by Qing Minya ·
ေကာင္းကင္ကား
ရဲရဲနီေလ၏။ ဖိနပ္မပါေလေသာ ဖဝါးေျပာင္ေျပာင္ေအာက္ဝယ္ မီးက်ီမီးခဲတိုု ့ကား
တျမည့္ျမည့္ ေလာင္ကြ်မ္းေန၏။ အသက္မဲ့ လူတိရိစၦာန္တိုု ့ကား ဟိုုဟိုုသည္သည္
သြားလာၾကကုုန္၏။ မီးခိုုးမ်ား ေဝေနေသာ ဤလြင္တီးေခါင္အရပ္၏ အလယ္တြင္
တစ္ခုုေသာ ဆိုုင္းဘုုတ္ႀကီးသည္ မားမားမတ္မတ္ ႀကိဳဆိုုေနေလ၏။
.
'ယမျပည္'
.
'ဟယ္....ငါ ငရဲျပည္ ေရာက္ေနပါပေကာ။'
.
တစ္ခုုေသာ ခန္းမႀကီး၏ အလယ္တြင္ စားပြဲ၊ ကုုလားထိုုင္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ ရွိေလ၏။ ထိုုစားပြဲေပၚတြင္ 'ယမမင္း' ဟူေသာ စာတန္းလည္း ရွိ၏။ ထိုုလူသည္ကား အသားညိဳညိဳ၊ ပုုပုု၊ ျပတ္ျပတ္၊ ေရႊမ်က္မွန္ႀကီး တဝင္းဝင္းႏွင့္ အမ်ိဳးသားႀကီး တစ္ဦးပင္တည္း။ ထိုုလူသည္ ယင္း၏ လက္ထဲမွ တက္ဘလက္ကိုု လက္ေခ်ာင္းတုုတ္တုုတ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ တိုု ့ထိရင္း အသံၾသႀကီးျဖင့္
.
'ရွင္မင္းယာ .... ညည္းဘာေၾကာင့္ ဒီကိုုေရာက္လာလဲ သိသလား'
.
'မသိပါဘူး။'
.
'ညည္းက တေန ့ တေန ့ ဖြဘုုတ္ေပၚမွာ မတာမ၊ မတာမ လိုု ့ဖရုုႆဝါစာေတြ နင္းေရးတယ္။ ခုုနစ္ရက္ သားသမီး နားၿငီးရေလာက္ေအာင္ အသဲဂ်ီးေရ၊ အသဲကြဲတယ္၊ ဘာညာနဲ႕ တၿဗဲၿဗဲ ကုုန္းေအာ္တယ္။ ညည္းကိုု ငါတိုု ့ ယမျပည္ရဲ႕ အီၾကာေကြးေရနစ္ ပုုဒ္မနဲ႕ ႏွစ္တစ္ရာ ဆီပူနဲ႕ ေၾကာ္မယ္။ စအိုုဝကိုု ဆီအုုန္းသားနဲ႕ ထိုုးၿပီး တံသွ်င္လွ်ိဳသတ္မယ္။'
.
'အြင္ .... အသဲကြဲတယ္ ေအာ္တာနဲ႕ပဲ အေၾကာ္ခံရမွာလား ယမမင္းရယ္။ ဒါဆိုုရင္ ျပည္သူေတြကိုု ကုုတ္ေသြးစုုပ္ တဲ့ ဟိုုခရိုုနီေတြကိုုေရာ ဘယ္လိုုအျပစ္ေပးသတုုန္း။'
.
ယမမင္းမွ မ်က္ခံုုးေလး ဝင့္လ်က္
.
'ခရိုုနီေတြက ညည္းလိုု ငမြဲမဟုုတ္ဘူးေအ့။ ေပးႏိုုင္ ကမ္းႏိုုင္တယ္။ သူတိုု ့ကိုု လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႕ ဒီမွာ စီးပြားေရး ဆက္လုုပ္ခိုုင္းထားတယ္။ အခုု ညည္းကိုု ေၾကာ္မယ့္ စားအုုန္းဆီနဲ႕ ဆီအုုန္းသားဆိုုတာ သူတိုု ့ သြင္းလာေပးတာေအ့။'
.
'တိန္ .. ဒါဘာငရဲျပည္လဲ။ မတရားဘူး။ ဘုုရားေဟာထဲက ငရဲျပည္က ဒီလိုု မဟုုတ္ပါဘူး။'
.
