ဘုိင္ကေထာင္ေခၚတဲ့ ဘိန္းစာရြက္ဟာ ထုိင္းႏိုင္ငံေတာင္ပုိင္းမွာ အေလ့က်ေပါက္ၿပီး မဟာျမန္မာေတြရဲ႕ တီထြင္ဖန္တီးခ်က္နဲ႕ ေခ်ာင္းဆုိးေပ်ာက္ေဆး၊ ေကာ္ဖီမစ္ေတြနဲ႔ ေရာက်ဳိလုိက္ရင္ အာစီယံေခၚ၊ မူးယစ္ေဆးတမ်ဳိးျဖစ္လာတဲ့ အရြက္ပါပဲ။ ဘလက္ဆီကေန တခဲနက္ဝယ္ယူအားေပးၾကတဲ့ ေဖာက္သည္ေတြကလည္း မဟာျမန္မာေတြပဲေပါ့ဗ်ာ ။
…………………………
အဲဒီကိစၥကုိ မလုပ္ဖုိ႕ အႀကိမ္ႀကိမ္တားျမစ္ေပမဲ့ ဝင္ေငြသိပ္ေကာင္းေနတာေၾကာင့္ ဘလက္ဟာ အလုပ္ကထြက္တဲ့လမ္းကို ေရြးခ်ယ္သြားခဲ့ၿပီး တပတ္အၾကာမွာ က်ေနာ္ဒီျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရတာပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဒီအမူအက်င့္ဟာ ထုိင္းလူမ်ဳိး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အ႐ိုးစြဲေနတဲ့အက်င့္ပါ။ အထူးသျဖင့္ ႏုိင္ငံျခားသား အလုပ္ရွင္ေတြအေပၚမွာ ထုိင္းေတြလုပ္ေလ့လုပ္ထ ရွိတဲ့ စ႐ိုက္ပါ။
က်ေနာ္ဟာ ေန႕စဥ္ဆုိသလုိ ရဲေတြလာျပတဲ့ မသကၤာသူေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြ၊ ေခၚျပတဲ့လူေတြကို ဟုတ္မဟုတ္ လုိက္ၾကည့္ေနရပါတယ္။ ဒီေန႔အထိဆုိ ျပႆနာျဖစ္ခဲ့တာ ေလးရက္ေျမာက္ခဲ့ေပမဲ့ တရားခံေတြကုိ မမိႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဖိခ်ဳိင္းမ်က္ႏွာေၾကာင့္လား၊ ေဆာင္ရြက္ေနက် တာဝန္ေပပဲလား မဆုိႏုိင္ေပမဲ့ ထုိင္းရဲေတြဟာ က်ေနာ့္အမႈကုိ ေန႔ေရာညပါ အပူတျပင္း လုိက္လံစံုစမ္းေနတာေတာ့ ေသခ်ာလွပါတယ္။ ဒီအတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးစကား ဆုိရပါမယ္။
ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ တျဖည္းျဖည္း ပူပင္စိတ္ ဝင္လာပါေတာ့တယ္။ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာ ကမၻာေက်ာ္ ခရီးသြားၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္သလုိ ရာဇဝတ္မႈ အလြန္ထူေျပာတဲ့ ေနရာေဒသပါ။ ထုိင္းလူမ်ဳိး လူေမွာင္ခုိသြင္းတဲ့ ဂုိဏ္းအခ်င္းခ်င္း မသင့္ျမတ္ရာကေန ခ်မ္းမြန္ဆုိတဲ့ မြန္လူငယ္တေယာက္ရဲ႕ အိမ္ထဲဝင္ၿပီး ေသနတ္နဲ႕ ေလးငါးခ်က္ ဝင္ပစ္သြားတာ တႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိပါအံုးမယ္။ ထုိင္းရဲတခ်ဳိ႕ဆုိရင္လည္း ဗမာဆုိရင္ လမ္းမွာဖမ္းစစ္ရင္း ေရႊအေပါင္လက္မွတ္ေတြ႕ရင္ေတာင္ အတင္းသိမ္းၿပီး သြားေရြးယူလုိက္ၾကတဲ့အထိ လက္ရဲဇက္ရဲႏုိင္ပါတယ္။ ထုိင္းေတာင္ပုိင္းက ရာဘာၿခံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမန္မာျပည္ဖြား အလုပ္သမားေတြ လည္း မၾကာခဏဆုိသလုိ ဓားျမတုိက္ခံရ၊ မုဒိမ္းက်င့္ခံရ၊ အသတ္ခံရဆုိတဲ့ သတင္းေတြဟာ မၾကားခ်င္မွ အဆံုးမဟုတ္လား။
