စာဆုိေငြတာရီ

စာဆိုေငြတာရီ

သန္း၀င္းလႈိင္

မတ္ ၂၇၊ ၂၀၁၁

        ျမန္မာကဗ်ာဆရာႀကီးဒဂုန္တာရာက “ကဗ်ာဆိုတာ ရင္ခုုန္သံကိုေဖၚၫြန္းသည့္အရာ” ဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခဲ့ဖူးသည္။ မွန္ေပသည္။ ကဗ်ာဆိုသည္မွာ ရင္ခုန္သံကိုေဖၚၫႊန္းသည့္အႏုပညာ ပစၥည္းတခုပါ။ ေကာင္းၿပီ….။ ကဗ်ာဆိုသည္မွာ ရင္ခုန္သံကိုေဖၚၫြန္းသည့္အရာဆိုလွ်င္ အဆိုပါ ရင္ခုန္သံဆိုသည္မွာ မည္သူ၏ရင္ခုန္သံလဲ။ ကဗ်ာဆရာျဖတ္သန္းႀကီးျပင္းရသည့္ ေခတ္၊ တနည္း ကဗ်ာဆရာ၏ ေခတ္ၿပိဳင္လူထု၏ရင္ခုန္သံလူထုခံစားခ်က္ကိုဆိုလုိသည့္ သေဘာပင္ျဖစ္သည္။

         လူထု၏ခံစားခ်က္၊ လူထု၏ရင္ခုန္သံကို ကိုယ္စားျပဳေရးဖြဲ႕ထားေသာေငြတာရီ၏ “ေႁကြပြင့္ ေကာက္စဥ္က”ဟုေခါင္းစဥ္ေပးထားေသာ ကဗ်ာေလးကို ဖတ္႐ႈခံစားၾကည့္ၾကပါစို႔။ အဆိုပါပဗ်ာကို လြန္ခဲ့ေသာ ၅၁ ႏွစ္ ၁၉၆၈ျပည့္ႏွစ္က ထုတ္ေ၀ခဲ့ေသာ“ေငြတာရီကဗ်ာ ၁၀၀ ”စာအုပ္ထဲ၌ ထည့္သြင္းထားေသာ ကဗ်ာျဖစ္သည္။