'ငရဲျပည္ ေခတ္ေျပာင္းသြားၿပီေလ။ ညည္းမသိဘူးလား။ ဘုုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က ငရဲျပည္ မဟုုတ္ေတာ့ဘူး။ အာဏာရွင္ လက္ထက္ေရာက္ေနၿပီ။ ငရဲျပည္ကိုု ငါအာဏာသိမ္းထားၿပီ။'
.
'ရွင္ႀကီးက ဘယ္လိုုအာဏာသိမ္းသတုုန္း။'
.
'အလြယ္ေလးပါဟယ္။ ယမျပည္ တစ္ခုုလံုုး ငါ့လူေတြ ျပည့္ေနတဲ့ဥစၥာ၊ သူ ့အလိုုလိုု ငါ့ဟာျဖစ္တာေပါ့။'
.
'အမ္ .. ဒါဆိုုရင္ ယမမင္းႀကီးကေရာ ဘာမေကာင္းမႈေတြလုုပ္လိုု ့ ဒီကိုု ေရာက္လာတာတုုန္း။'
.
'ည့ံပ ရွင္မင္းယာရယ္။ တျပည္တည္းသားခ်င္းေတာင္ ညည္းက ငါ့ကိုု မသိဘူးလား။ ေအးေလ။ ေျပာျပရတာေပါ့။ ငါက ေမြးကတည္းက ေကာင္းမႈဆိုုလို႕ မယ္မယ္ရရကိုု မလုုပ္ခဲ့ဘူး။ ငါ့သမီး၊ ငါ့ေျမးေတြအတြက္ သူမ်ားမ်က္ရည္စက္နဲ႕ အသက္ဆက္တယ္ဆိုုပါေတာ့။ အဲ ... တစ္ခုုပဲ၊ ေသခါနီးက်မွ ခဏတျဖဳတ္ ေသနတ္ကေလး ေဘးခ်ၿပီး စာေလး တစ္လံုုး ႏွစ္လံုုး ေကာက္ၿပီး ဖတ္လိုုက္တယ္။'
.
ယမမင္းက ထိုုသိုု ့ဆိုပါေလမွ ရွင္မင္းယာခမ်ာ ေသြးရူးေသြးတန္း မ်က္လံုုးအစံုုကိုု လက္ခံုုျဖင့္ပြတ္လ်က္
.
'အင္ ... ဒီရုုပ္ႀကီး ... ညိဳပုုပ္ပုုပ္ ဆူတူတူႀကီး ... ျမင္ဖူးတယ္ ... သတင္းစာထဲမွာလား။'
.
'တိန္! လက္စသတ္ေတာ့ ယမမင္း ... ခင္ညားဂ်ီးဟာ ... ခင္ညားဂ်ီးဟာ... အမယ္ေလး!!!'
.
(အညတရ ရသစာစုုေလးျဖစ္ပါသည္။ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။)
ရွင္မင္းယာ
.
'ယမျပည္'
.
'ဟယ္....ငါ ငရဲျပည္ ေရာက္ေနပါပေကာ။'
.
တစ္ခုုေသာ ခန္းမႀကီး၏ အလယ္တြင္ စားပြဲ၊ ကုုလားထိုုင္ႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ ရွိေလ၏။ ထိုုစားပြဲေပၚတြင္ 'ယမမင္း' ဟူေသာ စာတန္းလည္း ရွိ၏။ ထိုုလူသည္ကား အသားညိဳညိဳ၊ ပုုပုု၊ ျပတ္ျပတ္၊ ေရႊမ်က္မွန္ႀကီး တဝင္းဝင္းႏွင့္ အမ်ိဳးသားႀကီး တစ္ဦးပင္တည္း။ ထိုုလူသည္ ယင္း၏ လက္ထဲမွ တက္ဘလက္ကိုု လက္ေခ်ာင္းတုုတ္တုုတ္ႀကီးမ်ားျဖင့္ တိုု ့ထိရင္း အသံၾသႀကီးျဖင့္
.
'ရွင္မင္းယာ .... ညည္းဘာေၾကာင့္ ဒီကိုုေရာက္လာလဲ သိသလား'
.
'မသိပါဘူး။'
.
'ညည္းက တေန ့ တေန ့ ဖြဘုုတ္ေပၚမွာ မတာမ၊ မတာမ လိုု ့ဖရုုႆဝါစာေတြ နင္းေရးတယ္။ ခုုနစ္ရက္ သားသမီး နားၿငီးရေလာက္ေအာင္ အသဲဂ်ီးေရ၊ အသဲကြဲတယ္၊ ဘာညာနဲ႕ တၿဗဲၿဗဲ ကုုန္းေအာ္တယ္။ ညည္းကိုု ငါတိုု ့ ယမျပည္ရဲ႕ အီၾကာေကြးေရနစ္ ပုုဒ္မနဲ႕ ႏွစ္တစ္ရာ ဆီပူနဲ႕ ေၾကာ္မယ္။ စအိုုဝကိုု ဆီအုုန္းသားနဲ႕ ထိုုးၿပီး တံသွ်င္လွ်ိဳသတ္မယ္။'
.
