(မင္းလြမ္းေနာင္) ၅-၅-၂၀၁၁
ကၽြန္ေတာ္ ...ကၽြန္ေတာ္ဆုိတာ ကေတာ့ ဧရာ၀တီတုိင္းရဲ. ျမစ္၀ကၽြန္ေးပၚေဒသ ကရင္လူမ်ိဳးအမ်ားစုေနထုိင္တဲ့ ျမိဳ.ေလးတစ္ျမိဳ.က အညတရ ဆင္းရဲသားေလးတစ္ေယာက္ပါ..ျမိဳ.ေပၚကဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားအျဖစ္လုပ္လုိက္ ျမိဳ.ထဲမွာ ဆုိကၠားေလးနင္းလုိက္နဲ. ေက်ာင္းစားရိတ္ရွာေနရသူတစ္ေယာက္ဆုိလဲမမွားပါဘူး ကုိယ္ဒူးကုိကုိယ္ခၽြန္ရင္း သူခုိးမျဖစ္ဂ်ပုိးမျဖစ္ဖုိ.အတြက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မွီခုီေနတဲ့ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္မ်ားက သြန္သင္ဆံုးမေပးၾကပါတယ္....မိခင္လုပ္သူကလဲ ဆယ္တန္းေျဖမဲ့နွစ္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါျပီ...ဒီေနရာမွာ ျပည္သူ.က်န္းမာေရး(ေဆးရံု)အေၾကာင္းေျပာစရာေပၚလာပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္က အရင္ထဲက ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ၾကက္ေျခနီ တပ္ဖဲြ.ထဲ၀င္ေရာက္ျပီးလူမွဳ.ေရးလုပ္ငန္းေတြကုိ အားက်ိဳးမာန္တက္လုပ္ေပးခဲ့သူပါ...ၾကက္ေျခနီမွ ေပးအပ္ေသာ ထူးခၽြန္ဆုကုိလဲ
ရရွိခဲ့ဖူးပါတယ္..ကၽြန္ေတာ္အေမ မက်န္းမာျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေဆးဖုိး၀ါးခ ဆုိတာမရွိပါဘူး...ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ထြက္လုပ္ရျပီေပါ့ဗ်ာ..မုန္.ရံုေလးတစ္ခုမွာ ၂လေလာက္လုပ္ခဲ့ရပါတယ္..ရတဲ့ေငြေၾကးေလးနဲ. ေဆးရံုတင္မယ္ေပါ့ဗ်ာဒီလုိနဲ. ကၽြန္ေတာ္လဲ အေမ့အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ ဆုိးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကုိ ကူညီေပးေနတဲ့ မိခင္နဲ.ခေလးေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းကတာ၀န္ခံဆရာမ နဲ.တုိင္ပင္ျပီး ဆရာမကပဲ အစစအရာရာ ကူညီေပးပါတယ္...ဒီလုိနဲ. ကၽြန္ေတာ္အေမ မ်က္နာမဲြမဲြနဲ.ပဲ ေဆးရံုးေပၚေရာက္လာတယ္ေပါ့ဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္ မ်က္နာေလးနဲ.ဆရာမမ်က္နာေလးေပါင္းျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမကုိ ေဆးပုလင္းေတြ နွေခါင္းပုိက္ေတြလာသြင္းေပးသြားပါတယ္ ..ဒါေပမဲ့ ေငြမရွိတဲ့ ေရာဂါသည္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေဆးရံုကဆရာဆရာမေတြ ဂရုစုိက္ကုသမ်ိဳးေတာ့မရွိပါဘူး...ဒီလုိနဲ.ပဲ ဆရာမေတြရဲ. ဥေပကၡာျပဳျခင္း ေတြ ေဆး၀ါးမျပည့္စံုတာေတြ ေရာဂါမရွာေဖြတာေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အေမလဲ အသက္ ၄၂ နွစ္မွာေသဆံုးခဲ့ရပါတယ္ ..(အဲဒါကေတာ့ က်န္းမာေရး၀န္ၾကီးဌာနရဲ. စားရိတ္မွ်ေပး က်န္းမားေရးအစီအစဥ္ ေကာင္းပံုေလးပါ)..။
ဒီလုိနဲ. အေမ့ ရက္လည္ကိစၥေတြ ျပီးစီးသြားေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေက်ာင္းျပန္တက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ေက်ာင္း(၂)ေလာက္ပ်က္ကြက္ခဲ့ရတာကုိေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးနဲ. ဆရာ/မ ေတြအားလံုးက ကၽြန္ေတာ္ကုိ ၀ုိင္းျပီးကူညီေပးၾကပါတယ္..ဒီလုိနဲ.ပဲကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းစားေမးပဲြကုိ ေျဖဆုိေအာင္ျမင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္...(ခုိးခ်တာလဲပါတာေပါ့ေနာ္)
ဒီလုိနဲ. ေအာင္စာရင္းထြက္ျပီး အလုပ္ရွာရင္းေက်ာင္းဆက္တက္ဖုိ.စားရိတ္ရွာမယ္ေပါ့..