                ေႁကြပြင့္ေကာက္စဥ္က

              ေလအေ၀ွ႕မွာလ

              ေနေသြ႕ကာအညွာလိမ္တဲ့

              ပါမွိန္မွိန္ပြင့္လႊာေဟာင္းငယ္တို႔

              ရင့္ေညာင္းကာ ဘ၀ကူးသည္ထင့္

              မူးေ၀ေအာင္ခ်ာခ်ာလည္၍

             သည္ေျမဆီေရႊရည္ပြင့္ငယ္လို႔

              ေႁကြလြင့္၍ေနစဥ္၀ယ္

              အပင္ေအာက္တေယာက္သည္စာဆိုျဖင့္

              ရႊင္မခ်ုိေျမ႕မခ်မ္းႏိုင္ဘူ႔

              ေႁကြပန္းလႊာေျမမွာစီေတာ့

              သီကရီေကာက္ယူႏွမ္းမိငဲ့

              ေၾသာ္… အလြမ္းသည္လိုေထြေတာ့

             ပြင့္၀ါေႁကြသူေလသိမွာလွ

             ေတြးမိျပန္တယ္။

             အေႁကြေစာသူငယ္

              ႏွေျမာတြယ္တာတာျဖင့္

             ဘယ္အခါဘယ္မွာဆံုးႏိုင္လိမ့္

             ႏွလံုးဘ၀င္ဆူေပါ့

             မရႊင္သူႏႈတ္ေႁခြလႊတ္ပါလို႔

            အတြတ္တြတ္ဆိုကာရယ္

            ေျဖဖြယ္ျဖင့္ရွိလိမ့္လား

            သည္အခိုက္မွာကို

            ပင္ထက္ေငြေရာင္စိုတဲ့

            ဖူးငံုပ်ဳိထိုတသင္းေတြက

            ေလညင္းမွာ တႀကိဳင္ႀကိဳင္နဲ႕

            ဘယ္ယိုင္ညာယိုင္ငဲ့ရာမွ

            “ေနာင္ရဲ႕မငိုပါႏွင့္

             ၾကည္ၫိဳကာေနာင္ျမတ္ႏိုးတာျဖင့္

             ေ၀ၿဖိဳးေအာင္ေရစင္ျဖာပါ့

             ေႁကြပြင့္မတြယ္တာနဲ႕

             ဖူးညာသာထူးစြာပြင့္ေအာင္လို႔

             ပင္ေဗြကိုစဥ္အေျချမွင့္ပါ”တဲ့

             ကူခ်င့္ေအာင္သူကေျပာေလေတာ့

             ပင့္ေလမွာပြင့္ေႁကြနဲ႕ေမွ်ာရာက

             ဖူးဆီကိုဦးလည္လို႔ေစာမိရဲ႕

             လွေသာပင္ယံေဗြက

             ငံုတံေတြေရႊရည္လွ်မ္းမွာျဖင့္

             စာဆိုေမာင္ေမွ်ာ္ေယာင္မွန္းလို႔ရယ္

              လြမ္းခဲ့မိတကား။

             စာဆိုေငြတာရီက သူ႕ကဗ်ာတြင္ အတန္ငယ္ျမင့္သည့္ပန္းပင္ထက္မွ ပန္းကေလး တပြင့္ ခ်ာလည္ခ်ာလည္ႏွင့္ေႁကြက်သြားပံု၊ ၫိွဳးငယ္စြာေသာလူေယာက္ ပန္းပြင့္ကေလးကို ႏွေျမာတသ ကာ ယုယုယယေကာက္ယူေနပံုႏွင့္ အပင္ထက္ရွိဖူးငံုကေလးမ်ားကို ေမာ့ၾကည့္ေနပံု၊ ပန္းငံုက ေလးမ်ားက သူ႔ကို

              “ငိုမေနပါနဲ႔၊ ပန္းပြင့္ကိုခင္မင္ျမတ္ႏိုးရင္ အပင္ကုိေရေလာင္းပါ၊ ေႁကြေလတဲ့အပြင့္ကို တြယ္တာမေနပါနဲ႕ေတာ့။ အပင္မွာက်န္တဲ့အဖူးကေလးေတြကားကားစြင့္စြင့္ပြင့္လန္းလာေအာင္ အပင္ကိုသာေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးပါ”ဟု ေျပာေနဟန္ စာဆို၏ခံစားခ်က္ကိုထင္ဟပ္ဖြဲ႕ဆိုထားေပ သည္။

              ေငြတာရီသည္ ဤကဗ်ာကေလးကို အဘယ္အခါကေရးစပ္သီကံုးခဲ့ေလသနည္း။ သူ ကိုယ္တိုင္ ပန္းပြင့္ေႁကြကေလးမ်ားကို ေကာက္ရင္းဤကဗ်ာကို စပ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသလား။ အမွန္ စင္စစ္ ေျပာရလွ်င္ ထိုစဥ္အခါက ေငြတာရီမွာ ျမန္မာစာေပပန္းဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ ရွန္သန္ႀကီးထြားဆဲ အသက္(၃၃) ႏွစ္အရြယ္၁၉၅၈ ခုႏွစ္မတ္လ ၁၉ ရက္ေန႔တြင္ အေႁကြေစာခဲ့ရေလသည္။

စာဆို ေငြတာရီသည္ ပန္းကေလးေငြတာရီကို “အေႃကြေစာသူငဲ့” ဟုတသဖြဲ႕ဆိုျခင္းျဖစ္ေလသလား။ ေငြတာ ရီက ေငြတာရီကို အေႁကြေစာသူငဲ့ဟု တသခဲ့သလား။ ကဗ်ာဆံုးသြားေသာလည္း ကၽႊႏု္ပ္၏အေတြးမ်ားမွာ မဆံုႏုိင္ေအာင္ ခ်ာခ်ာလည္ေနေလသည္။