လူဆုိးေတြရဲ႕ရုပ္သြင္ကုိ ေသခ်ာေပါက္မွတ္မိေနတဲ့ က်ေနာ့္တို႕ဟာ ဘယ္မွာလာ အိပ္ေကာင္းျခင္း အိပ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
……………………
နယ္ေျမထုိင္းရဲေတြကေတာ့ က်ေနာ့္အိမ္ဝန္းက်င္ကုိ ပတ္တေယာင္ခ်ထားေပးၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေပးမယ္ ဆုိပါတယ္။ အိမ္မွာလည္း စီစီတီဗီကင္မရာတပ္ထားပါလုိ႔ ညြန္ၾကားေလရဲ႕။ က်ေနာ့္အိမ္ဟာ ဖူးခက္ၿမိဳ႕ အမ္မခန္အရပ္က ဆိတ္ၿငိမ္ရပ္ကြက္မွာ ရွိေနတာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕နဲ႔နည္းနည္းလွမ္းပါတယ္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ေတြ က အိမ္ေတြကလည္း လူဝင္လူထြက္ အင္မတန္နည္းတာၾကာင့္ အေရးအေၾကာင္းဆုိ အကူအညီလြယ္လြယ္ရဖုိ႕ လမ္းမျမင္လွပါဘူး။ေနာက္ဆံုးေတာ့ တရားခံမမိခင္စပ္ၾကား ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ကာကြယ္ႏိုင္ဖုိ႕သာ၊ ဗမာ့ေသြးနဲ႔ ရဲေဆးတင္၊ ဆံုးျဖတ္၊ ေန႔ေရာညပါ ၿခံတံခါးကိုေသာ့ခတ္၊ ညဆုိ တအိမ္လံုး ေသာ့ကုန္ေလွ်ာက္ခတ္ၿပီး ဓားတလက္ ေခါင္းအံုးအိပ္ေနရ ေတာ့တာပါပဲ ။
တပည့္ေက်ာ္ ေက်ာ္ဝင္းေဌးကေတာ့ ဦးေလးရယ္၊ သူတို႔သာ ကိုယ့္အိမ္ထဲဝင္လာရဲလုိ႔ကေတာ့ ဘာမလဲစရာ ရွိသလဲ။ သူတသက္ ကိုယ္တသက္ေပါ့ဆုိၿပီး ဗမာ့ေသြးကုိ ေႂကြးေၾကာ္ေနေလရဲ႕။
………………………
ေအးဗ်ာ...။ က်ေနာ္လုိ တရားဝင္ပတ္စပုိ႔၊ ကုိယ္ပုိင္ကုမၸဏီအခိုင္အမာနဲ႔ ေနတဲ့သူေတာင္ ဒီလုိ ဒုကၡႀကံဳရတယ္ ဆုိေတာ့ ထုိင္းႏုိင္ငံတနံတလ်ား၊ ေတာ္ရာအရပ္ေတြမွာ သန္းနဲ႔ခ်ီေရာက္ေနၾကရတဲ့ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား က်ေနာ္တုိ႔လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝကုိ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႕လူမ်ဳိးေတြအတြက္ ဒီလုိ က်ီးလန္႔စာစား၊ ေခ်ာက္ေခ်ာက္ျခားျခား ဘဝမ်ဳိးကေန ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လြတ္ၾကမွာပါလိမ့္။ သားစဥ္ေျမးဆက္ ဒီဘဝမ်ဳိးနဲ႕ ဆက္ရွိေနၾကအံုးမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို ရွာၾကရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလြတ္ေျမာက္ ေရးမွာ ဓားတုိ႔ ေသနတ္တုိ႔ဆုိတာ ဆက္ပါေနရအံုးမယ္ ဆုိရင္လည္း မွတပါးအျခားမရွိလို႔သာ ထင္မိတာ ပါပဲ၊ ေဟာ....၊ ေျပာရင္းဆုိရင္း ထုိင္းတီဗီမွာ လစ္ဗ်ားက ေသနတ္သံေတြ ၾကားေနရၿပီေကာဗ်ာ ။
……………………
မင္းဒင္ေရးသည္။
No comments:
Post a Comment