၁၈၂၆ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ ရႏၱပုိ စာခ်ဳပ္ကုိ ႏွစ္ဖက္ စုံညီစြာ ခ်ဳပ္ဆုိၾကရာ စာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္မ်ားမွာ -
- ျမန္မာက ရခုိင္၊ တနသၤာရီ၊ အာသံကုိ ၿဗိတိသွ်တုိ႔ထံ ေပးရသည္။
- မဏိပူရ၊ ကခ်ာႏွင့္ ဂ်ိန္းတိယ နယ္မ်ားသုိ႔ ျမန္မာတုိ႔ ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္ျခင္း မျပဳရ။
- စစ္ေလ်ာ္ေၾကးေငြ ၁ ကုေဋကုိ အရစ္က် ေပးဆပ္ရမည္။
- အင္းဝတြင္ ၿဗိတိသွ် ကုိယ္စားလွယ္ ထားခြင့္ျပဳကာ၊ ကလကတၲားတြင္ ျမန္မာသံ ေနခြင့္ျပဳသည္။
- ကူးသန္း ေရာင္းဝယ္ေရး အတြက္ စာခ်ဳပ္ သီးျခား ခ်ဳပ္ဆုိမည္။ စသည္တုိ႔ ျဖစ္သည္။
ႏုိင္ငံတကာေရးရာ အဆင့္အတန္းႏွင့္ ဆုိလွ်င္ စာခ်ဳပ္ပါ အခ်က္မ်ားကုိ ျပင္းထန္ လွသည္ဟု မဆုိသာေပ။ ၿဗိတိသွ်တုိ႔သည္ စစ္အတြင္း၌ လူေပါင္း ၁၅,၀၀၀ ဆုံး႐ႈံးခဲ့၍၊ စတာလင္ေပါင္ ၁၃ သန္း သုိ႔မဟုတ္ ေငြသိန္းေပါင္း ၁,၃၀၀ သုံးစြဲခဲ့ရသည္။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ ျမန္မာတုိ႔ အဖုိ႔ ထုိထက္ပုိ၍လည္း ေပးဆပ္ႏုိင္ျခင္း မရွိေခ်။ ဤအေျခတြင္ ျမန္မာ တႏုိင္ငံလုံးကုိ သိမ္းပုိက္ရန္လည္း မျဖစ္ႏုိင္ေသးေပ။
ရခုိင္ႏွင့္ တနသၤာရီ ေဒသကို ရျခင္းျဖင့္ ေနာက္စစ္ပြဲမ်ား ထပ္မံ ျဖစ္ပြားလွ်င္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းသုိ႔ တဖက္တခ်က္မွ အလြယ္တကူ ဝင္ေရာက္ႏုိင္သည္ဟု ၿဗိတိသွ်တုိ႔က ယူဆသည္။ ထုိ႔ျပင္ ေဒသ ႏွစ္ခုမွ မၾကာမီ အက်ဳိးအျမတ္ မ်ားစြာ ခံစားရလိမ့္မည္ ဟုလည္း ၿဗိတိသွ်တုိ႔က ေမွ်ာ္လင့္ၾကသည္။
ျမန္မာမင္းဘက္မွ ၾကည့္လွ်င္ ဆုံး႐ႈံး လက္လႊတ္ရေသာ နယ္ေျမမ်ား အတြက္ မေထာင္းသာလွသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ရခုိင္ႏွင့္ တနသၤာရီတုိ႔ကုိ ပုိင္ဆုိင္ထားရျခင္းမွာ ျမန္မာ မင္းအဖုိ႔ဝန္ထုတ္ ဝန္ပုိးသဖြယ္ ရွိေန၍ ထုိေဒသ ႏွစ္ခုကုိ ၿဗိတိသွ် လက္တြင္းသုိ႔ အပ္လုိက္ရေသာ အခါ ျမန္မာမင္းသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံ ျပည္မတြင္ ပုိမုိ အာ႐ုံ စူးစုိက္ႏုိင္၍ အက်ဳိး ခံစားဖြယ္ ရွိသည္
No comments:
Post a Comment