               ယင္းကဗ်ာကိုေလးကို ေရးဖြဲ႕ခဲ့ေသာ ေငြတာရီ၏အမည္အရင္းမွာ ေဒၚခင္ရီျဖစ္သည္။ ၁၉၂၅ခုႏွစ္ ေဖာေဖၚ၀ါရီလ (၁၆)ရက္ေန႔၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ မိဘမ်ားမွာ ၿဗိတိသွ် ဘားမားဦးၫြန္႔၊ ေဒၚခ်စ္တင္တို႔ျဖစ္သည္။ ေငြတာရီအသက္ ၁၈ႏွစ္အရြယ္တြင္ မိခင္ကြယ္လြန္၍ အသက္ (၃၂) အရြယ္တြင္ဖခင္ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။

ေငြတာရီသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ၿမိဳ႕မမိန္းကေလးအ ထက္တန္းေက်ာင္း(ယခုဒဂံုအ ထ က- ၃)၌ ပညာသင္ယူသည္။ ၁၉၃၉ခုႏွစ္အသက္ (၁၄) ႏွစ္အ ရြယ္(၉) တန္းအေရာက္တြင္ က်န္းမာေရးမေကာင္းသျဖင့္ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ ႏွင့္စစ္ၿပီးေခတ္တြင္ ေရွးေဟာင္းျမန္မာစာေပကို ဗိုလ္မူးဘေသာင္း (ေမာင္သုတ)ထံမွ သင္ယူ သည္။ ထို႔ေနာက္ အဂၤလိပ္စာကို ဆရာမႀကီးမစၥက္မန္ရိုးထံမွသင္ယူသည္။

              ေငြတာရီသည္ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္အသက္၂၇ ႏွစ္အရြယ္တြင္ ဦး၀င္းေမာင္(မင္းယုေ၀)ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့သည္။ မင္းယုေ၀ႏွင့္အိမ္ေထာင္ျပဳသည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ေငြတာရီက “လွည္း ယဥ္ကေလးစီးကာလည္” ကဗ်ာႏွင့္ “ေတာသူရြာ၀င္”ကဗ်ာတို႔ကို ဖြဲ႕ဆိုခဲ့သည္။

                ေငြတာရီသည္ျမန္မာႏိုင္ငံအရပ္ရပ္သို႔သာမက ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ပါ ခရီးလွည့္ လည္သြားခဲ့သည္။ ၁၉၄၈ခုႏွစ္တြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံသို႔ သြားခဲ့၏။ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္တြင္ ခင္ပြန္းသည္မင္း ယုေ၀ပညာဆည္းပူးရာ လန္ဒန္တကၠသိုလ္ အဂၤလန္ျပည္သို႔လိုက္ပါ သြားခဲ့သည္။ ေငြတာရီသည္ မင္းယုေ၀ႏွင့္အတူ အဂၤလန္ျပည္အတြင္းလက္လွမ္းမီရာအရပ္မ်ားသို႔ အခ်ိန္ရလွ်င္ ရသလိုခရီး ဆန္႕ခဲ့သည္။ ထို႔ျပင္ နယ္သာလန္၊ ဘယ္ဂ်ီယမ္၊ ျပင္သစ္၊ အီတလီ၊ ဆြစ္ဇာလန္စသည္ႏိုင္ငံမ်ား သို႔လည္း သြားေရာက္လည္ပတ္ခဲ့သည္။

               ျမန္မာျပည္သို႔သေဘာၤျဖင့္အျပန္တြင္ အီဂ်စ္၊ သီဟို၌ (သီရိလကာၤ)ႏုိင္ငံမ်ားသို႔ ေခတၱ ၀င္ေရာက္လည္ပတ္ခဲ့ေသးသည္။