ရံုးစားေရးအလုပ္ၾကေတာ့လဲ ဘဲြ.ရ ..ေျမတုိင္းၾကေတာ့လဲ အကပ္ရွိမွ ...ေက်ာင္းဆရာဆုိျပန္ေတာ့လဲ ပညာေရးတကၠသုိလ္တက္မွ ေနာက္ဆံုးေက်ာင္းစားေရးၾကျပန္ေတာ့လဲ ေလဘာကတ္ရွိမွ တဲ့ေလ......။။
..ဒီေတာ့ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ. အလုပ္ကဘယ္ဟာမွအလုပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စစ္တပ္ထဲ၀င္မယ္ေပါ့ဗ်ာ..သူငယ္ခ်င္းေတြကုိဖြင့္ေျပာေတာ့ အားလံုးတားၾကပါတယ္..ဒါေပမဲ့ကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီး တပ္ထဲကုိ၀င္ဖုိ.အတြက္ အထုပ္ကေလးကုိ လြယ္ျပီးထြက္လာခဲ့တယ္ေလ..စဥ္းစားထားတာက ေရတပ္ထဲ၀င္ဖုိ. ပဲ ဒီလုိနဲ. ပုသိမ္ျမိဳ.ကုိ သြားဖုိ. ကားေစာင့္ေနတုန္း (ပုသိမ္ေရတပ္စခန္းမွတုိက္ရုိက္၀င္ရန္ျဖစ္ပါတယ္) လမ္းေၾကာင္းလာပါျပီ ...အေရွ.မွ ပိြဳင့္ကားအေနာက္မွလဲ ကားေပါင္းမ်ားစြာနဲ. စစ္သားေတြကုိျမင္ေတြ.ခဲရျပီး တုိင္းမွဴး ခရီးစဥ္ျဖစ္ေၾကာင္းသိလုိက္ရပါတယ္ ..ထုိတုိင္းမွဴးကေတာ့ (ဗုိလ္ခ်ဳပ္သူရေရႊမန္းျဖစ္ပါတယ္)
ယခုေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ၾကီးသူရေရႊမန္းေပါ့ဗ်ာ...သူ.ကုိျမင္ျပီးကၽြန္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေျပာင္းခဲ့ပါျပီ..နိဳင္ငံေတာ္မွာ အၾကီးအကဲျဖစ္ျမန္တာ ၾကည္းတပ္ပဲ ဆုိျပီး ပုသိမ္သြားမဲ့ခရီးစဥ္ကုိ ဖ်က္လုိက္ျပီး ထုိေန.မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ.ျမိဳ.က စုေဆာင္းေရး တပ္ဆြယ္ကုိသြားျပီး စာရင္းေပးသြင္းခဲ့ပါတယ္..။တပ္ဆြယ္က တပ္ၾကပ္ၾကီးတစ္ဦးနဲ.ေတြ.ေတာ့ သူက ျပံဳးရႊင္တဲ့ မ်က္နာထားနဲ. (တကယ္ကေတာ့ သားေကာင္မိလုိ.ေပ်ာ္ေနတဲ့ မုဆုိးနဲ.တူေနပါတယ္)ကၽြန္ေတာ္ကုိ ၾကိဳဆုိျပီး စာအုပ္ၾကီးခ်ျပပါေတာ့တယ္..ဘယ္တပ္ထဲ၀င္မလဲေပါ့ဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္ကလဲ စစ္သားပဲတုိက္တာခုိက္တာ ၀င္မယ္ဆုိေတာ့ သူက ဟာ ညီေလးကလဲ မင္းပံုနဲ. မျဖစ္ေသးပါဘူးကြာ ေနာက္တစ္တပ္ရွာအံုး ေျပာလာတယ္ေလ..ဒါနဲ.တပ္ေတြသာ ကၽြန္ေတာ္အၾကိဳက္ ေတြကုန္သြားတယ္ ၀င္ရမဲ့မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္..ဒီေတာ့သူက ေျပာတယ္ ညီေလးအခုေခတ္က ဘာေခတ္လဲသိလားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ဟာအကုိရာသိတာေပါ့ ေဆာက္လုပ္ေရးေခတ္ ေပါ့လုိ.(ျမန္မာ့ရုပ္ျမင္သံၾကားထဲကပံုစံနဲ.)ေျပာလုိက္ပါတယ္.......။
အဲဒီလုိနဲ. ကၽြန္ေတာ္လဲ စစ္အင္ဂ်င္နီယာလုိ.ေခၚတဲ့ ကကယာ ကုိ အင္အားျဖည့္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္ဗ်ာ.....လူမျပည့္ေသးေတာ့ သူတုိ.က ရန္ကုန္ကုိမပုိ.ေသးပါဘူး ေနာက္ေန.မွ ထြက္ျဖစ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ.ျမိဳ.ကေနခြာပါတယ္...