'အြင္ .... အသဲကြဲတယ္ ေအာ္တာနဲ႕ပဲ အေၾကာ္ခံရမွာလား ယမမင္းရယ္။ ဒါဆိုုရင္ ျပည္သူေတြကိုု ကုုတ္ေသြးစုုပ္ တဲ့ ဟိုုခရိုုနီေတြကိုုေရာ ဘယ္လိုုအျပစ္ေပးသတုုန္း။'
.
ယမမင္းမွ မ်က္ခံုုးေလး ဝင့္လ်က္
.
'ခရိုုနီေတြက ညည္းလိုု ငမြဲမဟုုတ္ဘူးေအ့။ ေပးႏိုုင္ ကမ္းႏိုုင္တယ္။ သူတိုု ့ကိုု လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႕ ဒီမွာ စီးပြားေရး ဆက္လုုပ္ခိုုင္းထားတယ္။ အခုု ညည္းကိုု ေၾကာ္မယ့္ စားအုုန္းဆီနဲ႕ ဆီအုုန္းသားဆိုုတာ သူတိုု ့ သြင္းလာေပးတာေအ့။'
.
'တိန္ .. ဒါဘာငရဲျပည္လဲ။ မတရားဘူး။ ဘုုရားေဟာထဲက ငရဲျပည္က ဒီလိုု မဟုုတ္ပါဘူး။'
.
'ငရဲျပည္ ေခတ္ေျပာင္းသြားၿပီေလ။ ညည္းမသိဘူးလား။ ဘုုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္က ငရဲျပည္ မဟုုတ္ေတာ့ဘူး။ အာဏာရွင္ လက္ထက္ေရာက္ေနၿပီ။ ငရဲျပည္ကိုု ငါအာဏာသိမ္းထားၿပီ။'
.
'ရွင္ႀကီးက ဘယ္လိုုအာဏာသိမ္းသတုုန္း။'
.
'အလြယ္ေလးပါဟယ္။ ယမျပည္ တစ္ခုုလံုုး ငါ့လူေတြ ျပည့္ေနတဲ့ဥစၥာ၊ သူ ့အလိုုလိုု ငါ့ဟာျဖစ္တာေပါ့။'
.
'အမ္ .. ဒါဆိုုရင္ ယမမင္းႀကီးကေရာ ဘာမေကာင္းမႈေတြလုုပ္လိုု ့ ဒီကိုု ေရာက္လာတာတုုန္း။'
.
'ည့ံပ ရွင္မင္းယာရယ္။ တျပည္တည္းသားခ်င္းေတာင္ ညည္းက ငါ့ကိုု မသိဘူးလား။ ေအးေလ။ ေျပာျပရတာေပါ့။ ငါက ေမြးကတည္းက ေကာင္းမႈဆိုုလို႕ မယ္မယ္ရရကိုု မလုုပ္ခဲ့ဘူး။ ငါ့သမီး၊ ငါ့ေျမးေတြအတြက္ သူမ်ားမ်က္ရည္စက္နဲ႕ အသက္ဆက္တယ္ဆိုုပါေတာ့။ အဲ ... တစ္ခုုပဲ၊ ေသခါနီးက်မွ ခဏတျဖဳတ္ ေသနတ္ကေလး ေဘးခ်ၿပီး စာေလး တစ္လံုုး ႏွစ္လံုုး ေကာက္ၿပီး ဖတ္လိုုက္တယ္။'
.
ယမမင္းက ထိုုသိုု ့ဆိုပါေလမွ ရွင္မင္းယာခမ်ာ ေသြးရူးေသြးတန္း မ်က္လံုုးအစံုုကိုု လက္ခံုုျဖင့္ပြတ္လ်က္
.
'အင္ ... ဒီရုုပ္ႀကီး ... ညိဳပုုပ္ပုုပ္ ဆူတူတူႀကီး ... ျမင္ဖူးတယ္ ... သတင္းစာထဲမွာလား။'
.
'တိန္! လက္စသတ္ေတာ့ ယမမင္း ... ခင္ညားဂ်ီးဟာ ... ခင္ညားဂ်ီးဟာ... အမယ္ေလး!!!'
.
(အညတရ ရသစာစုုေလးျဖစ္ပါသည္။ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။)
ရွင္မင္းယာ