              ထို႔ေနာက္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္မတ္လ ၁၉ရက္ေန႔တြင္ ရုတ္တရက္ အမ်ဳိးသမီးေရာဂါျဖစ္ပြား ကာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေလသည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ အသက္(၃၃)ႏွစ္မွ်သာ ရွိေသးသည္။ တဦးတည္း ေသာသမီးကေလးခင္နီ၀င္း(ယခုက်ဳိင္းထံုတကၠသိုလ္ျမန္မာစာတဲြဖက္ပါေမာကၡ)က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

              ေငြတာရီသည္ ကဗ်ာကို ငယ္စဥ္ကပင္ ၀ါသနာထံုခဲ့သည္။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္အရြယ္ ခုႏွစ္တန္း မွစ၍ ကဗ်ာကို စတင္ဖဲြ႕ဆိုသည္။ ၁၉၄၁ခုႏွစ္တြင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ဆရာမင္းသု၀ဏ္တို႔ ၏ ကဗ်ာမ်ားကို ေသခ်ာစြာ ေလ့လာ၍ စနစ္တက်ဖြဲ႕ဆိုႏိုင္ခဲ့သည္။ ကဗ်ာပုဒ္ေရ (၈၀၀) ေက်ာ္ေရး ဖြဲ႕ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ပုဒ္ေရ(၄၀၀) ေက်ာ္ကို ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။

              ေငြတာရီသည္ စာေပဗိမာန္ဆုကို ႏွစ္ႀကိမ္ဆြတ္ခူးရရွိခဲ့သည္။ အီစြတ္ပံုျပင္ကိုလည္း မင္းယုေ၀ႏွင့္တြဲဖက္၍ဘာသာျပန္ဆိုထုတ္ေ၀ရာ၊ ၁၉၅၄ခုႏွစ္တြင္ စာေပဗိမာန္ ဘာသာျပန္ဆု ရရွိ ခဲ့သည္။ ေငြတာရီကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ မင္းယုေ၀ေရြးခ်ယ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ရာ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္အတြက္ စာေပ ဗိမာန္(ကဗ်ာ) ဆုကို ရရွိခဲ့သည္။

              ေငြတာရီသည္ သူ႕စာမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ားကို စာနယ္ဇင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔၌ ေရးသားေဖၚျပခဲ့ သည္။ ေငြတာရီေရးသားထုတ္လံုးခ်င္းစာအုပ္မ်ားမွာ (၁) “မင္ေဆးရည္ပဲမႈန္သလား ႏွင့္ ကဗ်ာရွင္ ၀တၳဳတိုမ်ား” (၁၉၄၄)၊ (၂) “မာလာၿမိဳင္ကဗ်ာမ်ား” (၁၉၄၇)၊ (၃) “ရတနာကဗ်ာမ်ား” (မင္းယုေ၀ ႏွင့္ တြဲ၍ ၁၉၅၄)၊ (၅) “ကဗ်ာ ၁၀၀” (၁၉၆၀) ၊ (၆) “ဆုႏွင့္ အျခား၀တၳဳတိုမ်ား” (၁၉၆၅) တို႔ျဖစ္ သည္။

              ေငြတာရီကဗ်ာေပါင္းခ်ဳပ္ကို ၁၉၆၈ခုႏွစ္တြင္စုစည္း ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ မင္းယုေ၀က ကြယ္လြန္သူ ေငြတာရီအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ “ေငြတာရီ” မဂၢဇင္းကိုတည္ေထာင္၍ ၁၉၆၀ ျပည္ႏွစ္ဇူလိုင္လ (၁)ရက္ေန႕မွ စတင္ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ၁၉၆၁ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၃၁ ရက္ေန႔ အထိပုဂၢလိက ပိုင္ အျဖစ္ ထုတ္ေ၀၍ ၁၉၆၁ ခု ႏို၀င္ဘာလမွ စ၍ ျမ၀တီပံုႏွိပ္တိုက္ပိုင္ အျဖစ္သို႔ေျပာင္း ေပးခဲ့ရာ ယေန႔တိုင္ လစဥ္ထုတ္ေ၀ေနဆဲျဖစ္သည္။