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ တံုးပံုေလးေျပာျပပါမယ္..ရန္ကုန္သြားတဲ့ ခရီးစာရိတ္ကုိ ကုိယ့္ေငြနဲ.ေပးျပီး ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ လုိက္ပုိ.ေပးတဲ့ တပ္ၾကပ္ၾကီးကုိ ထမင္းေၾကာ္ေတာင္၀ယ္ေကၽြးခဲ့ရပါေသးတယ္ဗ်ာ...(အမွန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူပဲြစားျဖစ္တဲ့ တပ္ၾကပ္ၾကီးက စစ္အင္ဂ်င္နီယာ တပ္ကုိ ေရာင္းစားခံလုိက္ရတာပါ) ဒါကလဲ စုေဆာင္းေရးတပ္ေတြမွာ လုပ္စားေနၾကဆုိတာကုိ ေနာင္အခါတာ၀န္ထမ္းေဆာင္မွ သိခဲ့တာပါ...။ ဒါေပမဲ့ ေခၚလာတဲ့တပ္ၾကပ္ၾကီးက ကၽြန္ေတာ္ကုိေတာ့ ေစတနာထားရွာပါတယ္....ကၽြန္ေတာ္ကုိ ရံုးအဖဲြ.မွာ ထားေပးပါတယ္..(.ရံုးအဖဲြ.ဆုိတဲ့ေနရာမွာ ေတာ့ အကပ္ေလးေတြနဲ.လာသူေတြ ဆရာေတြနဲ.အဆင္ေျပသူေတြ ပဲေနရတာပါ) ။
ဒီလုိနဲ. အမွတ္(၁)တပ္မေတာ္စုေဆာင္းေရးတပ္(ဒညင္းကုန္း) ကုိေရာက္ရွိျပီး တပ္အ၀င္ဂိတ္မွာအသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ တပ္ရဲ အုိအုိၾကီးတစ္ေယာက္က အသင့္ေစာင့္ေနေလရဲ.ဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တပ္ထဲ၀င္မယ္ဆုိထဲက ဆံပင္ကုိ တုိတုိညွပ္ျပီး ဖီလ္ ေခါင္းလိမ္းဆီဗူးအသစ္ကေလးပါ၀ယ္ထားတာေပါ့...ဒါေပမဲ့ မရပါဘူးဗ်ာ..ဆံပင္ျပန္ညွပ္ရမယ္ ထုိင္ ဆုိျပီး စက္ကပ္ေၾကး (ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထင္အထဲမွာသံေၾကးေတြကုိက္ေနတယ္ထင္ပါရဲ.) နဲ. အေရွ.ကေန. ေနာက္ေစ.ထိတစ္ၾကိမ္း ေနာက္ထပ္ေဘးေတြကုိတစ္ၾကိမ္စက္ကပ္ေၾကး တံုးတံုးၾကီးနဲ. နဳတ္ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ...အံၾကိတ္ျပီး ခံလုိက္ရတာေပါ့ဗ်ာ..ျပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ္၀ယ္ထားတဲ့ ေခါင္းလိမ္းဆီဘူးေလးကုိ တပ္ရဲ အုိအုိၾကီးကပဲ ယူသြားပါေတာ့ဗ်ာ...ျပီးေတာ့လဲ ဆံပင္ညွပ္ခ (၅၀) က်ပ္ ေတာင္ေပးခဲ့ရပါေသးတယ္...ဒါကေတာ့ စုေဆာင္းေရးေရာက္လာတဲ့ အေတြ.အၾကံဳ အသစ္ခ်ပ္ခၽြတ္ေလးပါဗ်ာ........
(အပုိင္း -၂- မွာေတာ့ စုေဆာင္းေရးတပ္ရဲ.အတြင္းက အျဖစ္မွန္ေလးေတြနဲ. တသသ(တပ္သားသစ္)ေတြ ခံစားခဲ့ရတာကုိ တင္ျပေပးပါမယ္ )
မင္းလြမ္းေနာင္
No comments:
Post a Comment